Όλοι μας ακούμε καθημερινά πρωτότυπες πράξεις κοινωνικής αλληλεγγύης από συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες είτε μέσω των Μ.Μ.Ε. είτε με τα ίδια μας τα μάτια. Φανταστείτε ακόμα πόσα γίνονται από μεμονωμένους ανθρώπους στη σκιά μιας εξαθλιωμένης κοινωνίας για χάρη αυτών που δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για πάνω από μια ημέρα γιατί δεν ξέρουν πως θα είναι τότε, και δυστυχώς ο αριθμός αυτών πληθαίνει επικίνδυνα.
Πολλοί λένε πως οι ανάγκες οδηγούν τους ανθρώπους να κάνουν αυτά που το κράτος δεν μπόρεσε να κάνει τόσα χρόνια. Αυτό δεν είναι λάθος καθώς οι πολίτες δείχνουν την βούληση να δημιουργήσουν(μιας και προφανώς δεν υπάρχουν ή έχουν καταργηθεί) ένα αυτόνομο κράτος δικαίου ,κράτος πρόνοιας και ισονομίας στις μικρότερες μορφές τους αρχικά. Εάν αυτές οι μεμονωμένες πράξεις αρχικά, πληθύνουν και μετά συστηματοποιηθούν είναι πολύ πιθανόν η νοοτροπία αυτή να περάσει και στην πολιτική πραγματικότητα, μα πρώτα θα ξεκινήσει από τον καθένα μας. Η δυναμική και η προοπτική της ελληνικής κοινωνίας, σε αντίθεση με αυτές της οικονομίας, είναι πολύ μεγάλη και ας μην είναι έκδηλα φανερό αυτό.
Ο κακομαθημένος Έλληνας σκληραγωγείται και αναγκάζεται να οδηγηθεί σε επιλογές και λύσεις που ποτέ άλλοτε δεν είχε φανταστεί. Δεν αναφέρομαι σε καμιά τιμωρία, ούτε ότι το «σήμερα» θα μας βγάλει στο καλό, αλλά το «σήμερα» θα βγάλει τον Έλληνα του «αύριο» ο οποίος σίγουρα δεν θα έχει μάθει στο εύκολο χρήμα, στη σπατάλη και στην καλοπέραση όπως προφανώς έχουν γαλουχηθεί όλοι όσοι μας έχουν οδηγήσει εδώ. Το μεγάλο στοίχημα είναι το εξής: να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε πάνω σε αυτό το ερείπιο μία χώρα η οποία θα δώσει τον χώρο σε αυτούς τους νέους, στον «Έλληνα του μέλλοντος» αρχικά να υπάρξει και έπειτα να αναπτυχθεί. Και αφού δεν βλέπουμε καμία διάθεση από τους διοικούντες του κράτους να διασώσουν τη χώρα, ας τη διασώσουμε εμείς με απλές καθημερινές πράξεις αλληλεγγύης που θα εξασφαλίσουν αρχικά την επιβίωση του κράτους και αν μετά επιβιώσουν αυτές οι ίδιες οι πράξεις και εξαπλωθούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποτελούν λειτουργικό μέρος της κοινωνίας μας ίσως η χώρα φτάσει στο πολυπόθητο μέλλον που ούτε τολμάμε σήμερα να κοιτάξουμε.
Ναι, λοιπόν, ας δείξουμε ο καθένας μας, στον επαγγελματικό χώρο μας, στη γειτονιά μας, στον στενό μας κύκλο τη βούληση που προκλητικά απαξιούν να δείξουν αυτοί που εκλέχθηκαν για αυτό το λόγο. Ας δηλώσουμε, λοιπόν, όλοι μαζί «παρόν», ο καθένας με τις δυνατότητές του και ας υπερβούμε τα αισθήματα οργής και εκδικητικότητας που μας αποτρέπουν να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, οι οποίοι όμως δεν είναι η πηγή αυτών των αισθημάτων που όλους μας διακατέχουν. Εάν η καθημερινότητα της κοινωνίας μας αφεθεί στον αυτόματο πιλότο λόγο της αδιαφορίας μας θα «κατρακυλήσει» σε σκοτεινά μονοπάτια, αν όμως πάρουμε στα χέρια μας την ίδια την καθημερινότητα θα «αναδυθούμε» ως πολίτες σε ένα «αύριο» πολύ πιο αισιόδοξο και στέρεο του «σήμερα».
Έχουμε ένα στοίχημα μπροστά μας λοιπόν και οι επιλογές μας θα κρίνουν το ποσοστό επιτυχίας που θα σημειώσουμε.
