Μελετώντας κανείς την ιστορία εκείνης της περιόδου (1909), εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι εκατό χρόνια μετά το κίνημα στο Γουδί πολλά από τα προβλήματα που ταλάνιζαν το δημόσιο βίο της χώρας τότε, παραμένουν άλυτα ακόμα και σήμερα.
Παραδείγματος χάριν, η βραδυκινησία της δικαιοσύνης, το πελατειακό σύστημα, η διαφθορά στη διοίκηση του κράτους,, η άδικη φορολογία, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος (Δ.Ο.Ε.) κ.λπ. Τότε, με προτροπή του στρατιωτικού συνδέσμου, την ανόρθωση της Ελλάδας ανέλαβε ο μεγάλος Κρητικός Ελευθέριος Βενιζέλος λόγω της εξαίρετης διπλωματικής ικανότητάς του και της γνώσης των διεθνών θεμάτων, καθώς και της υστεροφημίας που είχε αποκτήσει από την εξέλιξη του Κρητικού ζητήματος. Ο Βενιζέλος κατάφερε να συσπειρώσει τις νέες δυνάμεις και να ηγηθεί αυτών απέναντι στο παλαιοκομματικό σύστημα.
Σήμερα ποιά ηγεσία θα εκφράσει την σημερινή κατάσταση όταν επισημαίνεται από πολλούς ότι ακόμη και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο έχουμε έλλειψη σημαντικών ηγετών; Ο λαός έδωσε το μήνυμά του. Δεν έχει ανάγκη από Βοναπάρτες και λεονταρισμούς, ειδικά όταν αυτοί που συμπεριφέρονται ως Βοναπάρτες, δεν έχουν τα προσόντα του. Ο λαός απαιτεί έστω και την ύστατη στιγμή να βρεθεί ένα κοινό πλαίσιο συμφωνίας των κομμάτων με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και μόνο. Ο επίλογος των μονοκομματικών ή δικομματικών κυβερνήσεων μόλις γράφτηκε. Ή όλοι μαζί ή κανένας!
