Ορισμένες αίθουσες του μουσείου χρειάστηκε να κλείσουν λόγω κραδασμών από τη χρήση τρυπανιών, εξαιτίας των οποίων κινδύνευαν τα έργα τέχνης. Δεν συνέβη στην Ελλάδα, όμως, μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, αλλά στο μεγάλο και σπουδαίο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Στη Βρετανία πάλι η «επανάληψη» μιας κλοπής με στόχο την ίδια κατηγορία έργων, κινεζικής τέχνης συγκεκριμένα – την πρώτη φορά η αστυνομία συνέλαβε τους δράστες αλλά μόλις τους άφησε ελεύθερους με εγγύηση ακολούθησε η δεύτερη κλοπή, αυτή τη φορά στο Μουσείο Φιτζγουίλιαμ, με μεγαλύτερη λεία – προκάλεσε έκπληξη αλλά δεν αντιμετωπίστηκε με τη χλεύη που οι Βρετανοί συνοδεύουν παρόμοιες ειδήσεις για κλοπές στην Ελλάδα. Και όλα αυτά, λίγο προ των Ολυμπιακών, που υποτίθεται ότι τα μέτρα ασφαλείας έχουν ενταθεί. Συμβαίνουν και αλλού λοιπόν. Αναλογικά μάλιστα συμβαίνουν πολύ περισσότερο αλλού και με άκρως διασημότερα κλοπιμαία. Μόνο στην Ελλάδα η αντίδραση σε τέτοια συμβάντα παίρνει τον χαρακτήρα δημόσιας κατακραυγής, απαξίωσης θεσμών, ανθρώπων και μέσων, ως και αυτομαστιγώματος του τύπου «τέτοιοι που είμαστε, καλά να πάθουμε». Φυσικά οι κλοπές στην Πινακοθήκη και στην Ολυμπία δεν είναι από τα συμβάντα για τα οποία μπορεί να υπερηφανεύεται κανείς. Αλλά όχι και να χρησιμοποιούνται επίτηδες για να παρουσιάζεται η χώρα στο εξωτερικό σαν αμπέλι ξέφραγο. Ποιον βοηθούν τέτοιες ενέργειες;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
