Τα γεγονότα της Κυριακής μας έκαναν να αναρωτηθούμε αν υπάρχει κάτι αλώβητο από τον εκφυλισμό στην ελληνική κοινωνία. Φαίνεται πως το ερώτημα αυτό καθόλου ρητορικό δεν είναι, καθώς τα πάντα γύρω μας καταρρέουν. Και καταρρέουν επειδή αποπειραθήκαμε να οικοδομήσουμε καινούργια θεμέλια πάνω σε συντρίμια.
Στη χώρα αυτή είμαστε καλοί στο να «μπαλώνουμε» τις ατέλειες δίχως ουσιαστικά να τις εξαλείφουμε. Μέχρι πρώτινος αρκούσε να απομονώσουμε εκείνο που μας ενοχλούσε και να παρατείνουμε τη στιγμή που θα το αντιμετωπίσουμε. Γιατί η αντιμετώπιση της αλήθειας , είναι σκληρή, προϋποθέτει δύναμη ψυχής, θάρρος και αποφασιστικότητα.
Βιώνουμε μια πραγματικότητα η οποία πλέον απαιτεί να την κοιτάξουμε στα μάτια, αφού με χαμηλωμένο το κεφάλι κανείς δεν προχώρησε.Δεν μπορούμε πλέον να αναμένουμε να σωθούμε από άλλους, θα πρέπει οι ίδιοι να γίνουμε σωτήρες του εαυτού μας. Αν δεν παλέψουμε τώρα, σε λίγο δε θα μείνει τίποτα να σώσουμε.
Ήδη έχουμε χάσει το πολίτευμα, τα δικαιώματα, την αξιοπρέπειά μας. Πόσο ακόμα είναι αναγκαίο να βυθιστούμε ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως εγκαταλείψαμε τον αγώνα, πως στις μέρες μας δεν υφίσταται η έννοια της ιδέας. Και δίχως να υφίσταται μια ιδέα για να υπερασπιστούμε, για ποιο μέλλον, ποια δημοκρατία, ποια ελευθερία να μιλάμε ;
