Τις προάλλες κλήθηκα να κάνω κάτι ασήμαντο, κάτι που κάνει ο κόσμος πολύ συχνά χωρίς να το κάνει θέμα, κάτι της πλάκας. Να ποτίσω τον κήπο. Ας σημειωθεί ότι έχω ποτίσει κήπο δυόμισι φορές στη ζωή μου. Υπό άλλες συνθήκες θα είχα ασχοληθεί κανά μισάωρο με αυτό και δατς ιτ. Εκείνο το μυστήριο απόγευμα όμως που ο ουρανός είχε διαλέξει για πανωφόρι ένα μουντό άνορακ χρώματος γκρι-αρζάν (πολύ προπέρσινη απόχρωση, να το πούμε) όλα φάνταζαν δύσκολα. Μπορεί απλώς να ήταν θέμα αρνητικής ψυχολογίας ή βιορυθμών σε κατιούσα. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω. Με το που έστριψα όμως τη στρόφιγγα με το δεξί, το απολωλός λάστιχο που κρατούσα με το αριστερό αιφνιδίως και χωρίς προειδοποίηση άρχισε τον τρελό, φιδωτό χορό της κόμπρας που αντί να ακούει το πνευστό του γητευτή της, ακούει Daft Punk στο iPod. Με μια ανάποδη κίνηση γυρίζει και με κάνει μούσκεμα κατά το ήμισυ. Το άλλο μισό μου είχε μόλις πιτσιλιστεί από τα χώματα που δημιουργήθηκαν όταν το λάστιχο κατέληξε με μια break dance φιγούρα στο έδαφος. 

Είμαι σε τόσο αναποφάσιστη θέση που το μόνο που κάνω είναι να παραμείνω εντελώς ψυχρή στο πρόσωπο, σα να βρίσκομαι δηλαδή στην ουρά της τράπεζας για να πληρώσω τη δόση της έκτακτης εισφοράς και όχι στη μίνι ζούγκλα του Άνω Καλαμακίου κατατροπωμένη από ένα πράσινο ελαστικό σωλήνα.

Όπως και στην ζούγκλα του Αμαζονίου θα εμπλούτιζα τις γνώσεις μου γύρω από την χλωρίδα και την πανίδα έτσι και σήμερα. Έζησα μια περίληψη ντοκιμαντέρ στο National Geographic. Για παράδειγμα, δε γνώριζα αλλά έμαθα με τον χειρότερο τρόπο, ότι Οκτώβρη μήνα και ενώ τα πρώτα κούτσουρα έχουν θυσιαστεί στα γύρω τζάκια, τα εφτάψυχα, μεταλλαγμένα κουνούπια είναι πιο διψασμένα για αίμα από ποτέ. «Την άλλη φορά θα κατέβω με την ολόσωμη στολή γάτας που φόρεσα στις απόκριες, που έχει και προστατευτικά στα αυτιά» σκέφτομαι προσπαθώντας να θυμηθώ τις οδηγίες που είχα λάβει: Πιο πολύ νερό στις λεμονιές ή στην αροκάρια; Μήπως η βάγια είναι πιο απαιτητική; Ή μήπως το ριχόσπερμο, η φωτίνια, ο καλλιστήμονας, το λιγούστρο, το πυξάρι; Τα είχα αποστηθίσει σαν μάντρα όπως το Εσκί Σεχίρ Κιουτάχια Αφιόν Καραχισάρ του σχολείου.

Αρκετά απογοητευμένη από μένα (εντάξει, και από τη βουκαμβίλια) κάνω μια τελευταία γενναία κίνηση μεγαλόσχημου ποτίσματος των γύρω παρτεριών και κλείνω τη βρύση. Η τούμπα που ακολούθησε πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα ανοιγόκλεισμα του ματιού. Είχα γλιστρήσει ως παντελώς ανίδεη στα βρεγμένα πλακάκια της αυλής. Και ένα δίχρονο θα είχε προστατευθεί καλύτερα. Πλακάκι+νερό=μπουμ.

Τίποτα δεν αποκόμισα από την εμπειρία αυτή, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι όλες οι εμπειρίες χρήσιμες όπως διατυμπανίζει ο σοφός, Κινέζος γέροντας. Εκτός αν τα τσιμπήματα από τα κουνούπια και η ρήξη μηνίσκου στο αριστερό γόνατο θεωρούνται παράσημα ζωής. 

*Εγκαινιάζοντας μία νέα στήλη, θα αποπειραθώ να καταγράφω κάθε εβδομάδα ένα ή κάμποσα χαριτωμένα/αστεία/σκαμπρόζικα ενσταντανέ της ζωής μου. Και υπόσχομαι ότι ακόμη κι αν δεν έχουν αρχικώς τα χαρακτηριστικά του παραπάνω τρίπτυχου, εγώ πάλι έτσι θα τα βλέπω.