«Συζητούσαµε µε τον πατέρα µου τις προηγούµενες ηµέρες και µου µιλούσε για εκείνη την πρώτη φορά που βούτηξα στο νερό. Πρέπει να ήµουν µικρότερος από πέντε χρόνων. Ηταν σαν να έκανα εκκίνηση αγώνα. Κάθε τρεις χεριές σταµατούσα, έπιανα αναπνοή και συνέχιζα». Η ώρα είναι εννιά το βράδυ και ο Σπύρος Γιαννιώτης, καθισµένος στο σαλόνι του σπιτιού του στον Πειραιά, µας µιλά γυρνώντας πίσω τον χρόνο. Εχει επιστρέψει από το Ισραήλ µόλις την προηγούµενη ηµέρα, έχει ήδη κρεµάσει το χρυσό µετάλλιο που έφερε µαζί του δίπλα από την τηλεόραση και έχει προλάβει να κολυµπήσει από τις οχτώ το πρωί που ξεκίνησε η σκληρή προπόνησή του 17 ολόκληρα χιλιόµετρα, «µια µέτρια ηµέρα» όπως θα σχολιάσει. Το τηλέφωνό του δεν σταµατά να χτυπά: λογικό έπειτα από το χρυσό µετάλλιο στα 10 χιλιόµετρα ανοιχτής θάλασσας πέρυσι στο Παγκόσµιο Πρωτάθληµα υγρού στίβου στη Σανγκάη και µε τρεις νίκες εφέτος σε αγώνες του Παγκοσµίου Κυπέλλου ανοιχτής θάλασσας, στην Αργεντινή, στη Βραζιλία και στο Ισραήλ, ενώ λίγες µέρες µετά τη συνοµιλία µας κατέκτησε τη δεύτερη θέση στους αγώνες του Μεξικού.
Το στοίχηµα των Ολυµπιακών Αγώνων
«Εχω ως γούρι να µην αναφέροµαι στους αγώνες προτού γίνουν. Γενικά προσπαθώ να είµαι συγκρατηµένος µετά τις πρόσφατες επιτυχίες. Φυσικά παίζει ρόλο και το γεγονός ότι είµαι και 32 χρόνων. Οι Ολυµπιακοί Αγώνες του Λονδίνου είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Πρόκειται για τους τελευταίους µου , αν κάνω κάτι πρέπει να το κάνω τώρα».
Πρώτος λαµπαδηδρόµος: δυο σκέψεις για τη διάκριση
«∆εν µου είχε περάσει ποτέ από το µυαλό ότι θα µπορούσα να είµαι εγώ αυτός που θα έπαιρνε αυτή τη θέση. Είναι η µεγαλύτερη τιµή που µπορεί να έχει ένας αθλητής. Υστερα από µια επιτυχία αν έρθει κάποιος πολιτικός δεν θα αρνηθώ να δώσω το χέρι µου, αλλά το τι σκέφτοµαι µέσα µου είναι δικό µου θέµα. ∆εν πρόκειται πάντως να χαλάσω µια δική µου µεγάλη στιγµή για τον οποιονδήποτε. Αλλωστε ο κόσµος ξέρει ποιος είναι ο καθένας. Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι µε τους οποίους θα ήθελα να πανηγυρίσω για τη βοήθεια και τη στήριξη που µου έχουν προσφέρει».
Το 24ωρο πρόγραµµα ενός πρωταθλητή
«Το ξυπνητήρι µπαίνει απαραιτήτως στις επτά. Θα φάω πρωινό, θα µπω στο Internet να ενηµερωθώ και στις οχτώ θα πάω για προπόνηση, ως τις 10.30. Μετά υπάρχει πάντα µια σχετική γραφειοκρατία, τράπεζες, εφορίες κτλ. – δεν µπορούµε να αγνοήσουµε την καθηµερινότητα. Στις δώδεκα θα φάω και θα κοιµηθώ, για να ξαναπάω γύρω στις 15.45 για τρεις ώρες συνεχούς προπόνησης. Το πρωί µπορεί να κολυµπήσω από 6 ως 10 χιλιόµετρα και το απόγευµα από 8 ως 11, ανάλογα πάντα µε την περίοδο. Οταν γυρνάω σπίτι µετά την προπόνηση, όλες µου οι αισθήσεις είναι σε εγρήγορση. Θέλω την ώρα µου για να συνέλθω. Χαλαρώνω συνήθως συζητώντας µε τη γυναίκα µου, γιατί µε καταλαβαίνει παρ’ όλο που δεν είναι αθλήτρια».
Η µπάλα και η ιστορία ενός τατουάζ
«Ο Ολυµπιακός και η Λίβερπουλ είναι οι δύο µεγάλες µου αγάπες. Είναι φυσικό, κολυµπάω στην οµάδα αυτή και µένω στον Πειραιά. Η Λίβερπουλ, από την άλλη πλευρά, είναι για µένα µια ολόκληρη κουλτούρα. Εχει κάνει πράγµατα που δεν έχει κάνει άλλη οµάδα, και ας λένε για τη Μάντσεστερ. Πάνω στο κορµί µου έκανα τατουάζ τη φράση “Υου ’ll never swim alone”, παραφράζοντας το γνωστό σύνθηµα της Λίβερπουλ».
Οι κανόνες του fitness για έναν άντρα µετά τα 30
«Το άλφα και το ωµέγα του σύγχρονου fitness είναι η αερόβια άσκηση, το τρέξιµο και το κολύµπι, που εξασφαλίζουν το περίφηµο “νους υγιής εν σώµατι υγιεί”. Ενας άντρας που έχει περάσει την ηλικία των 30 θα πρέπει να προσέχει τα λίπη και γενικά τις καταχρήσεις. Γενικά όσο µεγαλώνεις τόσο µεγαλύτερες επιπτώσεις έχουν οι καταχρήσεις».
Ενα πλάνο για το µέλλον
«Υστερα από δέκα χρόνια µε φαντάζοµαι µε κοιλιά. Μετά τους Αγώνες του Λονδίνου θα συνεχίσω να κάνω πρωταθλητισµό, αλλά όχι µε αυτούς τους ρυθµούς. ∆εν θα ήθελα να γίνω προπονητής, αλλά θα µε ενδιέφερε κάποιο πόστο στον χώρο της κολύµβησης. Στο πλάνο µου υπάρχουν φυσικά και οι διακοπές. Εχω πάει σε τόσο πολλές χώρες του κόσµου και συνήθως βλέπω κάτι περισσότερο από τέσσερα ντουβάρια. Εχω καιρό να αισθανθώ ξένοιαστος».
