Και ξαφνικά οι Έλληνες, από κει που ήταν οι αποδιοπομπαίοι τράγοι, έγιναν τα αγαπημένα παιδιά της Ευρώπης κι ένα κύμα συμπαράστασης ξεχύθηκε παντού, μέχρι την μακρινή Αυστραλία ! Τι διαδηλώσεις, τι δηλώσεις «Είμαστε όλοι Έλληνες!»… Τα ελληνικά Μέσα δεν προφταίνουν να αναμεταδίδουν.
Ας σταθούμε όμως στα χαρακτηριστικά αυτής της συμπαράστασης. Οι εκδηλώσεις, τα συνθήματα, οι εικόνες, εκτός από τον αριστερισμό παλαιάς κοπής ανάμεικτο με νεώτερα στοιχεία ακτιβισμού («occupy», «indignados» κλπ.), παραπέμπουν σε μια μορφή «οριενταλισμού», όπως με τόση ενάργεια έχει περιγράψει ο Εντουάρντ Σαΐντ και πολύ σωστά επισημαίνει και ο Γ. Σιακαντάρης: «Η καημένη η Ελλάδα, που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού, βάλλεται και ταπεινώνεται χωρίς να φταίει και τόσο!».
Φαίνεται ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι μας λατρεύουν ακόμα την εικόνα του «Ζορμπά» ως ενσάρκωση του ελληνικού λαού, αντί να μας βλέπουν ως ενήλικα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διαδηλωτές κάτω από τον πύργο του Άϊφελ χόρεψαν το συρτάκι, χορό που επινόησε ο κινηματογράφος και καθιέρωσε ο τουρισμός, χορό κατά τα άλλα ανύπαρκτο στη δημοτική μας παράδοση. Αναπαραγωγή στερεοτύπων εύπεπτων για κατανάλωση στο εξωτερικό – όπως θα λέγαμε παραφράζοντας «bon pour l’ Occident».
Πιθανόν αυτό το κύμα συμπαράστασης να έπαιξε κάποιο θετικό ρόλο ως πίεση για τις αποφάσεις του Eurogroup, ωστόσο στο εσωτερικό της χώρας νομίζω ότι ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο τον λαϊκισμό, τον εθνικισμό και την εχθρότητα προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Τα ελληνικά Μέσα εκμεταλλεύτηκαν και υπερέβαλαν στο έπακρο αυτές τις εκδηλώσεις. Κάποιες όμως πιο νηφάλιες και ισορροπημένες εκφράσεις συμπαράστασης κατά κανόνα λογοκρίθηκαν: Π.χ. από το λόγο που εκφώνησε ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στις 9/2 κράτησαν μόνο την κριτική του στους ευρωπαίους ηγέτες και στη σκληρότητα των μέτρων. Η αυστηρή κριτική του για τη διαφθορά στην Ελλάδα, τη φοροδιαφυγή, τις πελατειακές σχέσεις, τα υπέρμετρα εξοπλιστικά έξοδα, την ελλειπή φορολόγηση της Εκκλησίας, είτε παραλείφθηκε εντελώς, είτε ελαχιστοποιήθηκε (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Την ίδια τύχη είχαν και οι δηλώσεις του Μάρτιν Σουλτς και άλλων. Με αυτή την μονόπλευρη έμφαση, αν δεν τους ήξερε κανείς θα τους περνούσε για ευρωσκεπτικιστές!
Αυτοί που μας υπερασπίζονται στην Ευρώπη, είναι οι υπερασπιστές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, οι υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε μια δίκαιη και ευημερούσα Ομοσπονδία. Πρέπει όμως να είναι πολύ προσεχτικοί, να παίρνουν υπ’ όψη τους σοβαρά το κυρίαρχο κλίμα στην Ελλάδα, και να μην δίνουν τροφή στον λαϊκισμό και στον εθνικισμό, ούτε εδώ, ούτε σε καμία άλλη χώρα της Ε.Ε.- γιατί αυτά τα πράγματα είναι κολλητικά.
Από τη δική μας πλευρά όταν θέλουμε αλληλεγγύη, πρέπει και να δείχνουμε- το λέει η ίδια η λέξη. Πότε και σε ποιους άλλους λαούς τα τελευταία χρόνια δείξαμε πολιτική αλληλεγγύη ως έθνος, ως κοινωνία, ως Πολιτεία;
– Στους Βόσνιους, όταν έπεσαν θύματα εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας; Αντίθετα υποστηρίξαμε τους σφαγείς τους. Έστω και εκ των υστέρων ποτέ δεν έγινε ένας νηφάλιος διάλογος για αποτίμηση της τότε στάσης της Ελλάδας. Ποτέ δεν υπήρξε μαζικό αίτημα να ερευνηθούν οι κατηγορίες για συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα και να επιληφθεί η δικαιοσύνη.
– Στους Αμερικάνους για την 11 Σεπτέμβρη;
– «Καλά να πάθουν!» ήταν η συχνή αυθόρμητη αντίδραση!
