Διαχρονικά το εμπόριο στηρίζεται σε μία βασική αρχή: Σε μία συναλλαγή συνήθως κερδίζει εκείνος που με τη δύναμη της πειθούς αφήνει τον συναλλασσόμενο να πιστεύει ότι εκείνος κέρδισε… Συνήθως κερδίζει ο έμπορος ο οποίος σου πουλάει κάτι που στο παρουσιάζει τέλειο και μάλιστα στην καλύτερη τιμή της αγοράς. Αυτό είναι νομοτελειακά και δαρβινικά η κινητήριος δύναμη που κάποιους τους κάνει ισχυρούς και κάποιους τους (μονίμως ριγμένους) τους εξαφανίζει… Σε λίγες εβδομάδες η χώρα θα έχει εκλογές και θα είναι ένα πανηγύρι της Δημοκρατίας. Και όπως συμβαίνει πάντοτε σε όσους συμμετέχουν στα πανηγύρια, η «λυπητερή» θα έρθει αμέσως μετά και εν προκειμένω θα είναι τα περίπου 2 με 3 χιλιάδες ευρώ που θα πληρώσει κάθε φυσικό πρόσωπο κατά μέσο όρο στην εφορία…
Ο ρόλος των κομμάτων είναι να μας πείσουν να τα ψηφίσουμε γιατί αυτά έχουν τη λύση για να οδηγήσουν τη χώρα σε έξοδο από την κρίση. ΦΕΥ! Το μόνο που γνωρίζουν αυτοί οι κομματικοί μηχανισμοί που θα ζητήσουν την ψήφο μας είναι πώς να μας ξεγελάσουν για να νομιμοποιήσουμε την παρουσία τους και να διατηρήσουμε τον ομφάλιο λώρο που τα συνδέει με τις κρατικές επιχορηγήσεις και ενίοτε και τις τραπεζικές δανειοδοτήσεις… Αυτό που σφόδρα τους ενδιαφέρει είναι να προσέλθουμε ως πρόβατα στις κάλπες και να κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και να ψηφίσουμε περίπου με βάση τη δύναμη της συνήθειας…
Και επειδή η πειθώ πρέπει να περιλαμβάνει και ολίγον από εκφοβισμό ο πελάτης – ψηφοφόρος θα πρέπει να βομβαρδιστεί και με διλήμματα υπαρξιακά (ευρώ ή δραχμή), ώστε να μην κοιτάξει σε άλλες βιτρίνες. Το πώς μπορεί να σε πείσει ένας επαγγελματίας πολιτικός είναι ένα χάρισμα, ένα ταλέντο αλλά και μια στάση ζωής. Διαφορετικά δεν θα επιβίωνε σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον αφού κάθε 4 χρόνια πρέπει να του ανανεώνεις την εμπιστοσύνη… Αυτό στη Βιολογία ονομάζεται φυσική επιλογή και οι τρόποι για την επιβίωση είναι πολλοί. Ένας από αυτούς είναι η παραλλαγή, το καμουφλάζ που λένε και οι στρατιωτικοί. Δηλαδή η προσαρμογή στο φυσικό περιβάλλον, μέσω μετάλλαξης. Για ένα κόμμα εξουσίας αυτό είναι θέμα γενετικού κώδικα. Το να κάνεις κωλοτούμπες και να λες πράγματα ευχάριστα αλά και ανεφάρμοστα είναι περίπου ενσωματωμένο στο γενετικό τους υλικό. Άλλωστε αν καταθέσεις και καμία ιδέα πρακτική που θα επιλύει προβλήματα «χαλάς την πιάτσα» και αποκαλείσαι «τεχνοκράτης» που δεν έχεις σύνδεση με το λαό… Φυσικά στο μαγαζί δεν υπάρχει ταμπέλα που να σου υπενθυμίζει το αυτονόητο : Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (κάλπη) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
Σε κανένα ευνομούμενο κράτος όπου λειτουργούν στοιχειωδώς οι νόμοι της αγοράς καμία τράπεζα ιδιωτική δεν θα δάνειζε ένα κομματικό μηχανισμό με βάση τα έσοδα που προσδοκά ότι θα έχει μετά το 2020, όταν μάλιστα ο τραπεζικός δανεισμός έχει στερέψει για αυτό που ονομάζουμε πραγματική οικονομία (κινδυνεύουν φέτος να μείνουν ακαλλιέργητες εκτάσεις λόγω έλλειψης ρευστότητας και έλλειψης καλλιεργητικών δανείων) και όταν όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν καταβαράθρωση των δύο λεγόμενων κομμάτων εξουσίας, άρα είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσουν να διατηρούν αυτά τα ποσοστά άρα και αυτή την πρόσβαση στις κρατικές επιχορηγήσεις…
Γιατί λοιπόν το κάνουν αυτό οι τράπεζες; Προφανώς γιατί με το PSI τα δύο κόμματα εξουσίας εγγυήθηκαν την ανακεφαλαιοποίησή τους βάζοντας ως ενέχυρο τα φορολογικά έσοδα που θα έχει η χώρα τα προσεχή χρόνια. Δηλαδή ο κυρίαρχος λαός από εδώ και στο εξής δεν θα πληρώνει φόρους δυσβάσταχτους για να έχει τις στοιχειώδεις κοινωνικές και κρατικές παροχές όπως επιτάσσει το Σύνταγμα αλλά για να αποπληρώνει τις ξένες και τις εγχώριες τράπεζες μέσω ενός ειδικού λογαριασμού που περιλαμβάνει το Μνημόνιο ΙΙ. Και επειδή πάντα ο πελάτης – καταναλωτής πείθεται στο τέλος από τον έμπορο, θα τον ψηφίσει στις 29 και αμέσως μετά την επομένη θα τον βρίζει γιατί δεν του είπε την αλήθεια ότι το ραντεβού με την εφορία ήταν τόσο μα τόσο δυσβάσταχτο για τον οικονομικό του προϋπολογισμό.
Όμως, όπως λέει και ο λαός, τα γούστα και τα πανηγύρια πληρώνονται…
