Βρέθηκε να χορεύει, να τραγουδάει και να παίζει σε μια παράσταση που αυτή την εποχή γεμίζει κάθε βράδυ το Badminton. Ωστόσο ο Ακης Σακελλαρίου, που ερμηνεύει τον Αττίκ στην παραγωγή της Σοφίας Σπυράτου, δεν είχε σκοπό να παίξει εφέτος στο θέατρο. Είχε αποφασίσει να πάρει το ρίσκο του παραγωγού, ανεβάζοντας στο θέατρο Ροές την «Κατάρα της Ιρμα Βεπ», μια δουλειά που τελικά τον δικαίωσε και από την προσεχή Πέμπτη παρουσιάζεται στο θέατρο Εγνατία της Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα είχε τα γυρίσματα για την καινούργια ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» ενώ για το καλοκαίρι σχεδιάζει περιοδεία με το κλασικό πλέον «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα». Οσο για το ερχόμενο φθινόπωρο, θα τον βρει στη σκηνή του Εθνικού, μια που ανήκει στην ομάδα του Μπομπ Γουίλσον για την «Οδύσσεια».
«Οχι μόνο δεν είχα καμία απολύτως σχέση με τον Αττίκ, αλλά η σχέση μου ήταν και αρνητική» λέει για το «Αναζητώντας τον Αττίκ». «Ισως γιατί στη εφηβεία μου είχα τη διάθεση να ξεπεράσω οτιδήποτε είχε να κάνει με τη μητέρα μου και κυρίως με τον πατέρα μου, που άκουγε Αττίκ, όπως άκουγε κλασική μουσική αλλά και αντάρτικα τραγούδια» εξηγεί.
«Τότε εγώ στράφηκα, προφανώς από αντίδραση, σε άλλα ακούσματα. Και να που ήρθε σε μένα η πρόταση – συνέπεσε και με το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Ομολογώ ότι όταν διάβασα το κείμενο αναρωτήθηκα «ποιον θα ενδιαφέρει τώρα αυτό;» Νόμιζα ότι η χημεία του πράγματος δεν θα μου πήγαινε. Επεσα όμως έξω» ομολογεί τώρα, καθώς κάθε βράδυ στο Badminton περίπου 2.500 θεατές χειροκροτούν ενθουσιασμένοι αυτή τη χορταστική παράσταση, τη γεμάτη μουσική, τραγούδια, χορό και νοσταλγία.

«Αισθάνομαι ότι τελικά κάθε μέρα γιορτάζω, γιορτάζω τον πατέρα μου. Παρασύρομαι, αφήνομαι, και ίσως να είναι λάθος για την υποκριτική, αλλά υπάρχει ένα τόσο έντονο προσωπικό στοιχείο σε αυτή τη δουλειά» λέει αναφερόμενος στην πρεμιέρα, όταν ο Νίκος Χατζηνικολάου, ο τραγουδιστής της Λυρικής Σκηνής, και φίλος του πατέρα του, πήγε να τον συγχαρεί λέγοντάς του «ήταν σαν να βλέπω τον πατέρα σου». Γιατί στην παράσταση ο Ακης Σακελλαρίου εκπλήσσει (όσους δεν το γνώριζαν) με τη φωνή του. Ισως να είναι κληρονομικό, μια που ο πατέρας του και τραγουδούσε και έψελνε.

«Η κοινωνία μας έχει ξεχάσει τους ηλικιωμένους»
Σε μια προσπάθεια να εξηγήσει την επιτυχία του Αττίκ, ο ηθοποιός μιλάει για το κοινό που μοιάζει μοιρασμένο στα δύο. Από τη μια εκείνοι που γνώριζαν και συγκινούνται με τα τραγούδια του Κλέωνα Τριανταφύλλου και από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι. «Νομίζω ότι οι νεότεροι, ακριβώς επειδή έχουν φύγει από τις παλιές αξίες της ζωής και τις σαρκάζουν, μοιάζει τώρα να τις ανακαλύπτουν. Εχουν αλλάξει όλα τόσο πολύ από την εποχή εκείνη» λέει, για να σταθεί κυρίως στον τρόπο συμπεριφοράς των ανθρώπων στις αρχές του 20ού αιώνα, τον τότε τρόπο ζωής στην Αθήνα.

