Μπορεί να συμφωνούν όλοι ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, μπορεί να διεκδικούν όλοι την ψήφο μας ως επίδοξοι σωτήρες, αλλά το σχέδιο σωτηρίας που θέλουν να εφαρμόσουν στην πλάτη μας δεν χρειάζεται προφανώς να το μάθουμε…

Το ή τα περιβόητα ντιμπέιτ, που υποτίθεται ότι θα μπορούσαν να μας φωτίσουν λίγο παραπάνω για το τι ακριβώς επιδιώκουν τα κόμματα που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν οδηγήθηκε σε προδιαγεγραμμένο ναυάγιο, γιατί επί της ουσίας κανείς, από τους δύο τουλάχιστον υποψήφιους πρωθυπουργούς, δεν το ήθελε.

Είναι κι αυτό ένα ακόμα δείγμα της ανωριμότητας, για την ακρίβεια της ανευθυνότητας του πολιτικού μας συστήματος. Ακόμα και στην Αίγυπτο, που κάνει τα πρώτα μπουσουλήματα στη δημοκρατία, έγινε τηλεοπτικός διάλογος μεταξύ των υποψηφίων. Στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε στους όρους ενός τηλεοπτικού διαλόγου. Κατά τα άλλα υποτίθεται ότι όλοι οι φερέλπιδες κυβερνήτες μας διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σχηματιστεί κυβέρνηση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών.

Τώρα πώς θα συμφωνήσουν σε ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, όταν δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στο πώς θα συζητήσουν, είναι ένα ερώτημα που την απάντηση του θα τη μάθουμε εκ των υστέρων. Αρκεί βέβαια να υπάρχει χρόνος ακόμα για να απαντηθεί…

Θα πει βέβαια κάποιος, πότε έγινε σοβαρός πολιτικός διάλογος τα προβλήματα της χώρας, για να γίνει τώρα. Οταν οι πολιτικοί μας έχουν συνηθίσει στα συνθήματα, τις υποσχέσεις, τις λαϊκίστικες κορώνες εκ του ασφαλούς και στα συνήθη καφενειακά καβγαδάκια από τα τηλεπαράθυρα, γιατί ξαφνικά να ανακαλύψουν την αξία του διαλόγου της αντιπαράθεσης των επιχειρημάτων, της σύγκρουσης των ιδεών…

Ακόμα και τώρα που η χώρα βουλιάζει, που βλέπουν ότι οι πάντες προετοιμάζονται για να αντιμετωπίσουν μια, εξαιρετικά πιθανή πια, έξοδό μας από την ευρωζώνη και το ευρώ, αυτοί περί άλλα τυρβάζουν και προτιμούν την ασφάλεια των μονολόγων και των χειροκροτητών. Δεν φαίνεται ούτε τώρα να έχουν καταλάβει ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που ύψωναν σημαίες από νάιλον, που μας «πυροβολούσαν» με ψεύτικες υποσχέσεις από τα προεκλογικά μπαλκόνια, που ντοπάριζαν οπαδούς και ψηφοφόρους διαμοιράζοντας τα ιμάτια ενός ανυπόληπτου και ξοφλημένου κράτους.

Δυστυχώς για μας, διάλογος σημαίνει συγκεκριμένες προτάσεις, συγκεκριμένες λύσεις, ρεαλιστικά σχέδια και ακόμα χειρότερα στο χάλι που βρισκόμαστε σήμερα, απολύτως κοστολογημένες εναλλακτικές λύσεις για ένα πλήθος προβλήματα και βέβαια διάθεση συμβιβασμών. Και όλα τα κόμματα ξέρουν πλέον πολύ καλά ότι εύκολες και κυρίως ανώδυνες λύσεις δεν υπάρχουν.

Παρόλα αυτά προτιμούν για μια ακόμα φορά τα έπεα πτερόεντα, τις εύκολες υποσχέσεις και το χαΐδεμα αυτιών σε βολεμένους και απελπισμένους, αδιαφορώντας για το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Μοιραίοι και αμέριμνοι συμπεριφέρονται σαν να βρισκόμαστε σε μια συνηθισμένη προεκλογική περίοδο, όπου δεν διακυβεύεται το μέλλον της χώρας και όλων μας αλλά τα ιμάτια της εξουσίας…

Δεν αντιλαμβάνονται δυστυχώς ούτε τώρα, ότι στις 18 Ιουνίου μπορεί να έχουν κερδίσει την εξουσία, αλλά σε μια χώρα όχι απλώς καθημαγμένη όπως είναι σήμερα, αλλά κυριολεκτικά υπό διάλυση…