Αυτό είναι πλέον ιστορικά αποδεδειγμένο γεγονός χωρίς αμφιβολία. Εκεί που το προγραμματισμένο μέλλον είχε εκπέμψει ΣΟΣ και έφευγε ο πολιτικός έλεγχος από τα χέρια της μαφίας των κερδοσκόπων της χρηματαγοράς, χωρίς να υπάρχει ίχνος κινδύνου για το πολιτικό σύστημα, κλάδεψαν τους εκλεγμένους από το λαό πρωθυπουργούς όσο στην Ελλάδα τόσο και στην Ιταλία και τους αντικατέστησαν με πράκτορες της Goldmann Sachs. Δημόσια περιφρόνηση της ατομικής νοημοσύνης.
Άδικα ξέσπασε ο κ. Παπούλιας κατά Σόιμπλε. Στο «μπρος βαθύ και πίσω ρέμα» ο λαός δέχτηκε τη δικτατορία κάνοντας το λογαριασμό στα δάχτυλα φοβούμενος το χειρότερο. Από αγανάκτηση κατέβηκε στο κέντρο της Αθήνας και την έβαλε φωτιά. Από τους προστάτες των κερδοσκόπων και τους αγνώμονες, το γεγονός αποδόθηκε σε κάποιους κουκουλοφόρους για να παραβλεφτεί ο αντικειμενικός στόχος του μερικού ξεσηκωμού. Εφόσον οι κουκουλοφόροι ήταν τα γενεσιουργικά αίτια των πυρκαγιών γιατί δεν κατεβαίνουν κάθε μέρα να βάζουν φωτιές;
Προφανώς τα έκτροπα γίνονται όταν γίνεται πόλεμος. Αν δεν ήταν το προστατευτικό σύννεφο της παρουσίας του λαού, αποκλειότανε να υπάρξουν εκτροπές ή εκτρεπόμενοι. Η περισσότερη μελάνη χύθηκε για τις φωτιές και μέσα στις φωτιές και τα ντουμάνια χάθηκαν οι σκοποί των ήρεμων διαδηλωτών. Αυτό είναι και παραμένει πολιτικό τέχνασμα των κερδοσκόπων για πολλούς γνωστούς λόγους. Όπως έχουν έρθει τα πράγματα σε μια «κατάλληλη» στιγμή θα γίνουν οι εκλογές. Και όπως διαπιστώνεται από τις ελεγχόμενες εξελίξεις οι κερδοσκόποι βρίσκονται σε προτεραία θέση.
Ο δικομματισμός θα κερδίσει και θα κάνει συμμαχική κυβέρνηση. Και ότι κάνανε δεκαετίες ένας, ένας, και μας φτάσανε στα σημερινά χαλιά, θα συνεχίσουν να το κάνουνε και στο μέλλον από κοινού. Και όσο τα ποσοστά τους θα είναι ανεβασμένα τόσο περισσότερο θα μας αδικούν. Στόχος λοιπόν του κάθε ψηφοφόρου να είναι η διάλυση του δικομματισμού. Δηλαδή τουλάχιστο ένα τρίτο κόμμα από τα δεξιά ή από την αριστερά να μπορεί να μπει στην νέα κυβέρνηση.
Αν παραδειγματιστούμε από το πρόσφατο παρελθών η αριστερά ολόκληρη, στην πιο κρίσιμη περίοδο της ύπαρξης της μεταδικτατορικά είναι διαιρημένη και διαμαρτυρόμενη πολιτική κίνηση και δεν πρόκειται να αναλάβει κοινωνικές ευθύνες και θα αρνηθεί να πάρει μέρος σε μια συγκυβέρνηση. Προφανώς η μελλοντική κυβέρνηση προβλέπεται να γίνει από τα τρία κόμματα που πήραν μέρος στο τελευταίο μνημόνιο ή από οποιαδήποτε νεοδημιουργημένη παράταξη. Όπως αποδεικνύουν τα πράγματα δεν είμαστε απόλυτα ελεύθεροι να ψηφίσουμε ότι θέλουμε.
Ψηφίζοντας όμως το μικρότερο κακό κερδίζουμε το υπόλοιπο που μας μένει. Κατά συνέπεια ζούμε αδιάκοπα στο εσωτερικό μας το μαρτύριο όπου οι απόψεις μας γίνονται κόσκινο από τις αντιφάσεις. Γεγονός που μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην κατανόηση της σημερινής πολιτικοκοινωνικής κατάστασης. Αν ψηφίζαμε όμως αυτό που πιστεύαμε με απόλυτη ελευθερία, έτσι που να ορίζει την τύχη μας τότε θα είχαν απαγορευτεί οι εκλογές.
