Δίμετρα γραμμωμένα πόδια, δυνατά μπράτσα, τυρκουάζ σπίθα στο βλέμμα. Το δέρμα της έχει ανακουφιστικά σπάσει, αποκαλύπτοντας αμέσως δύο πράγματα για τον χαρακτήρα της: αντιστέκεται στο νυστέρι, αλλά όχι στον καλιφορνέζικο ήλιο και στη συνήθειά της να ξεκινά την ημέρα της κάνοντας σερφ. Είναι αγοροκόριτσο η Κάμερον. Σταυρώνει τα πόδια μέσα στα skinny τζιν της σαν αρσενικό, γελάει δυνατά με το σήμα κατατεθέν «στόμα της πάπιας» όπως το αποκαλεί, τα ακροδάχτυλά της καταλήγουν σε κοντοκομμένα, περιποιημένα, άβαφα νύχια. Και όμως, ίσως να μην έχεις δει πιο αβίαστα σέξι γυναίκα στη ζωή σου. Αρκεί να μη φοβάσαι το θηλυκό που, είναι βέβαιο, ότι δεν είναι οικιακή γατούλα, αλλά αγρίμι.
Δευτέρα απόγευμα στο Λος Αντζελες. Η Κάμερον Ντίαζ έχει όρεξη για κουβέντα: «Πάντα καταλάβαινα τα αγόρια περισσότερο από τα κορίτσια. Είχα από μικρή φίλους άνδρες, γιατί πάντα έβλεπα τα πράγματα κάπως… ανδρικά: δεν τρίβομαι, δεν γκρινιάζω, δεν εκβιάζω συναισθηματικά τους άλλους. Μην παρεξηγηθώ: οι γυναίκες έχουμε θαυμάσιες αρετές επίσης, λατρεύω τη ζεστή, φωτεινή, σέξι φύση μας, αλλά στη συμπεριφορά πάντα ήμουν πιο στρέιτ, λίγο αντράκι».
«Οι σοβινιστές δεν θα με αλλάξουν»
Αυτές ακριβώς οι αντιφάσεις της κάνουν τη συνάντησή μας, με αφορμή μια ταινία για τη μητρότητα (τη νέα κομεντί του Κερκ Τζόουνς «Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος»), ακόμη πιο ενδιαφέρουσα και παίρνουν το τιμόνι των ερωτήσεων, ξεκινώντας από κάτι που θα μπορούσε να τη θυμώσει: νιώθει ενοχές που στα 39 της χρόνια δεν έχει κάνει ακόμη παιδιά; «Πάντα πίστευα ότι θα ήμουν παντρεμένη και μητέρα τουλάχιστον δύο παιδιών πριν από τα 25 μου» λέει σηκώνοντας τα φρύδια με αυτοσαρκασμό. «Αυτή όμως ήταν η διαδρομή της μητέρας και της αδελφής μου, όχι η δική μου.
Εγώ έκανα άλλες επιλογές, χάραξα μια διαφορετική πορεία με την καριέρα μου και δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Ομως δεν πιστεύω στα deadlines. Είμαι ανοιχτή σε ό,τι φέρνει η ζωή μου. Αγαπώ πολύ τα παιδιά, έχω ανίψια και παιδιά φίλων που λατρεύω. Θέλω πολύ μια μέρα να κάνω και δικά μου, να υιοθετήσω, να αγκαλιάσω τα παιδιά ενός μελλοντικού συντρόφου που έχει πίσω του μια οικογένεια. Δεν αποκλείω τίποτε, δεν ανησυχώ για τίποτε. Ζω το σήμερα, την κάθε στιγμή…».
Δεν είναι όμως βαθιά ειρωνικό ότι η σύγχρονη γυναίκα, όσο και αν μορφωθεί, όσο και αν επιτύχει, ακόμη και αν κερδίσει το άστρο της στη Λεωφόρο του Χόλιγουντ, σε κάποιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα αναγκαστεί να απαντήσει στην περίεργη θεία γιατί δεν έχει παντρευτεί, πότε θα γίνει μάνα; «Είναι ειρωνικό, ενοχλητικό και κάπου προσβλητικό. Η κοινωνία μας δεν έχει αλλάξει πολύ από τις σοβινιστικές καταβολές της. Η πλειονότητα έχει επιλέξει να υποτάσσεται στα πρότυπα και αν εσύ ζεις τη ζωή σου διαφορετικά, τους ενοχλεί. Πρέπει να φέρουν εσένα σε δύσκολη θέση. Και θα ηρεμήσουν μόνο αν αλλαξοπιστήσεις εσύ. Το κακό είναι ότι το κάνουν με χτυπήματα κάτω από τη μέση: σου περνάνε την αίσθηση ότι είσαι δυστυχισμένος, ότι σε λυπούνται. Ε, λοιπόν, τους έχω νέα: είμαι πολύ ευτυχισμένη με τη ζωή μου!».
