«Επειδή έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε αν η ποίηση μπορεί να γιορτάζει τη μέρα της, ακίνδυνα και αθώα (sic), όταν γύρω μας καταρρέουν το δίκαιο, η πνευματική μας υπόσταση, η χώρα μας η ίδια. Θελήσαμε να συναντήσουμε εμείς την ποίηση και την άνοιξη, στους δρόμους της Αθήνας, να αναζητήσουμε στην αμηχανία, στον θυμό και στην απόγνωση που έχουν πια τα βλέμματα των συμπολιτών μας, την ελπίδα της Αντίστασης».

Με αυτή την ανελλήνιστη, μελοδραματική μπροσούρα μάς καλούν να σταματήσουμε, με τρόπο ποιητικό, την κατάρρευση της πνευματικής μας υπόστασης! Προτάσσεται μάλιστα, ως επαναστατικό μότο, το καβαφικό «εις σε προστρέχω τέχνη της ποιήσεως», ως εάν αυτό που εννοούσε ο Ποιητής ήταν να πάρουμε την ποίηση επ΄ ώμου και να κατεβούμε στην επαναστατημένη Σταδίου. Αυτή την αγριεμένη πρωτοβουλία στηρίζουν με την υπογραφή τους δεκάδες «φορείς», έτσι για να ακουσθεί το όνομα…

Τα πράγματα δεν είναι επικίνδυνα – εκτός κι αν φλεγόμενες ποιητικές συλλογές αρχίζουν, δίκην μολότοφ, να εκτοξεύονται προς τα άμουσα ΜΑΤ. Είναι χειρότερα: υβριστικά και γελοία. Η τέχνη της ποιήσεως είναι υπόθεση ιδιωτική. Ο δημόσιος και επαναστατικός, αν θέλετε, χαρακτήρας της δεν έχει καμία σχέση με «πορείες με στίχους», εικαστικά λάβαρα και πανό. Η διαβρωτική, «αντιστασιακή» δυναμική της δεν σχετίζεται με ντουντούκες και ανούσιες διακηρύξεις.

Παρακαλούμε λοιπόν: Αν είναι δύσκολο να σταματήσουν κάποια στιγμή αυτές οι μαρτιάτικες, θλιβερές ημέρες «ποίησης», τουλάχιστον ας πάψουν κάποιοι να μας κουνάν στη μούρη τους ποιητές μας. Σαν ζντανωφικές διακηρύξεις, ή, σαν το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο.