Εκθεση ιδεών

Μπλα, μπλα, μπλα… Αν ενθυμούμαι καλώς, τον παλιό εκείνο τον καιρό οι εκθέσεις ιδεών στο σχολείο βαθμολογούνταν με βάση όχι τον αριθμό των λέξεων αλλά το περιεχόμενό τους. Η σαφήνεια, η επιχειρηματολογία, τα παραδείγματα, οι αποδείξεις αποτελούσαν κριτήρια ποιότητας για ένα καλό κείμενο. Αντιθέτως, η φλυαρία, οι αοριστίες και οι γενικολογίες, καθώς μαρτυρούσαν άγνοια του αντικειμένου, αποδοκιμάζονταν με βαθμό κάτω της βάσης. Διαβάζοντας το πόνημα «Πρόταση για μια νέα πολιτιστική πολιτική», που ανακοινώθηκε προ ημερών από τον υπουργό Πολιτισμού δίκην προεκλογικής εξαγγελίας, κατάλαβα τελικώς τι συμβαίνει. Ολον αυτόν τον καιρό προσπαθούμε να αντιληφθούμε κάτι το οποίο δεν υπάρχει. Γινόμαστε μάρτυρες ενός φαινομένου, μιας ψευδαίσθησης, ότι δήθεν υπάρχει κράτος, ότι δήθεν υπάρχει υπουργείο Πολιτισμού, ότι δήθεν υπάρχει και ο πολιτισμός ο ίδιος… Πώς να κρίνει λοιπόν κανείς μια «πρόταση» που χρειάζεται 70 σελίδες για να πει κάτι για το οποίο θα αρκούσε μία; Αλλά κυρίως τι να περιμένουμε από μια πολιτική που εξακολουθεί να αναλίσκεται σε λόγια κάνοντας διαρκώς περιστροφές γύρω από τον εαυτό της και αδυνατώντας να προχωρήσει σε πράξεις; Αν σήμερα, με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα, εμείς παραμένουμε σε στάδιο νηπιακής αφασίας, το αύριο δυστυχώς θα μας προσπεράσει.