«Δεν είμαι ανεγκέφαλη»
Μιλάει ήρεμα, αλλά τόσο αποφασιστικά, που σχεδόν μαζεύεσαι στην καρέκλα σου. Η αλήθεια είναι ότι η φήμη της Ντίαζ είναι ακριβώς αυτή: no bullshit. Παρ’ όλο που 18 χρόνια τώρα διεκδικεί με επιτυχία τη θέση της σε μια βιομηχανία όπου οι μηχανισμοί κινούνται από μια απατηλή, δημοσιοσχεσίτικη, ματαιόδοξη επιφάνεια, όλοι οι φίλοι της, και μερικοί ακόμη εχθροί, μπορούν να σε διαβεβαιώσουν ότι εκείνη δεν έχει αλλάξει καθόλου. Δεν έχει επηρεαστεί στο ελάχιστο. «Μα από τι ακριβώς να επηρεαστώ; Από τη φήμη; Θα πρέπει να είσαι πραγματικά αφελής, κούφιος και ανεγκέφαλος για να θεωρείς ότι όλο αυτό το πανηγύρι σε αφορά. Και πίστεψέ με: αυτοί που επηρεάζονται κουβαλούσαν το σταριλίκι μέσα τους πολύ προτού γίνουν σταρ.
Επίτρεψέ μου να σου διηγηθώ τι συμβαίνει στον χώρο μας. Σε ένα κινηματογραφικό σετ έχουμε μια δουλειά να κάνουμε. Οπως έχει και ο ηλεκτρολόγος δίπλα μας. Αν το Χόλιγουντ μου παρέχει πέντε βοηθούς, που ένας μου φέρνει νερό και ο άλλος μου δένει τα παπούτσια, δεν είναι γιατί είμαι βασίλισσα. Αλλά γιατί ο χρόνος είναι χρήμα. Μια παραγωγή εκατομμυρίων με θέλει ακίνητη στη θέση μου και έτοιμη να πω τις ατάκες μου μόλις ο σκηνοθέτης δώσει το σήμα. Αν φύγω για να βρω νερό μόνη μου, θα πάθουν όλοι υστερία. Κάθομαι λοιπόν στο σημάδι μου και περιμένω να κάνω τη δουλειά μου, ενώ άνθρωποι γύρω μου με βοηθούν να την κάνω, κάνοντας κι εκείνοι τη δική τους. Αλίμονο αν πιστέψω ότι όλο αυτό με αφορά προσωπικά! Αν το πιστέψω, δείχνω ποιος πραγματικά ήμουν πάντα. Δεν με έκανε η φήμη. Αν είσαι έξυπνος και θετικός άνθρωπος, αν έχεις μια βασική αξιοπρεπή ανατροφή, η φήμη σε κάνει να θωρακίζεσαι και να βάζεις όρια στον εαυτό σου. Να μην ξεφεύγεις γιατί ακολουθεί κατηφόρα…».
Μια ανακουφισμένη 40άρα
Πώς όμως μπορεί και αντιστέκεται στην ωστική δύναμη του Χόλιγουντ; Παπαράτσι, δημοσιεύματα, social media που εκθέτουν τη ζωή σου, κάθε ημέρα, κάθε λεπτό; «Αν είναι στο Τwitter, σημαίνει ότι είναι και αλήθεια, αυτό μου λες;» γελάει γάργαρα. «Η ζωή μου δεν είναι στο Internet, ούτε στα εξώφυλλα, ούτε στα κόκκινα χαλιά. Τη ζω, δεν τη διαβάζω. Και έχω μάθει να μην ασχολούμαι με τη γνώμη των άλλων. Εχεις όμως δίκιο: όταν επιλέγεις να κάνεις τη δουλειά που αγαπάς, κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτό το κομμάτι της. Με τα χρόνια γίνεσαι χοντρόπετσος. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Σε αυτήν εδώ την ταινία ξέρεις τι έλεγαν; Οτι στα γυρίσματα είχα ομηρικούς καβγάδες με την Τζένιφερ (σ.σ.: Λόπεζ). Και η αλήθεια ήταν ότι δεν συναντηθήκαμε ποτέ στο γύρισμα με την Τζένι. Είχε τελειώσει τις σκηνές της μία εβδομάδα προτού ξεκινήσω τις δικές μου. Τηλεφωνηθήκαμε και γελάσαμε με τα δημοσιεύματα. Γιατί την ξέρω από τόσο παλιά, που ούτε φαντάζεστε. Ισως και 20 χρόνια. Ημουν μοντέλο και εκείνη χορεύτρια και οι τότε σύντροφοί μας ήταν φίλοι και συμπαίκτες στο μπέιζμπολ. Με την Τζένι περνούσαμε ώρες στις κερκίδες μαζί. Είναι υπέροχο κορίτσι».
