Οι ταινίες της εβδομάδας – Σφαλιάρες από την Τζίνα Καράνο, για πέταμα ο Νίκολας Κέιτζ

{{{ moto }}}

Προσέξτε όμως. Η «Τιμωρός» δεν έχει καμία σχέση με τις βιντεοταινίες τύπου Σίνθια Ρόθκοκ δεκαετίας 1990. Ενώ ο Σόντερμπεργκ ακολουθεί πιστά τους κανόνες του είδους της ταινίας κατασκοπείας, αυτό που φαίνεται ότι έχει στο μυαλό του είναι κάτι σαν την θηλυκή απάντηση στις ταινίες «Τζέισον Μπορν» με τον Ματ Ντέιμον. Με φόντο διάφορες γωνιές του πλανήτη, από τον Σαν Ντιέγκο ως την Ουάσινγκτον, από το Δουβλίνο ως την Βαρκελώνη, ο σκηνοθέτης απογύμνωσε την ταινία από τον θόρυβο και τα απανωτά ειδικά οπτικοακουστικά εφέ και την γύρισε τόσο ρεαλιστικά που και αν μου έλεγαν ότι η Καράνο έστειλε στο νοσοκομείο τον Μάικλ Φασμπέντερ, τον Τσάνινγκ Τέιτουμ και τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ που συμπρωταγωνιστούν, θα το πίστευα.

Το σωματικό παίξιμο της Καράνο είναι σκέτη απόλαυση και οι σκηνές πάλης έχουν γυριστεί τόσο άρτια που θυμίζουν χορογραφίες. Αλλά και η Καράνο δείχνει να έχει δουλέψει με μόχθο τον ρόλο της. Τρέχει, πηδάει, σκαρφαλώνει, δέρνει* ακούραστη, αδάμαστη, σοβαρή, στιλάτη και με σεξαπίλ. Πιστεύω ότι θα έχει λαμπρή συνέχεια.

Το παράξενο μέσα σε όλα αυτά είναι ότι η ταινία του Σόντερμπεργκ δεν σου δίνει την εντύπωση μιας μεγάλης, εντυπωσιακή παραγωγής του Χόλιγουντ. Είναι περισσότερο ένα b movie γυρισμένο για το κέφι της υπόθεσης, τόσο των δημιουργών του, όσο και των θεατών.

Πόσο εύκολο είναι να ξαναφτιάξεις την ζωή σου από το μηδέν έχοντας επιστρέψει στον τόπο σου από το εξωτερικό και με μοναδικό, ουσιαστικό στήριγμά σου μια εσωτερική φωνή βεβαιότητας ότι θα τα καταφέρεις; Είναι από πάρα πολύ δύσκολο έως… ανέφικτο μας λέει το «Fish n’ chips» (Κύπρος, 2011) η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ελληνοκυπρίου σκηνοθέτη Ηλία Δημητρίου που παίχτηκε για πρώτη φορά στην χώρα μας στο περσινό φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, κέρδισε την περασμένη Δευτέρα το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και από την Πέμπτη 10 Μαίου προβάλλεται αποκλειστικά στον Δαναό.

Φλερτάροντας ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, ο Δημητρίου καταγράφει μια πορεία που μοιάζει με Γολγοθά με κεντρικό πρόσωπο ένα συμπαθέστατο ανθρωπάκι (Μάριος Ιωάννου) που αποφασίζει να παρατήσει την δουλειά του ψήστη εστιατορίου Fish n’ Chips στο Λονδίνο και να ανοίξει την δική του, παρόμοια επιχείρηση στην πατρίδα του την Κύπρο. Ένα «φισάδικο» όπως ο ίδιος το αποκαλεί.

Με μια οικογένεια σαραβαλιασμένη, με τις ρίζες του ξεχαρβαλωμένες αλλά με πίστη στο όραμά του και όρεξη για δουλειά, ο ήρωας σύντομα θα ανακαλύψει ότι αυτά τα δυο τελευταία μπορούν μεν να είναι τα σημαντικότερα υλικά της προσπάθειάς του αλλά τελικά δεν αρκούν. Χρειάζεται και λίγη τύχη στο πλευρό του και η αλήθεια είναι ότι όχι μόνον τύχη δεν έχει αλλά θαρρείς και κυκλοφορεί μουντζωμένος από τα γεννοφάσκια του!

Οι συγγενείς στην Κύπρο τον αντιμετωπίζουν με έναν αρνητισμό που αποθαρρύνει, η γερμανίδα σύντροφός του δεν φαίνεται να πολυπιστεύει στο όραμα, η κόρη της (από άλλο γάμο) πλέει στα δικά της πελάγη φαντασίας, κι εκείνος, ευαίσθητος, ασκημούλης αλλά γοητευτικός, τρέχει σαν τον Βέγγο πυρπολημένος από άγχη, αβεβαιότητα, χρέη και υποσχέσεις που μοιάζουν ανέφικτες. Όμως παρά τις απανωτές αναποδιές, το γεγονός και μόνον ότι δεν επιτρέπει στο πείσμα και το πάθος του να κλονιστούν, αυτός ο φαλακρός καταϊδρωμένος ανθρωπάκος αποδεικνύεται μεγάλος μαχητής.

