Σύμφωνα με ένα ανέκδοτο που κυκλοφορεί στις μέρες μας «ο Άκης Τσοχατζόπουλος, κατά τη σύλληψή του, δεν χαμογελούσε από υπεροψία, χαμογελούσε επειδή αυτός είχε διορίσει τους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν!».

Προφανώς, το ανέκδοτο δεν περιγράφει το πραγματικό περιστατικό. Έχει όμως, όπως όλα τα ανέκδοτα, βάση αλήθειας. Για την ουσία του πολιτειακού κράτους.

Δεν είναι τυχαίο το πόσο δύσκολο είναι να μπει κάποιος καταχραστής δημοσίου χρήματος στη φυλακή. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πως ακόμη και εδώ υπάρχει διάκριση μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.

Ο καταχραστής ιδιωτικής περιουσίας (κοινώς κλέφτης) έχει σημαντικές πιθανότητες να μπει φυλακή, κάποια στιγμή. Ο καταχραστής δημοσίας περιουσίας έχει σημαντικές πιθανότητες να μην μπει φυλακή! Γιατί στο Δημόσιο υπάρχει ένα απίστευτο πλέγμα διαπλοκής που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη όλη την διαδικασία απονομής δικαίου.

Ξεκινώντας από την έλλειψη καταγγελιών και την εξεύρεση μαρτύρων και αποδεικτικών στοιχείων ως την περίεργη αίσθηση συναδελφικότητας ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν να μοιράσουν μικρά ή μεγάλα «ένοχα μυστικά».

Φαίνεται ότι σε ένα βαθμό έχουμε χάσει το αίσθημα δικαίου. Έχουμε όμως διατηρήσει την αίσθηση του χιούμορ. Όπως και στην περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου.