Οι Fun Lovin Criminals είναι μία μπάντα παλαιάς κοπής αλλά φρέσκιας νοοτροπίας: δίνει σημασία στις συναυλίες της ως επικοινωνιακές γέφυρες με το κοινό της, τονίζει το fun και το love σε σημείο criminal στη μουσική της, αγαπάει τα πάρτι και τις ερωτικές υποσχέσεις. Με μία πορεία στη νεοϋορκέζικη μουσική σκηνή από το 1995, οι FLC έχουν σχηματίσει ένα πυρηνικό, αφοσιωμένο ακροατήριο που τους αγαπάει όχι μόνο για τα μεσόρυθμα, ερωτικά grooves τους αλλά και για το απόλυτα cool attitude, αυτό το διαχρονικό πανίσχυρο όπλο της μουσικής βιομηχανίας που δεν κάνει ποτέ λάθος.
Με την ευκαιρία της συναυλίας τους στην Αθήνα στο Fuzz, καλεσμένοι του Jumping Fish, στις 10 Δεκεμβρίου εξασφαλίσαμε μία συνέντευξη από τον Φρανκ Μπενμπίνι, την ήρεμη δύναμη του γκρουπ. Ο Φρανκ μίλησε ζωντανά και εκφραστικά –με εξαιρετική άρθρωση η οποία δε γνωρίζω αν οφείλεται στο γλωσικό “ιδίωμα” της Νέας Υόρκης ή στην ενεργητικότητά του. Η κουβέντα επικέντρωσε…
…στην ελληνική εμπειρία τους.
«Φαντάζομαι, θα έχετε βαρεθεί να σας λένε για το πόσο ζεστό και παθιασμένο είναι το ελληνικό κοινό, ε; Ναι δεν θα φανώ πρωτότυπος, man, μου αρέσει πολύ να παίζω μπροστά τους Έλληνες – τραγουδάνε συνέχεια, κινούνται και συμμετέχουν με έναν διαφορετικό τρόπο από,τι αντιδρά το κοινό στην υπόλοιπη Ευρώπη. Κάτι που δεν είναι γνωστό για μένα, είναι ότι έχω μείνει στην Ελλάδα επί ενάμιση χρόνο, όταν ήμουν μικρός, με τη μητέρα μου. Είχαμε ξεμείνει στην Μύκονο όπου είχαμε πάει για διακοπές το καλοκαίρι και επειδή στη μητέρα μου άρεσε πάρα πολύ αποφάσισε να μείνουμε εκεί για κάποιο καιρό. Άρα μπορείς να πεις ότι είμαι και προσωπικά εγκλιματισμένος, και από πολύ νωρίς στην Ελλάδα. Θυμάμαι πολύ καλύτερα την Μύκονο από την Αθήνα που παίξαμε με το group πολλά χρόνια αργότερα, φυσικά».
…στη μουσική στάση τους.
«Δεν έχουμε καμία ιδιαίτερα στενή επαφή με τα hypes, έχουμε “ψηθεί” σαν μπάντα τόσο πολύ που δεν χρειαζόμαστε μοντέρνες προσεγγίσεις για να παίξουμε. Η παραγωγή έρχεται δεύτερη στα τραγούδια μας, και το άγχος να παραμένουμε σχετικοί πάντα με την επικαιρότητα, έρχεται… τελευταίο. Δεν μας νοιάζει καθόλου. Θεωρώ ότι ο ήχος μας είναι πολύ προσωπικός, ένα κράμα από ροκ, φανκ, στοιχεία χιπ χοπ και πινελιές από μουσικές από διαφορετικές κουλτούρες. Αυτό είναι το κράμα των FLC, ένα πάρτι μείγμα που καταρχήν ευχαριστεί εμάς. Ναι, απολαμβάνω και τη δημιουργική διαδικασία της σύνθεσης στο στούντιο αλλά πιο πολύ νιώθω καλύτερα πάνω στη σκηνή. Οι FLC είναι μία live μπάντα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό».
…στην απουσία τους από την ενεργή δράση για μία πενταετία.
«Απουσιάσαμε; Δεν το παρατήρησα… Χε χε. Έπρεπε να πάρουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας, σε όλα αυτά τα χρόνια. Με τα παιδιά, παίζουμε μαζί εδώ και κάτι αιώνες! Είναι φυσικό να πρέπει να “αποσυμπιεστείς” για να είσαι σε θέση να δεις τα πράγματα στις σωστές διαστάσεις τους και να μπορείς να επιστρέψεις σε αυτό για το οποίο στην ουσία ζεις. Να φτιάχνεις και να παίζεις μουσική. Νομίζω αυτό φαίνεται στο τελευταίο άλμπουμ μας (σ.σ. “Classic Fantastic” του 2010)».
…στην παγκόσμια οικονομική κρίση και στο αδιέξοδο της παγκόσμιας δισκογραφίας.
«Hey man, δεν είναι τίποτα καινούργιο η λεγόμενη “κρίση”. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, οι άνθρωποι παλεύουν να φέρουν στα ίσα τη ζωή τους και σπάνια το καταφέρνουν σε ένα βαθμό τέτοιο, ώστε να μπορεί να ειπωθεί στις ειδήσεις ως κατόρθωμα. Δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε να προσπαθούμε λοιπόν. Σκέφτεσαι κάτι πιο αποτελεσματικό; Αυτό που λέω εγώ είναι “βγες έξω και προσπάθησε να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα”. Η δισκογραφία έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ αλλά κοίτα εκεί έξω, η μουσική συνεχίζει να βγαίνει και είναι πολλή, ωραία και διαφορετική. Οι επιχειρήσεις θα πρέπει τώρα να ακολουθήσουν – ως χτες αυτές έφτιαχναν τους όρους του παιχνιδιού».
…στις πρωτοβουλίες στήριξης της νέας μουσικής.
«Hey, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και ενδιαφέρον αυτό που είδα στο Jumping Fish. Man, υπάρχουν μπάντες εκεί έξω που αναζητούν ένα δρόμο για να βγουν προς τα έξω και όταν υπάρχουν τέτοιοι κόμβοι, φαίνεται ότι υπάρχει ελπίδα. Ανταλλάσσουν μουσική, μιλάνε, δημιουργούν, όλο αυτό θα μπορούσε να γίνει η σκηνή του αύριο. Αυτό που λέω είναι ότι πάντα υπάρχει μία ευκαιρία, άρπαξέ την και βγες από το δωμάτιό σου. Μαζί μας παίζουν στο live παίζουν και οι Trap. Από το Jumping Fish δε βγήκαν;»
