Το μάθημα της Ιστορίας

Ξεσηκώθηκαν ορισμένοι, με πρώτο τον εκπρόσωπο Τύπου της ΝΔ, για τη δήλωση του εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι οι εκλογές στην Ελλάδα προκαλούν αβεβαιότητα. Μια αυτονόητη δηλαδή διαπίστωση, που καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, που επισημαίνεται διαρκώς από πολιτικούς και σχολιαστές και που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού, για όποιον έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα.

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος, αλλά και σε έναν βαθύτατο διχασμό του εκλογικού σώματος σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, για να χρησιμοποιήσουμε μια σχηματική περιγραφή που δεν αποδίδει πλήρως την πραγματικότητα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι δανειστές μας έχουν κάθε λόγο να ενδιαφέρονται για την επόμενη ημέρα. Οχι μόνο γιατί μας έχουν δανείσει τεράστια ποσά, αλλά και γιατί ένα σκηνικό έντασης ή ακυβερνησίας θα δημιουργήσει τριγμούς γενικότερα στην ευρωζώνη και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο.

Εξίσου αναπόφευκτο είναι ότι οι κρίσεις – και πολύ περισσότερο οι καταστάσεις ελεγχόμενης χρεοκοπίας, όπως είναι η δική μας – παράγουν αβεβαιότητα, σύγχυση και ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό. Μια ματιά άλλωστε στη σύγχρονη ιστορία μας είναι αρκετή για να το επιβεβαιώσει, όσο κι αν έχουν αλλάξει οι συνθήκες.

Στις πρώτες εκλογές μετά τη χρεοκοπία του Μεσοπολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1932 μπήκαν στη Βουλή εννέα κόμματα με ισοψηφία Φιλελευθέρων και Λαϊκών. Και βέβαια δεν μπόρεσε να σχηματιστεί κυβέρνηση. Μερικούς μήνες αργότερα, αφού είχε μεσολαβήσει το αποτυχημένο πραξικόπημα Πλαστήρα, τον Μάρτιο του 1933, όταν συνασπίστηκαν τα κόμματα σε δύο παρατάξεις – μνημονιακοί και μη, θα λέγαμε σήμερα… – σχηματίστηκε μεν κυβέρνηση, που δεν μπόρεσε όμως να διαχειριστεί την κρίση.

Για να μη μιλήσουμε βέβαια για το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής, όπου οι πολιτικοί δεν τολμούσαν να μιλήσουν στον λαό σε ανοιχτές συγκεντρώσεις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Καβάλα, προπύργιο μέχρι τότε των βενιζελικών, όπου δεν μπόρεσε να μιλήσει ούτε ο Βενιζέλος…

Μπορεί να μην κινδυνεύουμε σήμερα από την κατάληξη αυτής της ιστορίας ακυβερνησίας και διχόνοιας, που ήταν η δικτατορία Μεταξά, αλλά κινδυνεύουμε να καταρρεύσουμε ως χώρα προτού καλά-καλά το συνειδητοποιήσουμε. Γιατί με τα προβλήματα που ήδη έχουμε, αρκεί ένας μήνας ακυβερνησίας για να πάνε περίπατο οι βαρύτατες θυσίες που έχει ήδη υποστεί ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών.

Τα υποτιθέμενα κόμματα εξουσίας βουλιάζουν στην ανυποληψία τους, αδυνατώντας να αρθρώσουν έναν πειστικό λόγο και ένα ρεαλιστικό σχέδιο που θα έπειθε ένα μέρος των απογοητευμένων οπαδών τους ώστε να τα εμπιστευθούν. Το δε αντιμνημονιακό μπλοκ συμπεριφέρεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε στη χώρα, μοιράζοντας υποσχέσεις ανέξοδης σωτηρίας και διαγράφοντας, στα χαρτιά όπως προχθές ο κ. Τσίπρας, χρέη αγροτών και μικρομεσαίων…

Η επόμενη ημέρα είναι όμως εδώ. Σε λίγες βδομάδες κάποιοι πρέπει να μας πουν πώς και με ποιους θα μας κυβερνήσουν. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς αοριστολογίες και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Και από εκεί και πέρα θα αναλάβει και ο κυρίαρχος λαός την ευθύνη σε ποιον θα αναθέσει το μέλλον του.