«Στην εφηβεία μου τραγουδούσα φολκ μουσική και ήμουν, για ένα φεγγάρι, τραγουδίστρια σε ένα ροκ γκρουπ – ονόματι Tomboy – που απαρτιζόταν αποκλειστικά από κορίτσια. Νομίζω ότι αυτές οι εμπειρίες αποτέλεσαν μια καλή αρχή για να αποκτήσω άνεση στις ζωντανές εμφανίσεις μου. Εχω παίξει βέβαια και ως τζαζ τραγουδίστρια με πάρα πολλές διαφορετικές μπάντες και νομίζω ότι όσο περισσότερες εμπειρίες έχει κανείς τόσο το καλύτερο. Με την τζαζ ήρθα σε επαφή πρώτη φορά όταν πήγαινα κολέγιο. Σπούδαζα κλασικό πιάνο και κάποιοι φίλοι μου με έβαλαν να ακούσω τους δίσκους τους. Αυτό ήταν. Κόλλησα… Αρχισα να πηγαίνω σε τζαζ συναυλίες, άρχισα να τραγουδάω κι εγώ και να παίζω με τζαζ μουσικούς, οι οποίοι μου έχουν μάθει πάρα πολλά. Ακόμη αγαπώ όλα τα είδη μουσικής, αλλά εννοείται ότι ξεχωρίζω την τζαζ».
«Θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει στη Νέα Υόρκη, το κίνημα “Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ”, είναι ένας υπέροχος, ειρηνικός τρόπος να αποκτήσουμε αλληλεγγύη, την οποία έχουμε μεγάλη ανάγκη στις ΗΠΑ, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτήν την περίοδο ταξιδεύω για τις ανάγκες της περιοδείας μου, όμως αν ήμουν σπίτι μου στη Νέα Υόρκη, θα κατέβαινα κι εγώ στον δρόμο».
«Εχω τόσες επιρροές που είναι αδύνατον να τις αναφέρω όλες. Υπάρχουν ωστόσο μερικά ονόματα που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό: ο Τελόνιους Μονκ, η Κάρμεν Μακ Ρέι, η Ελα Φιτζέραλντ, η Τζόνι Μίτσελ και η Μπόνι Ράιτ. Εχω ακούσει πολύ τα τραγούδια που κυκλοφορούσαν οι μπάντες της Motown, πολλή R&B και πολλή κλασική μουσική. Δυστυχώς, γνωρίζω ελάχιστα πράγματα για την ελληνική μουσική, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι η παραδοσιακή τουλάχιστον είναι άμεσα αναγνωρίσιμη, λόγω των οργάνων που χρησιμοποιούνται και του πολύ ιδιαίτερου χορευτικού ρυθμού. Φυσικά, υπάρχει και το “Ποτέ την Κυριακή”. Και οι ταινίες με τον Αντονι Κουίν».
«Δεν είμαι σίγουρη πόσο εφικτό είναι να διαχωρίσει κανείς συναίσθημα και τεχνική. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι, αν προσπαθείς να ζήσεις μια γεμάτη ζωή, το συναίσθημα θα βγει στο τραγούδι σου, είναι αδύνατον να το αποφύγεις αυτό. Η τεχνική είναι κάτι πολύ προσωπικό, εγώ σχεδόν δεν αντιλαμβάνομαι τη δική μου, όποια και αν είναι αυτή. Ξέρω ότι είναι τρομερά σημαντικό να περνάς αρκετό χρόνο και να εξασκείσαι ώστε να φθάνεις στο σημείο όταν ανεβαίνεις στη σκηνή να μη σκέφτεσαι την τεχνική σου, αλλά να προσπαθείς να πεις μια ιστορία. Νομίζω ότι δύο είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα μου που έχουν επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο τραγουδάω: το χιούμορ μου και η ανάγκη που νιώθω να ακούγομαι».
«Ποτέ δεν γνωρίζω αν θα τραγουδήσω κάτι καλά, όσο και αν μου αρέσει, ώσπου να το δοκιμάσω. Αυτό είναι πάντα το πραγματικό τεστ, η ζωντανή ερμηνεία. Ερωτεύομαι κάποια τραγούδια λόγω της μελωδίας τους, των στίχων τους, των συσχετισμών που μπορεί να κάνω ακούγοντάς τα, ή απλώς επειδή το να τα τραγουδάω μου δίνει χαρά. Δεν τραγουδάω συχνά τα κομμάτια που έχω γράψει η ίδια και θα ήθελα να γίνω πιο παραγωγική σε αυτόν τον τομέα. Μερικές φορές είναι πιο δύσκολο να τραγουδάει κανείς στίχους που έχει γράψει ο ίδιος».
«Η μουσική δεν είναι η ζωή μου, με την έννοια ότι δεν ακούω μουσική 24 ώρες το 24ωρο. Πρέπει να παίρνω απόσταση από αυτήν, να έχω χώρο και για άλλα πράγματα, για περιπάτους στη φύση για παράδειγμα, την οποία αγαπώ πολύ. Στην περιοδεία είναι δύσκολο να βρίσκω χώρο και χρόνο για μένα».
H Κάριν Αλισον θα εμφανιστεί το Σάββατο 29 Οκτωβρίου στο gazArte.
* Αυτή η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 23 Οκτωβρίου.
