Θα συμφωνούσα με τα μαύρα περιβραχιόνια των συνδικαλιστών-καθηγητών, με την αποστροφή της κεφαλής των μαθητών τους και με την επίδειξη των οπισθίων τους προς την εξουσία. Η οργή κι η αγανάκτηση πρέπει να διατυπώνονται με παρρησία και θάρρος. Άλλωστε οι ενέργειες αυτέςαποδεικνύουν πως υπάρχουν ακόμα εκπαιδευτικοί που προασπίζονται ευθαρσώς τις δημοκρατικές ελευθερίες και κόπτονται για την αξιοπρέπεια του ατόμου.
Θα συνηγορούσα, λέω, με τους συναδέλφους της ΟΛΜΕ, αν οι εκτονωτικές τους εκδηλώσεις δεν ήταν ευκαιριακές αλλά είχαν ένα έρεισμα στο παρελθόν, μια ιστορική συνέχεια. Γιατί, αναρωτιέμαι:
1) Πώς τόσα χρόνια τα διοικητικά συμβούλια της ΟΛΜΕ δεν παρότρυναν τους μαθητές τους να φορέσουν περιβραχιόνια για τις πολύμηνες, κατ’ έτος, καταλήψεις των σχολείων ; Που οδήγησαν τη Δημόσια Εκπαίδευση στην αποσάθρωση. Ελάχιστους τσουρούφλιζε ο εκφυλισμός, ενώ η πλειονότητα αμειβόμενη κανονικότατα ανεχόταν -αν δεν βολευόταν, κιόλας- σεβόμενη καθ’ όλα τις δημοκρατικές αποφάσεις των 15μελών.
2)Πώς τόσα χρόνια δεν παρότρυναν οι συνδικαλιστές τούς μαθητές τους να φορέσουνε μαύρες γραβάτες, όταν η διδακτέα ύλη έβγαινε κάθε χρόνο όπως-όπως, ενώ οι εκδρομές και οι αργίες τελούνταν με θρησκευτική κατάνυξη. (Και ξέρουμε δα, με τι συνοπτικές διαδικασίες συντελούνταν οι αναπληρώσεις μαθημάτων, κι αν). Άλλωστε, το έργο της συμπλήρωσης και ολοκλήρωσης της ύλης, είχαν αναθέσει εκ του ασφαλούς οι περισσότεροι στα Φροντιστήρια, είτε τα θεσμοθετημένα είτε τα ιδιαίτερα δικά τους.
3) Δεν είδα να φορεί κανείς πένθιμο κορρέτο– ίσα, ίσα – όταν το ’81 καταργήθηκε η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αλλά ποτέ δεν αντικαταστάθηκε μ’ ένα σύστημα σωστότερο και δικαιότερο. Εμποδίστηκε με λύσσα. Γι’ αυτό και απαξιώθηκε ο κλάδος των εκπαιδευτικών και καταρρακώθηκε η αξιοπιστία του.Δάσκαλοι που βαθμολογούν τους άλλους, αλλά δεν δέχονται να αξιολογηθούν οι ίδιοι – οποία δημοκρατική αντίληψη!.
4) Τέλος, κανένα Οργανο συνδικαλιστικό — και συμπαρομαρτούντες — δεν γνοιάστηκαν για την ποιότητα της γνώσης και την έκπτωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Εφησυχασμένοι οι περισσότεροι (όχι όλοι, όχι) στη μονιμότητα του Δημοσίου θεωρούσαν την υπόθεση αυτή, αλλουνού παπά βαγγέλιο.
Τώρα λοιπόν που τρίζουν τα θεμέλια εκ βαράθρων, μονιμότητα, δημοσιοϋπαλληλική βολή, οργανικές και μετατάξεις, η ηγεσία της ΟΛΜΕ κάλεσε τους μαθητές να πενθήσουν επί των ερειπίων. Να φορέσουν περιβραχιόνια και αποστρέφοντας τα νώτα τους να απονείμουν το παράσημο της ανοιχτής παλάμης στους επίσημους.
Επί τριάντα χρόνια, ούτε ένα περιβραχιόνιο στις παρελάσεις, ούτε μια μούντζα. Που θα έπρεπε, (αλλά πρωτίστως στον καθρέφτη).
Φαίνεται ότι οι διαμαρτυρίες της ΟΛΜΕ είναι επιλεκτικές και διατυπώνονται μόνον όταν περικόπτονται χαριστικές ρυθμίσεις και officia (τότε, όμως, χάνουν και το πραγματικό τους δίκιο, όπως λόγου χάρη οι απαράδεκτες οριζόντιες περικοπές από μιαν ανάλγητη εξουσία).
Όπως και να ’χει όμως το πράγμα, τουλάχιστον ας μην παραμυθιάζουμε τους μαθητές ότι τάχατες προβαίνουν σε γενναίες πράξεις. Δεν είναι γενναιότητα η ανοιχτή παλάμη, είναι χουλιγκανισμός και τακτική εξέδρας.
Γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί να θεωρήσω θεατρινισμό και υποκρισία τα κορρέτα και τα περιβραχιόνια. Με τέτοιες φούσκες αισθημάτων, με τέτοια ιδεολογήματα και θλιβερούς δεκάρικους γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές παιδιών. Η εκπαίδευση, αντικατοπτρίζοντας την κοινωνία, πληρώνει το δικό της ψέμα.
