Με ένα επίρρημα ξεκίνησε την χθεσινή ομιλία του στη Βουλή ο κ. Λαφαζάνης: «Επιτέλους». Κι όσο κι αν ήθελε να φανεί σκωπτικός, μετά βίας μπορούσε να κρύψει τη χαρά του. Γιατί πράγματι, επιτέλους, η Αριστερά πέτυχε αυτό που ήθελε, να είναι μόνη εναντίον όλων.
Τώρα, επιτέλους, μπορεί να καταγγείλει την συμπαιγνία των μνημονιακών κομμάτων και να διεκδικήσει, μόνη αυτή, την γνήσια εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων. Τώρα, επιτέλους, μπορεί να αποκαλύψει την πραγματική φύση του ΠαΣοΚ, το κόμμα του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας.
Υπάρχει φυσικά μια μικρή τεχνική λεπτομέρεια. Η ίδια η Αριστερά παραμένει διασπασμένη όσο ποτέ, με τρεις τουλάχιστον διακριτές κοινοβουλευτικές εκδοχές και πολύ περισσότερες στους δρόμους, όπου πρόσφατα οι σχέσεις εκτραχύνθηκαν τόσο και πήραν τον χαρακτήρα εμφύλιων συγκρούσεων.
Τυχαίο; Δεν νομίζω. Το τίμημα της μοναξιάς και της πάλλευκης ιδεολογικής καθαρότητας δεν είναι άλλο από το διαζύγιό της από την πολιτική. Ματαίως ο βουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Οδυσσέας Βουδούρης στη χθεσινή του ομιλία αναπολούσε την εποχή της ΕΔΑ, τότε που η Αριστερά προσπαθούσε να παρέμβει πολιτικά κι ήταν έτοιμη να συνεργαστεί με τα αστικά κόμματα, ακόμα και τον εχθρό από τον εμφύλιο Γ. Παπανδρέου, προκειμένου να προστατέψει τη Δημοκρατία.
Σήμερα το μοναδικό της μέλημα είναι η ενίσχυση των κομματικών στρατών κι αυτό εξυπηρετείται καλύτερα από την καταγγελία και την εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας για τη λιτότητα. Ο ορίζοντάς της εξαντλείται σε ψηφοθηρικές τακτικές- γι’ αυτό και η αδυναμία της να συνεννοηθεί ακόμα και στο εσωτερικό της. Ο θάνατός σου η ζωή μου.
Παραδόξως, η δανειακή σύμβαση για την οποία τόση συζήτηση γίνεται αυτές στη Βουλή, θα μπορούσε να θεωρηθεί και μια δικαίωση για τις θέσεις της Αριστεράς- αυτό ακριβώς ζητούσε: τη διαγραφή μέρους του χρέους. Αλλά, βέβαια, δεν ήταν παρά ένα πρόσχημα κι έτσι συνεχίζει την ίδια και σκληρότερη κριτική. Και τι προτείνει; Πρακτικά τίποτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ -σχεδόν με αυτά ακριβώς τα λόγια- την ανατροπή της τρόικας και τη δημιουργία νέων συσχετισμών στην Ευρώπη. Τόσο ρεαλιστικά.
Όσο για το ΚΚΕ, ο κ. Χαλβατζής μάς υπενθύμισε ότι κάποτε, πριν από την ένταξη στην Ευρώπη, η χώρα έκανε και εξαγωγές! Δεν μπήκε καν στον κόπο να θυμηθεί ποια ήταν τότε τα εισοδήματα, σε τι συνθήκες ζούσαν οι εργαζόμενοι και οι αγρότες.
Θα καταλάβαινε ίσως τότε γιατί σε τελευταία ανάλυση οι Ελληνες θέλουν το ευρώ και γιατί καταλαβαίνουν ότι παρά τις σκληρότατες θυσίες η λύση δεν είναι ούτε η επιστροφή σε ένα φαντασιακό παρελθόν ούτε το κυνήγι μιας ανύπαρκτης χίμαιρας!