– Στο λαό της Πρώην κλπ.Μακεδονίας; Αντί να συμπαρασταθούμε τότε στο φτωχό γείτονα και μάλιστα ως πιο ώριμη Δημοκρατία να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν τις εθνικιστικές τους φαιδρότητες, σπεύσαμε να τους συναγωνιστούμε σε εθνικισμό και να τους αναγορεύσουμε στον υπ.αριθ.1 εχθρό της Ελλάδας!
– Στην Αραβική Άνοιξη; Ακόμα και σε καιρό οξείας οικονομικής κρίσης, τόση αδιαφορία πάει πολύ. Ούτε μία διαδήλωση συμπαράστασης, ούτε καν για τους Σύρους, δεν οργανώθηκε ούτε από την Αριστερά, ούτε από κανένα άλλο κόμμα ή κοινωνικό φορέα. Η μόνη συμπαράσταση που σημειώθηκε τελευταία είναι προς τους Παλαιστινίους, και ιδίως τη Χαμάς.
(Θυμάμαι την αμέριστη παλλαϊκή συμπαράσταση των Ευρωπαίων προς τον Ελληνικό λαό τον καιρό της χούντας. Τότε που οι Έλληνες φοιτητές ζητούσαν εκλογές, όχι όπως οι σημερινοί που ματαιώνουν εκλογές).
Η πραγματική συμπαράσταση για να σταθούμε πάλι στα πόδια μας είναι η βοήθεια για την κατάκτηση της αυτογνωσίας.
Πρόκειται πια για κρίση ταυτότητας, κρίση πολιτισμική. Μαζί με τις υπερφίαλες αυταπάτες μεγαλείου συνυπάρχει και η νοοτροπία του Χατζηαβάτη που επαναλαμβάνει: «ο καημένος εγώ…». Ο μέσος πολίτης νιώθει μόνο θύμα, καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή μόνο των άλλων, την διαφθορά των άλλων, τις συντεχνίες των άλλων, το πελατειακό σύστημα μόνο όταν αφορά τους άλλους. Σε διεθνές επίπεδο πάλι φταίνε όλοι οι άλλοι, η χώρα είναι πειραματόζωο και αθώο θύμα των νεοφιλελεύθερων καπιταλιστών- των βαρβάρων Ευρωπαίων που τους δώσαμε τα φώτα -των Ναζί Γερμανών που μας εκδικούνται για την αντίσταση -της διεθνούς Εβραιο-μασονείας- διαλέγετε και παίρνετε. Μόνο οι εξωγήινοι λείπουν.
Να προσθέσουμε ακόμη:
– τα κηρύγματα μίσους (προδότες, δοσίλογοι, Gauleiter, μη-Έλληνες κλπ.).
– την πολύ σοβαρή πολιτική βία, νομιμοποιούμενη από τη ρητορική του μίσους, βία που ξεσπάει όλο και συχνότερα. Το ανησυχητικό είναι ότι και οι υπόλοιποι διαδηλωτές είτε δεν μπορούν είτε δε θέλουν να απομονώσουν τους φυσικούς αυτουργούς αυτής της βίας.
Δεν είναι άσχετο, ότι εδώ και αρκετό καιρό έχει εμφανιστεί ένα κύμα απόρριψης όχι μόνο συγκεκριμένων ολέθριων επιλογών της πολιτικής τάξης, αλλά και κατά των αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών θεσμών γενικά. Λαϊκισμός, εθνικισμός, ξενοφοβία, αντι-ευρωπαϊσμός, θεωρίες συνομωσίας, ευπιστία σε παιδαριώδη οικονομικά γιατροσόφια. Μίγμα πολύ εκρηκτικό. Δεν είμαι η μόνη που ανησυχεί για τη Δημοκρατία.
Ευτυχώς υπάρχουν και καλές ειδήσεις. Είναι ελπιδοφόρο ότι παρ’ όλα αυτά υπάρχει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας θέλουν παραμονή στο ευρώ. Ελπίζω ότι η απόφαση του Eurogroup θα σταθεροποιήσει την κατάσταση και βαθμιαία θα επικρατήσει ηρεμία για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Γιατί σε όλη τη χώρα υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που σκέπτονται, που δεν κάνουν θόρυβο, που εργάζονται με φιλοπονία και σοβαρότητα, ιδιαίτερα νέοι άνθρωποι που δοκιμάζουν καινοτόμες λύσεις στην παραγωγή, στήνουν δίκτυα συνεργασιών, δημιουργούν στις επιστήμες και στις τέχνες.
Δεν αντιπροσωπεύονται από συγκεκριμένο κόμμα, είναι διάσπαρτοι παντού, μέσα κι έξω από κόμματα. Αυτή είναι η Ελλάδα που αξίζει τη συμπαράσταση των υπολοίπων Ελλήνων και των υπολοίπων Ευρωπαίων. Αν βεβαίως θέλουμε να ξεκινήσει και πάλι η ανάπτυξη -που όλοι τώρα επικαλούνται- όχι όμως όπως πριν στηριγμένη στην οικονομική μεγέθυνση της φούσκας, αλλά μια πραγματικά βιώσιμη επιλεκτική ανάπτυξη.
Η Μελίττα Γκουρτσογιάννη είναι Αρχιτέκτων
http://melittag.wordpress.com/
