Ο κόσμος ψήφισε την ελπίδα. Μην περιμένετε επίθετο να ακολουθήσει. Ουσιαστικό είναι, που γράφεται πια με κεφαλαίο, γιατί έχει ξεθωριάσει η αξία της σε τούτον εδώ τον τόπο. Μεγάλοι τηνε χάσανε, μικροί την αγνοούνε. Η διαδικασία των διερευνητικών εντολών τελείωσε. Η προεκλογική περίοδος όμως ξεκίνησε. «Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς.» Η Ευρώπη τρέμει τι θα ξημερώσει, ίσως περισσότερο από εμάς τους ίδιους. Το συνταγματικό πόκερ μεταξύ των πολιτικών αρχηγών κατέληξε σε πασιέντζα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος τήρησε ό,τι τον προστάζει το Σύνταγμα, αλλά χωρίς λύση και χωρίς φυσικά δική του υπαιτιότητα.
Το γεγονός ότι δεν προσκλήθηκε το κόμμα της χρυσής αυγής στη συνάντηση δίνει έρεισμα να πιστεύει κανείς ότι η Δημοκρατία έχει κάτι να φοβηθεί. Όταν είναι κανείς υγιής και έχει γερό οργανισμό δεν θα έπρεπε να φοβάται μία ίωση της εποχής, αλλά μια ξαφνική αλλεργία, που είναι αυτοάνοσο νόσημα του ίδιου του οργανισμού. Σήμερα θα ανακοινωθεί η ημερομηνία των νέων εκλογών και θα ανακοινωθεί το όνομα του/της Πρωθυπουργού της υπηρεσιακής κυβέρνησης. Οι δημοσκοπήσεις θα ξαναρχίσουν και τα σενάρια εξόδου από το Ευρώ θα εντατικοποιηθούν.
Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανό από μέρα σε μέρα να αγγίξουν έως και την αυτοδυναμία. Ο πρόεδρός του σίγουρα με πλατύ χαμόγελο θα ζητήσει καταγγελία ή επαναδιαπραγμάτευση ή επανεξέταση του μνημονίου. Ξέρει από τώρα την απάντηση. Προσπαθεί όμως να κερδίσει χρόνο ίσως για ένα πιθανό δημοψήφισμα, που κατά τη γνώμη μου είναι η μοναδική λύση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας και ως Πόντιος Πιλάτος να πετάξει το μπαλάκι στο λαό. Έναν λαό που πάντα είναι απρόβλεπτος. Που τη μια αποθεώνει και αμέσως μετά απομυθοποιεί. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να τελειώνει το παραμύθι αυτό μια και καλή για το αν θα συνεχίσουμε στο Ευρώ ή θα γυρίσουμε στο τάλαντο, τον φοίνικα ή τη δραχμή.
Η Ελλάδα πρέπει να θυμηθεί ότι αποτελεί κοινωνικό κράτος δικαίου όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά και στην πράξη. Κλιμάκιο του Συνήγορου του Πολίτη διαπίστωσε ότι υπάρχουν ανήλικοι κρατούμενοι που κοιμούνται στο έδαφος, χωρίς στρώματα. Ανήλικοι που δεν έχουν μέχρι σήμερα διαχωριστεί από τους νεαρούς ενηλίκους, καθώς και προσωρινά κρατούμενοι που δεν έχουν διαχωριστεί από τους καταδικασμένους. Και όλα αυτά ενώ κάποιοι κατηγορούμενοι ως καταχραστές του δημοσίου χρήματος έχουν ανέσεις και ειδική μεταχείριση στις φυλακές του Κορυδαλλού.
Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Έχουμε φτάσει να πιστεύουμε ότι η κατάσταση, ακόμη κι αν επιστρέψουμε στη δραχμή, αποκλείεται να χειροτερέψει κι άλλο. Κάποτε μιλούσαμε για την Ευρώπη με θαυμασμό και τώρα με απέχθεια. Κάποτε μιλούσε για μας η Ευρώπη με θαυμασμό και τώρα μας κοιτάζει όχι μόνο ως φτωχό, αλλά και ως φίλο που δεν τηρεί τις υποσχέσεις του. Η πολιτική αποτυχία δημιουργίας οικουμενικής κυβέρνησης αποτελεί λογικότατη απόρροια των μικροκομματικών συμφερόντων, του απίστευτου λαϊκισμού και της «τζούρας» υστεροφημίας.
Η Ομόνοια ως λέξη σημαίνει μόνο την πλατεία για την Ελλάδα και τίποτε άλλο; Πότε θα γίνει αντιληπτό ότι πάνω από έναν ασθενή με μηχανική υποστήριξη, οι κληρονόμοι πρέπει να μην μαλώνουν φωναχτά; Δεν πρέπει κάποιος να τους ενημερώσει ότι ο ασθενής είναι πάμφτωχος σε χρήματα, αλλά πλούσιος σε αισθήματα και Ιστορία; Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε γράψει: «Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει[…] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά[…] Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται.»
Ο φόβος έχει γίνει το μαξιλάρι του ύπνου μας, όμως κατά τον εθνικό μας ποιητή στους Ελεύθερους Πολιορκημένους του: «Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά, κι ελεύθεροι να μείνουν, εκείθε με τους αδερφούς εδώθε με τον Χάρο.» Σήμερα βρισκόμαστε πάλι σε δίλημμα: εκείθε ή εδώ; Μια απόφαση είναι, όποια κι αν είναι. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει.
Δικηγόρος Αθηνών
