Μετά την πρόσφατη πορεία των αγανακτισμένων ποιητών στο Σύνταγμα (Τετάρτη 21 Μαρτίου) είναι πλέον και επίσημο: ήρθε η ώρα ώστε οι αγανακτισμένοι της Ελλάδας να μοιραστούν σε λέσχες.
Δεν μπορεί, θα υπάρχουν αγανακτισμένοι ποδηλάτες στην Ελλάδα. Δεν είναι δυνατόν, θα υπάρχουν και αγανακτισμένοι συλλέκτες γραμματοσήμων. Και τους αγανακτισμένους κοσμηματοπώλες πού τους πάτε; Τους αγανακτισμένους κουλουράδες; Τους αγανακτισμένους μπάρμαν; Τους αγανακτισμένους λαχειοπώλες; Τους αγανακτισμένους αστροφυσικούς; Η λίστα ατέλειωτη.
Ολοι τους λοιπόν, ανά λέσχη, οφείλουν να πάρουν παράδειγμα από τους ποιητάς και να κλείσουν ραντεβού στο Σύνταγμα για τη δική τους αγανακτισμένη διαμαρτυρία, του δικού τους αγανακτισμένου κλαμπ.
Αλλά κάπου θα πρέπει να βάλουν στο τραπέζι ένα τουλάχιστον συγκεκριμένο θέμα για την αγανάκτησή τους και όχι μόνο τα αυτονόητα και τις γενικότητες.
Για παράδειγμα, η μόνη εύλογη αγανάκτηση ελλήνων ποιητών, η μόνη που θα μπορούσα πραγματικά να κατανοήσω, απορρέει από το γεγονός ότι σε μία χώρα όπου ΟΛΟΙ γράφουν ποίηση, ΚΑΝΕΙΣ δεν αγοράζει.
Είναι να μην αγανακτείς;