H Lana Del Rey έβγαλε το Video Games τον Οκτώβριο και το Pitchfork, που είναι το site στο οποίο η εναλλακτική (και ψιλοhipster) κοινότητα συνήθως ορκίζεται, το βάφτισε καλύτερο νέο τρακ. Και στον Αλέξη Πετρίδη της Guardian επίσης άρεσε. Όλα είναι σωστά σε αυτό το τραγούδι. Είναι μια μπαλάντα, με προσωπικούς στίχους για ένα αγόρι που είναι κολλημένο με video games, η μουσική ακούγεται φρέσκια και το συναίσθημα ειλικρινές. Οπτικά το αποτέλεσμα είναι ακριβώς ό,τι θα έπρεπε. Η Lana είναι πολύ όμορφη, πολύ ακίνητη και πολύ θλιμμένη, όλο το κλιπ είναι μια συρραφή από πλάνα που έχει διαλέξει η ίδια, παλιό footage από το Chateau Marmont, παιδιά που κάνουν skate, celebrities που παραπατάνε μεθυσμένοι. Είναι το πρώτο βίντεο και το πρώτο single από το άλμπουμ της και ουσιαστικά είναι και η πρώτη της δήλωση για το ποια είναι, και ποια πράγματα της αρέσουν, και παρόλο που λίγο πολύ τα έχεις ξαναδεί, δεν μπορεί να μη σου αρέσει έτσι όπως τα έχει βάλει όλα μαζί. Η Lana Del Rey άρεσε στα παιδιά που ψάχνουν λίγο περισσότερο την ποπ μουσική, αλλά ξεκάθαρα είναι έτοιμη να γνωρίσει την αποθέωση του mainstream πιο γρήγορα από ότι μπορείς να πεις Arcade Fire. Τo Born to die είναι το ίδιο καλό αν όχι περισσότερο.

Σχεδόν ταυτόχρονα με τον ενθουσιασμό για την καινούργια ανακάλυψη ήρθε και η απόπειρα αποκαθήλωσης γιατί τα μπλογκς είναι γρήγορα. Η Lana που έλεγε ότι ήθελε να είναι η gangster Nancy Sinatra, η Lolita in the hood, αντιμετωπίστηκε από τους bloggers ως ο indie Φρανκενστάιν, ένα συμπίλημα ήχων και εικόνων κίβδηλης προέλευσης. Το πραγματικό της όνομα είναι Lizzy Grant, είχε βγάλει κι ένα EP με αυτό το όνομα, το Lana Del Rey το σκέφτηκαν μάνατζερ και δικηγόροι, δεν είναι πραγματικό παιδί του underground, ορίστε είναι τόσο ψεύτικη όσο τα χείλια και η μύτη της. Τα μέλη της hipsteria, που είναι από την φύση της μια ποζεράδικη κοινότητα είναι εμμονικά στην εξακρίβωση της αυθεντικότητας, όπως όλοι οι παραχαράκτες. Πρόκειται έτσι κι αλλιώς για μια κουλτούρα που είναι στο μεγαλύτερό της βαθμό παράγωγο άλλων, είναι μια εκλεκτική κουλτούρα. Διατρέχει τις τελευταίες 4 δεκαετίες του 20ου αιώνα και διαλέγει τα καλύτερα από την καθεμία, τα πουκάμισα και τα κοστούμια των 60s, τα παπούτσια και τα μπουφάν των 80s, τις συγχορδίες του 70, το σαξόφωνο του 80, τα κείμενα του 68 και πάει κάπως έτσι. Προφανώς ούτε και αυτό το λες κακό, παλιά το λέγανε και μεταμοντερνισμό, και αν είναι να διαγωνιστεί κανείς σε κάτι ας είναι στο καλό γούστο. Υπάρχουν στο κέντρο αυτών των κοινοτήτων κάποιοι δημιουργοί που τα συνθέτουν όλα αυτά και τα κάνουν κάτι καινούργιο, αλλά οι περισσότεροι hipsters παίρνουν πόντους σεβασμού απλώς με τις επιλογές τους, σε ένα μπλογκ, σε ένα πάρτυ, ή στην γκαρνταρόμπα τους. Έτσι είναι, δεν το κρίνω, το παρατηρώ, αλλά σε αυτό το περιβάλλον η Lana είναι γνήσια εκφραστής του zeitgeist.

Η Lana φαίνεται ότι υπογράφει τα τραγούδια της. Εδώ σε αυτό το βίντεο φαίνεται ότι έχει επιλέξει και τις εικόνες του Videogames. Δεν ξέρω που έχει μεγαλώσει, με ποιους έκανε παρέα, και αν την ξέρουν στο Williamsburg. Τα προηγούμενα τραγούδια της τα άκουσα και δεν τρελάθηκα. Δεν είναι άσχημα, είναι σε αυτό το ρετρό στυλ που πολλές τραγουδοποιοί μετά την Amy δοκιμάζουν. Από το καινούργιο άλμπουμ ξέρω μόνο τα δύο singles και τα βίντεό τους, το άλμπουμ της βγαίνει τον Γενάρη. Αν της γράφει κάποιος άλλος τη μουσική τα συγχαρητήριά μου, αλλά και η φωνή της εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερη. Αν το στυλ της είναι πρόσφατο τότε έχει καλύτερο σύμβουλο από τον Formichetti. Ο,τι και να συμβαίνει είναι από τα πιο φρέσκα πράγματα που έχω ακούσει και έχω δει φέτος.