Στο συμπέρασμα ότι «μια στρατιωτική εισβολή μάλλον θα αποτύγχανε στη Συρία» και ότι σκληρές κυρώσεις θα είναι καλύτερη στρατηγική εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Ασαντ καταλήγει ανάλυση του Φαρίντ Ζακαρία στο περιοδικό Time.
«Ας αρχίσουμε με την γεωγραφία: αντίθετα από τη Λιβύη, η Συρία δεν είναι μια τεράστια χώρα, με μεγάλες περιοχές όπου θα μπορούσαν να υποχωρούν, να κρύβονται και να ανεφοδιάζονται οι αντάρτες. Η Συρία είναι δέκα φορές μικρότερερη από την Λιβύη αλλά έχει τριπλάσιο πληθυσμό. Εν μέρει για αυτόν τον λόγο, οι εξεγερμένοι στη Συρία δεν μπόρεσαν να αναλάβουν τον έλεγχο κάποιου σημαντικού τμήματος της χώρας. Σχεδόν οι μισοί Σύριοι ζουν μέσα ή γύρω από δύο πόλεις, την Δαμασκό και την Αλέπο. Και οι δύο φαίνεται ότι παραμένουν υπό τον έλεγχο του καθεστώτος. Αν και γίνονται σποραδικές νυχτερινές επιθέσεις σε άλλα μέρη, δεν εξαπλώνονται.
Εξίσου προβληματική είναι και η γεωπολιτική της στρατιωτικής επέμβασης. Ενώ στην Αίγυπτο, ακόμη και στη Λιβύη, όλες οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις ήταν υπέρ της επέμβασης, ή την αποδέχονταν παθητικά, δεν συμβαίνει το ίδιο με τη Συρία.
Τόσο το Ιράν όσο και η Ρωσία έχουν διατηρήσει ισχυρούς δεσμούς με το καθεστώς Ασαντ. Σε περίπτωση επέμβασης των δυτικών δυνάμεων, το πιθανότερο αποτέλεσμα θα ήταν ένας παρατεταμένος εμφύλιος με τεράστιο απολογισμό σε ζωές αμάχων.
Στα μάτια πολλών παρατηρητών η κατάσταση στη Συρία δεν θυμίζει τόσο την Λιβύη, όσο τον Λίβανο, όπου ένας εμφύλιος που διήρκεσε επί δεκαετίες προκάλεσε 150.000 νεκρούς και ένα εκατομμύριο εκτοπισμένους ανθρώπους.
Επιπλέον, στη Συρία, δεν έχουμε δει προς το παρόν αντιπολίτευση στα υψηλά κλιμάκια, ούτε αποσκιρτήσεις από τον στρατό, και τις υπηρεσίες πληροφοριών, ή αντιδράσεις από την επιχειρηματική κοινότητα. Ιδρυτής του καθεστώτος ήταν ο Χαφέζ Ασαντ, πατέρας του Μπασάρ. Η οικογένεια είναι αλεβίτες, σιιτική σέκτα στην οποία ανήκει μόλις το 12% των Συρίων. Αλλά τις σημαντικές θέσεις στο στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες τις κατέχουν αλεβίτες.
Ο Ασαντ κατάφερε επίσης να αποτρέψει αποσκιρτήσεις από μέλη της σουνιτικής και της χριστιανικής ελίτ, μάλλον χάρη σε έναν συνδυασμό απειλών και δωροδοκιών.
Αυτή μπορεί να είναι η αχίλλειος πτέρνα του καθεστώτος. Η Συρία δεν έχει πετρέλαιο. Το καθεστώς δεν έχει απεριόριστους πόρους για να εξαγοράζει τις ελίτ. Αν εφαρμοστούν σοβαρές κυρώσεις, και εμπάργκο στην ενέργεια, το καθεστώς μάλλον θα αρχίσει να τρίζει.
Ακόμη και χωρίς τη Ρωσία και το Ιράν, πραγματικές κυρώσεις και εμπάργκο θα οδηγήσουν, αργά αλλά σταθερά, σε χρεοκοπία το καθεστώς – και θα επιταχύνουν το τέλος του», γράφει ο Ζακαρία.
