Είναι κοινός τόπος σε όλες τις πολιτικές ή κοινωνιολογίζουσες αναλύσεις της τρέχουσας περιόδου πως η οικονομική κρίση ωθεί τις μάζες να αναζητήσουν πολιτικούς σχηματισμούς που θα υπόσχονται ότι θα αποκαταστήσουν την τάξη και την ευμάρεια που έχασαν και για την οποία εύκολα δαιμονοποιούν ως υπεύθυνους κάποιους εχθρούς: παλαιότερα τους εβραίους, αργότερα τον κομμουνιστικό κίνδυνο, σήμερα τους μετανάστες. «Οταν δεκάδες μαγαζιά καίγονται, όταν σε περιοχές της Αθήνας ο φόβος κυριαρχεί, όταν τα Καλάσνικοφ αφαιρούν ανθρώπινες ζωές για 100 ευρώ, τότε το συντηρητικό αίτημα του «νόμου και της τάξης» δυναμώνει» παρατηρεί ο αναπληρωτής καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γεράσιμος Μοσχονάς. Ο πραγματικός συντηρητισμός της ελληνικής κοινωνίας, συμπληρώνει ο αναπληρωτής καθηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης Αλέξης Καλοκαιρινός, είναι η αδυναμία να υπερβούμε αυτές τις συμπεριφορές επιδεικνύοντας αλληλεγγύη αντί για ατομισμό, γενναιοδωρία αντί για ωφελιμισμό. Αλλά αυτή δεν είναι μια μοιραία εξέλιξη, παρατηρεί η αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Βασιλική Γεωργιάδου, θυμίζοντας το προηγούμενο των πράσινων κομμάτων της δεκαετίας του 1970 στη Γερμανία και τις σκανδιναβικές χώρες.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
