Τις τελευταίες εβδομάδες, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε αναβρασμό εξαιτίας των εκλογών που προκηρύχθηκαν για την ανάδειξη των συμβουλίων διοίκησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με βάση το νέο νόμο της κ. Διαμαντοπούλου. Πρόκειται, πράγματι, για νομοσχέδιο που αλλάζει σαρωτικά το πανεπιστημιακό τοπίο. Μάλιστα, οι κραυγές για ανάγκη θεσμικών αλλαγών ήταν στο επίκεντρο των λόγων και των πολιτικών και των πολιτών τα τελευταία χρόνια. Απαραίτητο, λοιπόν, να γίνει ένα βήμα μπρός και ταχύ, για να προλάβουμε να φτιάξουμε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο με δομές που ανταποκρίνονται στις τρέχουσες παγκόσμιες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.
Εγώ είμαι φοιτητής στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γράφω αυτό το άρθρο όχι επειδή σκοπεύω να προσθέσω στη συσσωρευμένη βιβλιογραφία τις απόψεις μου για το νέο νόμο, αλλά για να κάνω κάποιες επισημάνσεις σχετικά με αυτά που συμβαίνουν στα ανώτερα ιδρύματα της χώρας και ειδικά στο Αριστοτέλειο. Είναι αναγκαίο να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ των φοιτητών και των κομματικών νεολαιών. Δυστυχώς, οι δεύτερες είναι αυτές που κινούν τα νήματα εντός των ιδρυμάτων. Και ιδιαίτερα, οι «αριστεριστές», είναι αυτοί που προκαλούν τα περισσότερα προβλήματα.
Με λίγα λόγια, οι κρατικοδίαιτοι εργατοπατέρες του κομματικού συνδικαλισμού, οι σημαιοφόροι της αντίστασης, οι τροπαιούχοι της ανυπακοής. Αυτοί που συνεχίζουν να βρίσκονται αγκυλωμένοι σε αναχρονιστικά ιδεολογήματα και ιδεοληψίες. Λειτουργούν μέσα σε ένα καθεστώς ιδιότυπης πολιτικής ασυλίας καλυπτόμενοι από το ουμανιστικό πρόσωπο που προβάλλουν. Όλοι αυτοί μαζί με τις πρυτανικές αρχές συσπειρώνονται, διότι κλονίζεται το πλαίσιο εξουσίας τους. Αυτοί που με κηνσορική αυταρέσκεια προβάλλονται ως εκσυγχρονιστές και προοδευτικοί, ρυθμίζουν τις συνελεύσεις των σχολών χωρίς να δίνουν το δικαίωμα στον ανεξάρτητο φοιτητή να διατυπώσει τις απόψεις του δίχως φόβο και πάθος και εμποδίζουν τους ενδιαφερόμενους να προχωρήσουν τις διαδικασίες για την εκλογή των συμβουλίων σύμφωνα με τα προβλεπόμενα ασκώντας σωματική και ψυχική βία στους παρευρισκόμενους.
Αναρωτιέμαι σε ποιο βάθος πρέπει να φτάσει η οικονομική και κοινωνική κρίση για να διαφοροποιηθούν αισθητά το ήθος,η υφή, ακόμη και οι επιτονισμοί, του λόγου και των πράξεων αυτών των πανεπιστημιακών παρατάξεων; Χρειάζεται γενναίο περίσσευμα αισιοδοξίας για να διακρίνει κανείς τεκμήρια τέτοιας διαφοροποίησης, και το δείγμα της ρητορικής που αναπτύχθηκε το τελευταίο διάστημα είναι, από την άποψη αυτή, μάλλον αποκαρδιωτικό: επιμένουν, εξ αδρανείας, ο χαμαίζηλος σκληροπυρηνικός αυτισμός και η έκδηλη παράφραση της πραγματικότητας.
Η πολιτεία οφείλει να λάβει τα μέτρα της προς κάθε κατεύθυνση, γιατί φοβάμαι ότι δεν είμαστε μακριά από το να μπει μορατόριουμ στην ανώτατη παιδεία της χώρας.
