Γκρεμίστηκαν. Σαρώθηκαν. Εξαερώθηκαν. Τίποτα δεν έμενε όρθιο. Ούτε κολυμπηθρόξυλο από τις εργασιακές σχέσεις. Ενα «φου» έκανε το κυρίαρχο σύστημα και οι κατακτήσεις ενός αιώνα έγιναν οδοντογλυφίδες για να καθαρίζουν τα δόντια τους οι ξένοι και ντόπιοι καρχαρίες. Κάθε σημείο του κοινωνικού συμβολαίου μετατράπηκε σε χαρτί τουαλέτας για να σκουπίζονται οι ολιγάρχες. Και τηρουμένων των αναλογιών όλα αυτά έγιναν τόσο εύκολα και τόσο απλά. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Μπαμ και κάτω. Μπαμ από το διευθυντήριο της Ευρωζώνης, κάτω κάθε εργαζόμενος αυτής της χώρας. Η κατρακύλα είναι τόσο κατηφορική που φοβούμαι ότι θα ξεπεράσει ακόμα και τα φραγκοδίφραγκα με τα οποία αμείβονται οι εργαζόμενοι στην Βουλγαρία. Με μπουλντόζες και γκασμάδες άνοιξαν τάφο γιγαντιαίων διαστάσεων εντός του οποίου ξεφορτώνουν ζωντανά κορμιά. Και το ακόμα χειρότερο απ’ αυτό το πρωτοφανές τσουνάμι το καταστροφικό, είναι το μέλλον το εφιαλτικό. Το βάζω στοίχημα αυτό. Μετά τα εκλογικά πανηγύρια και το μέτρημα των κουκιών θα καταφθάσει νέο κύμα, ακόμα πιο άγριο απ’ αυτό που ζούμε τώρα εδώ. Και το ερώτημα ένα και βασανιστικό. Γιατί τα Σωματεία, οι οργανωμένες δυνάμεις, οι μελλοθάνατοι τέλος πάντων, τα θύματα των «εκτελεστικών αποσπασμάτων» που με εντολές της Ευρωζώνης ντουφεκάνε λειτουργώντας με διπλοβάρδιες. Γιατί όλοι αυτοί οι νεκροζώντανοι οργανισμοί δεν ξεσηκώνονται, δεν ορμάνε, δεν κατεβαίνουν σε γενική απεργία. Γατί δεν εφορμούν και με το δικό τους μαζικό, ακατανίκητο «φου», δεν σαρώνουν κάθε επίθεση εχθρική; Η εκτίμησή μου διπλή: Πρώτο, ότι η καταστροφή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» εξακολουθεί να λειτουργεί καταλυτικά και να παραλύει τις αντιστάσεις. Χωρίς αντίπαλο δέος κουρεύονται οι ελπίδες. Και χωρίς συγκεκριμένο παράδειγμα εναλλακτικής προοπτικής βαδίζεις πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Και δεύτερο, επειδή για κάθε εργαζόμενο, ακόμα και τον άνεργο, καλύτερα τα τετρακόσια ευρώ μέσα στην ευρωζώνη παρά μερικά ψωροχιλιάρικα σε μια απομονωμένη Αλβανοποιημένη χώρα. Γι’ αυτό. Με απλά λόγια κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και κάποιον αόριστο παράδεισο καρτερεί. Ομως – και να το θυμάστε αυτό – το μίσος συσσωρεύεται σε απίστευτες δόσεις και με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Το ίδιο και η οργή. Που πάει να πει ότι με την πρώτη ευκαιρία. Με την ολοκληρωτική απελπισία. Και με την ολοσχερή ταπείνωση, τα διευθυντήρια θα βρεθούν μπροστά σε μεγάλες και μη διαχειρίσιμες εκπλήξεις. Τότε – και θα είναι αργά – θα θυμηθούν την λαϊκή ρήση «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες». Η σημερινή μάχη χάθηκε. Ο πόλεμος είναι μπροστά!