«Το άγγιγμα ήταν κάτι το αδιανότητο. Οι άνδρες δεν μιλούσαν στα κορίτσια, τους τραγουδούσαν. Το φλερτ γινόταν με στιχάκια και ποιήματα. Και επειδή όλα αυτά είναι έξω από εμάς, τώρα τα ανακαλύπτουμε. Και βλέπουμε ότι μπορεί να είναι και σύγχρονα, ότι μας κάνουν να ελπίζουμε. Ισως τελικά βρούμε την άκρη, από πού να πιαστούμε. Γιατί μη νομίζουμε ότι τότε δεν υπήρχαν προβλήματα και μάλιστα μεγάλα, όπως ο πόλεμος, η φτώχεια… Αλλά οι άνθρωποι είχαν μια ευγένεια, ένα φως που έρχεται σε αντιπαράθεση με το σκοτάδι τού σήμερα».
Με σταθερή παρουσία και ιδιαίτερα συνεπή στάση απέναντι στη δουλειά του, ο Ακης Σακελλαρίου συνεχίζει μια πορεία στη σκηνή και στη μεγάλη οθόνη. Το επιχειρηματικό δαιμόνιό του τον έστρεψε και στην παραγωγή, κυρίως επειδή στην «Ιρμα Βεπ», στην οποία έχει παίξει και ο ίδιος στο παρελθόν, η χημεία του με τους Αντώνη Λουδάρο και Γεράσιμο Γεννατά ήταν δεδομένη. «Δεν είχα υπολογίσει την κρίση, αλλά τελικά τα καταφέραμε και τώρα ανεβαίνουμε και Θεσσαλονίκη. Σε αυτή την ιστορία ένιωσα και μια άλλη διάσταση: έχω πια μια μικρή επιχείρηση και από αυτήν ζουν κάποιες οικογένειες».
Κλείνοντας, επιστρέφει στον Αττίκ και προσθέτει: «Η κοινωνία μάς έφθασε στο σημείο να έχουμε ξεχάσει τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας – είναι σαν να μην υπάρχει τίποτε γι’ αυτούς. Ε, λοιπόν, η δημοκρατία μιας κοινωνίας φαίνεται από το πώς συμπεριφέρεται στους ηλικιωμένους και στα παιδιά. Και χαίρομαι πολύ που αυτό που κάνουμε τους δίνει χαρά».
«Είμαι υπέρ του εξοστρακισμού»
Ο Ακης Σακελλαρίου πιστεύει ότι, αν φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, είναι «γιατί ξεχάσαμε, γιατί παγιδευτήκαμε σε μια υλική διάσταση που μας καταβαράθρωσε. Φύγαμε από τα πνευματικά και γυρίσαμε στα υλικά, ιδίως την τελευταία εικοσαετία». Τονίζει ότι θεωρεί τους πολιτικούς υπεύθυνους για πολλά δεινά: «Ανέκαθεν ήταν εκείνοι που δημιουργούσαν τις παγίδες. Το μεγάλο τραύμα της Ελλάδας ήρθε από καθαρά πολιτικούς λόγους. Σε έναν λαό όπως είμαστε εμείς, που άγεται και φέρεται τόσο εύκολα, μια φωτισμένη πολιτική ηγεσία θα μπορούσε να μας προστατεύσει». Πιστεύει ότι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης, επιμένει όμως ότι «το να υπηρετείς αυτό που λέγεται κράτος θέλει διαρκώς μπόλιασμα. Θα ήμουν 100% υπέρ ενός σύγχρονου εξοστρακισμού εκείνων που δεν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν».
Οσο για τις εκλογές, αναρωτιέται γιατί να μη γίνονται και μέσω Internet, ενώ είναι της άποψης ότι «η γνώμη όσων δεν ψηφίζουν και όσων ψηφίζουν λευκό θα έπρεπε να υπολογίζεται». Αισιοδοξεί όμως, γιατί βλέπει ότι έρχονται αλλαγές. «Είμαστε άλλωστε πολίτες που δεν ακολουθούμε πειθήνια το κράτος, και αυτό είναι προς τιμήν μας».

πότε και που
«Αναζητώντας τον Αττίκ», στο θέατρο Badminton.
Σκηνοθεσία – χορογραφία Σοφία Σπυράτου.
Παίζουν: Ακης Σακελλαρίου, Νίνα Λοτσάρη, Αγγελος Παπαδημητρίου, Ευαγγελία Μουμούρη, Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Σία Κοσκινά, Ζωζώ Σαπουντζάκη.
Κάθε Τετάρτη και Κυριακή στις 19.00 και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 20.00. Ως τις 8/4.
«Η κατάρα της Ιρμα Βεπ» του Τσαρλς Λάντλαμ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου, με τον Αντώνη Λουδάρο και τον Γεράσιμο Γεννατά. Από την Πέμπτη 15/4 στο θέατρο Εγνατία της Θεσσαλονίκης

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