Σίγουρα κανείς δε περίμενε ότι η χώρα θα έφθανε στη σημερινή παρακμή. Το πολλά υποσχόμενο μεταπολιτευτικό σύστημα διακυβέρνησης απέτυχε παταγωδώς να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς δικαίου, ισονομίας, αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών –θεμελιώδη συστατικά μιας πραγματικής δημοκρατίας. Πνέοντας τα λοίσθια, το μεταπολιτευτικό μοντέλλο παραδίδει τη χώρα σε κατάσταση μηδενισμού όπου οι πολίτες ποτέ πριν δεν ήταν τόσο απελπισμένοι, μπερδεμένοι και διχασμένοι.
Μέσα στο κλίμα γενικής απαξίωσης, πρώτοι δίνουν το κακό παράδειγμα οι υπουργοί της κυβέρνησης που είναι αδύνατο να συνυπάρξουν. Είναι μια κοινωνία αυτών που δεν έχουν πια τίποτα κοινό. Η αλήθεια είναι ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο δεν είχε ποτέ σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Τώρα η λύση του προβλήματος θα πρέπει να ξεκινήσει από το σημείο μηδέν, ίσως και από αρνητικό σημείο. Όπως έχει δείξει η διεθνής εμπειρία, κανένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα δε λύνεται:
(1) αν οι πολίτες δεν είναι πνευματικά και ψυχικά έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν ολομέτωπα,
(2) αν δεν έχουν εμπεδώσει ένα αίσθημα δικαίου και μια αίσθηση θετικής προοπτικής, και (3) αν περιμένουν λύση από τα ίδια άτομα που δημιούργησαν το πρόβλημα.
Μάλλον, καμία από τις πιο πάνω προυποθέσεις δεν υφίσταται σήμερα: Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα ακόμα ελέγχουν τα πάντα στη χώρα· οι πολίτες κάθε άλλο παρά είναι έτοιμοι να κάνουν αυτά που απαιτούνται· και βέβαια, το αίσθημα δικαίου και ισονομίας μόνο σαν αστείο ακούγεται. Κρίνοντας δε από τη συμπεριφορά κορυφαίων μελών της ελίτ του τόπου, όπως ο πολυδιαφημισμένος πανεπιστημιακός/υπουργός Μπαμπινιώτης και η παρέα του, οι πολίτες δεν μπορεί να είναι πολύ αισιόδοξοι ότι οι ελίτ θέλουν ή μπορούν να βοηθήσουν στη κατεύθυνση της ισονομίας και υπακοής στο νόμο.
Δεδομένης της κρατικής γραφειοκρατίας, της εκτεταμένης διαφθοράς, του απαξιωμένου κοινοβουλευτισμού, και της συντεχνιακής νοοτροπίας των ελίτ του τόπου, η δημιουργία των πιό πάνω προυποθέσεων απαιτεί πολύ χρόνο –μια πολυτέλεια που δεν έχει σήμερα η χώρα. Ίσως, μια άμεση λύση να είναι ένα περιορισμένης διάρκειας διακυβέρνηση με έκτατες εξουσίες και με αποστολή της την με κάθε κόστος λειτουργία των θεσμών, την πιστή εφαρμογή των νόμων, και την άμεση και αυστηρή τιμωρία των παρανομούντων. Θα είναι ένα καθεστώς πειθαρχίας, που πιθανόν να χαρακτηριστεί ως «δεσποτικό,» «δικτατορικό,» και άλλα ηχηρά (ιδιαίτερα από κάποια υπερευαίσθητα άτομα του εθνοαποδηματικού είδους).
Όμως, αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι ένα μάλλον μικρό αντίτιμο για μια κοινωνία να πληρώσει προκειμένου να βγεί από το σημερινό καθεστώς παρακμής και σήψης πριν να είναι πολύ αργά. Στις ημέρες που ζούμε, υπηρεσία στο τόπο προσφέρουν αυτοί που έχουν την ικανότητα να ξεπεράσουν «ιδεολογηματικά τοτέμ» και να αναθεωρήσουν «βεβαιότητες,» καθώς και το κουράγιο να πάρουν το ρίσκο να εκφραστούν ελεύθερα. Εξάλλου, αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να εκφράζονται ελεύθερα, πολλές φορές καταλήγουν να εκφράζονται βίαια.
