Το μέλλον για την φιλοευρωπαική πορεία του μοντέρνου ανθρώπου είναι αμφίρροπο. Από τη μια πλευρά, η ιδεολογική αστοχία, η διεθνής απαξίωση και ο αμοραλισμός, ενώ από την άλλη η σύνεση, η ενότητα και το όνειρο για δημιουργία και πρόοδο, οριοθετούν το πεδίο της αντιπαράθεσης. Είναι ένα μπρα-ντε-φερ σκέψεων, που οδηγεί στη σύγκρουση με τα κλισσέ του χθές. Το παρελθόν αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Αναγέννηση, ανανέωση και επανέναρξη επιζητά ο στοχαστής και όχι το μηδενισμό και την οπισθοδρόμηση. Ο χρόνος της σιωπής αντλεί δύναμη από την κοινωνία των ιδεών και όχι από τα συντρίμμια του ψεύδους. Η θεατρική παράσταση είναι πια στο τέλος, όμως το μόνο που απορρέει από το έργο είναι η θλίψη και η αγωνία.