Η Ελλάδα πριν μεταλαχθεί σε τσιφτετελούσα κόρη, ήταν η Ελλάδα του Αττίκ, αλλά και του Σογιούλ, και του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, και του Γιαννίδη, και του Σ.Μεντή, και του Γούναρη,και του Μωράκη και της Γιοβάννας, και…και….και….!!!!!! Της οπερέτας, της καντάδας, του ελληνικού σύγχρονου μπελκάντο, της ελληνικής jazz του Μ. Πλέσσα…και… και…και…
Μετά ήρθε το τσουνάμι και της άλλαξε τα φώτα! Και νά το σμυρνέϊκο, και να το «κλαίει ο χάρος της μάννα του», και να το «μπεγλέρι μες το χέρι»! Ναι, δεν λέω, και το ρεμπέτικο είναι μέρος της κληρονομιάς μας πλέον. Αλλά αυτή η … μεταδικτατορική ρεμπετολατρεία, πολλές φορές ΚΑΙ ασήμαντων μουσικά πραγμάτων, που μετεξελίχτηκε σε μπουζουκλερολατρεία και τσιφτετελολατρεία τη δεκαετία του 90 κα του 2000, αφανίζοντας κυριολεκτικά από τον μουσικό και ευρύτερα πολιτιστικό χάρτη της χώρας το ελαφρό τραγούδι, αυτό που υπηρέτησαν με μεγαλείο όλοι οι πιο πάνω, αυτός λέω ο απαράδεκτος πολιτιστικός ακρωτηριασμός της νεώτερης Ελλάδας, μόνο σε κοινωνίες ξιπασμένες και ανάπηρες πνευματικά, θα μπορούσε να συμβεί!
Καιρός να ξαναψαχθούμε λοιπόν! Να ανακαλύψουμε και πάλι όλα τα μεγάλα παιδιά του σύγχρονου μουσικού πολιτισμού μας και να τους αποδώσουμε την τιμή που τους αξίζει. Να μάθουν όλοι όσοι δεν γνωρίζουν, για τον Αττίκ και τους υπόλοιπους Μεγάλους μουσικούς μας! Να δουν πώς από τα δικά τους αριστουργήματα, φτάσαμε στο θαύμα της νέας κλασσικής έντεχνης μουσικής εποχής του 60! Στον Θεοδωράκη, το Χατζηδάκη, το Μούτση, το Ξαρχάκο!!! Τίποτα δεν πρέπει να πάει χαμένο, αναδείχτε το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, αναδείχτε την Ελλάδα που αλόγιστα πετάξαμε στα άχρηστα, αναδείχτε και πάλι, ο καθένας όσο και όπως μπορεί, το σπουδαίο σύγχρονο πολιτιστικό πρόσωπο της χώρας μας! Το έχει ανάγκη σήμερα όσο ποτέ!!!