Η συζήτηση για τα χρόνια μού θυμίζει την ερώτηση που αναγκάζεται να απαντά σε όλες τις πρόσφατες συνεντεύξεις της: πόσο την ταράζει το γεγονός ότι σε πολύ λίγο κλείνει τα 40; «Καθόλου, αντίθετα νιώθω τρελή ανακούφιση!» απαντά με γάργαρο γέλιο και χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι. «Ναι, το ξέρω ότι ζούμε σε κοινωνίες που περισσότερο ενδιαφέρονται για το πώς δείχνεις παρά για το πώς νιώθεις. Και, ναι, δεν δείχνω όπως όταν ήμουν 20 χρόνων. Αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Γιατί, στα δικά μου μάτια, δείχνω… πολύ καλύτερη! Το σώμα μου είναι πιο γερό, το βλέμμα μου πιο ήρεμο. Οι ρυτίδες μου είναι οι εμπειρίες μου, όσα έχω ζήσει. Δεν καταλαβαίνω καθόλου αυτούς που δηλώνουν ότι τα γυμνασιακά τους χρόνια ήταν τα πιο ευτυχισμένα της ζωής τους. Τους κοιτάω με πραγματική απορία και… λύπηση! Εγώ σήμερα είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη, πολύ πιο ικανοποιημένη από ό,τι στα νιάτα μου. Ξέρω πλέον τον εαυτό μου, είμαι ωριμότερη, πιο σοφή. Αν το να μεγαλώνεις λοιπόν σου φέρνει τόσα πλεονεκτήματα, δεν είναι ανόητο να στέκεσαι σε αυτά που σου παίρνει; Ναι, έχει σπάσει το δέρμα μου. Και λοιπόν;».
«Αρνούμαι να είμαι δυστυχής»
Μπορεί το δέρμα της να έχει σπάσει, αλλά το σώμα της είναι όντως σε απίστευτη φόρμα. Λεπτή, γυμνασμένη, δυνατή, υγιής: «Αυτό το τελευταίο είναι το κίνητρο για να γυμνάζομαι όπως γυμνάζομαι. Πιστεύω πολύ στη σωστή διατροφή και στη γυμναστική για έναν και μόνο λόγο: την υγεία μου σε βάθος χρόνου. Δεν είναι αισθητικό το θέμα. Θέλω να μπορώ να κάνω στα 60 μου ό,τι κάνω και σήμερα. Να είμαι δυνατή και να στέκομαι γερά στα πόδια μου. Και αυτό θέλει δουλειά, αγώνα και δέσμευση. Δεν είναι εύκολο…».
Επειτα από μισή ώρα μαζί της η ενέργειά της είναι μεταδοτική θέλεις στην κυριολεξία να βγεις να τρέξεις γύρω από το τετράγωνο λλά και αυτή η θετική ματιά στη ζωή κάπου σε κουράζει. Θέλεις να την τσακώσεις να γκρινιάξει, να «θάψει» κάποιον, να πει κάτι αρνητικό για να πειστείς ότι έχεις απέναντί σου άνθρωπο με αδυναμίες. «Εχω πάρα πολλές αδυναμίες» γελάει. «Και λυγίζω, και στενοχωριέμαι, και άνθρωποι έχουν ραγίσει την καρδιά μου. Ομως νιώθω τρελή ευγνωμοσύνη και το λέω ειλικρινά και με όλη τη σημασία της λέξης. Μας μαθαίνουν να είμαστε αγνώμονες και γκρινιάρηδες. Να νομίζουμε ότι μας αδικεί η ζωή, ότι αξίζουμε περισσότερα, ότι πρέπει όλοι να μας αγαπάνε γιατί είμαστε σπουδαίοι. Οχι, δεν είναι έτσι. Αρνούμαι να ζήσω έτσι. Θέλω να εκτιμώ όσα έχω, καθημερινά. Να μη σκέφτομαι όσα έχασα, όσα δεν κατάφερα. Πιστεύω ότι εκεί κρύβεται η πραγματική ευτυχία. Οταν νιώθεις ευγνώμων για όσα έχεις, ανακαλύπτεις κάτι πολύ απλό: ότι δεν χρειάζεσαι τίποτε περισσότερο».