Ο Δημητρίου χειρίζεται με αγάπη τον ήρωά του, προσπαθεί να τον κατανοήσει, ακόμα και να τον δικαιολογήσει. Οταν ακούμε την μάνα του να λέει «το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω στον τόπο μου, όχι σ’ αυτόν τον λασπότοπο» νιώθουμε στο πετσί μας την ανάγκη του να την βοηθήσει, όσο και αν καταλαβαίνουμε ότι θα είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρει.. Κατά κάποιο τρόπο η Οδύσσειά του μας αφορά όλους.

Δεν θα μου προκαλούσε καμία εντύπωση αν με τους ρόλους που επιλέγει και με την πτωτική πορεία που έχει πάρει η καριέρα του, ο Νίκολας Κέιτζ φτάσει σε λίγο καιρό στο σημείο να πληρώνει για να παίξει αντί να πληρώνεται.

Στην αφόρητη ταινία των Μαρκ Νέβελνταϊν, Μπράιαν Τέιλορ «Ghost rider Το πνεύμα της εκδίκησης» («Ghost Rider: The spirit of vengeance», ΗΠΑ, 2012), επαναλαμβάνει τον ρόλο του εκδικητή ήρωα της Μάρβελ κόμιξ Τζόνι Μπλέιζ, ο οποίος μετατρέπεται σε φλεγόμενη νεκροκεφαλή και ρίχνει φάπες στους «κακούς» για να προστατεύσει το δίκαιο.

Κάτω από τους αμείλικτους ήχους ενός metal music θορύβου που σου τρυπά τα τύμπανα, το φιλμ γίνεται αποπνικτικό, κουραστικό και αφόρητα μονότονο, σε σημείο που προσωπικά μη αντέχοντας άλλο αναγκαζόμουν να βγαίνω από την αίθουσα για να ηρεμήσω! Επιστρέφοντας έβλεπα την ίδια σκηνή. Η φλεγόμενη νεκροκεφαλή να μετατρέπει σε στάχτη ότι βρίσκει στο διάβα της. Κι όταν, ενίοτε, φαινόταν κι ο Κέιτζ, αντιλαμβανόμουν ότι οι εκφράσεις της ήταν καλύτερες από τις δικές του! Η μόνη πραγματική απορία μου είναι πως αλήθεια για την δημιουργία αυτού του πανάκριβου σκουπιδιού χρειάστηκαν δυο σκηνοθέτες και όχι ένας! Ούτε ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος να σκηνοθετούσαν!

Γυρισμένη το 1938, «Η κυρία εξαφανίζεται» («The lady vanishes») είναι η προτελευταία ταινία που ο Αλφρεντ Χίτσκοκ γύρισε στην πατρίδα του την Αγγλία λίγο πριν φύγει για την Αμερική και το Χόλιγουντ όπου ξεκίνησε η πιο δημιουργική περίοδος της καριέρας του με πρώτη την «Ρεβέκκα».

Βασισμένη όπως όλες σχεδόν οι ταινίες του Χίτς σε μυθιστόρημα, την «Ρόδα που γυρίζει» της Eθελ Λίνα Γουάιτ το άκρως χιουμοριστικό αυτό φιλμ λαμβάνει χώρα κατά κύριο λόγο μέσα σε ένα τρένο το οποίο διασχίζει την Ευρώπη παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια κυρία (Λαίδη Ντέιμ Γουίτι) όντως εξαφανίζεται αλλά οι προσπάθειες δυο νεαρών επιβατών να την βρουν (Μάικλ Ρέντγκρεϊβ, Μάργκαρετ Λόκγουντ) πέφτουν στο κενό αφού οι περισσότεροι συνεπιβάτες τους συμπεριφέρονται λες και η γυναίκα δεν υπήρξε ποτέ. Τι μπορεί να συμβαίνει;

Ο Χίτσκοκ στήνει χαλαρά την ιστορία του δίνοντας χώρο στους ηθοποιούς να απολαύσουν αυτό που κάνουν, λες και παίζουν σε ένα κινούμενο θεατρικό σκηνικό. Αψογοι «καρατερίστες» όπως ο Σέσιλ Πάρκερ, ο Λίντεν Τράβερς και ο Πολ Λούκας γίνονται οι ψηφίδες μιας από τις πιο ευχάριστες σπαζοκεφαλιές του παλιού βρετανικού κινηματογράφου, η οποία μάλιστα ξαναγυρίστηκε αργότερα ως φτωχό ριμέικ με βασικούς πρωταγωνιστές τον Ελιοτ Γκουλντ και την Σίμπιλ Σέπαρντ.