Oλοι εισπράξαµε κατακούτελα τα νέα και πιθανότατα όχι ύστατα «µέτρα». Το µέγα επιχείρηµα είναι ότι «έτσι πρέπει». Και ότι τα απαίτησαν οι δανειστές. Ας το δεχτούµε µε πικρία αλλά και µε οργή. Αλλά δεν ακυρώνουν αυτά συγκεκριµένα ερωτήµατα που πρέπει να απαντηθούν από µια κυβέρνηση «σοσιαλιστική και δηµοκρατική». Παραθέτω τα κυριότερα. Ενα από τα πρώτα αίτια του χρέους είναι οι συνήθως αδιαφανείς και συχνά ύποπτες αµυντικές δαπάνες. Αρχίζουν από χρήσιµες οι µεν και άσχετες οι δε παραγγελίες και φτάνουν ως τη ρεµούλα των συσσιτίων. Είναι από τις υψηλότερες (κατά κεφαλήν) του δυτικού κόσµου. Υπέρ Πατρίδος; Ως ένα σηµείο. Αλλά όχι σχετικά µε τις δαπανηρές αποστολές σε διάφορα νατοϊκά µέτωπα που µπορεί να είναι διπλωµατικά σωστές κάτω από οµαλές οικονοµικές συνθήκες αλλά όχι όταν ο κάθε ελεγκτής της οικονοµίας µας κόβει τα πάντα κυρίως από µη έχοντες. Εχει µάλιστα πολύ ενδιαφέρον η πονηρή απόπειρα εµπλοκής µας στην υπόθεση των ερευνών για φυσικό αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο που προωθούν όσοι προωθούν και τα σχέδια νέων εξοπλιστικών προγραµµάτων. Δεύτερο αίτιο, η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια: έχουµε κατασχέσεις µικροµάγαζων για καθυστερηµένους φόρους ή για απλήρωτες δόσεις. Αλλά ταυτόχρονα έχουµε το θέατρο µε τις ΠΑΕ και διάφορες άλλες προβληµατικές εταιρείες. Διώκονται – και σωστά – ασυνεπείς ως προς τις φορολογικές τους υποχρεώσεις «µικροί» αλλά οι πασίγνωστοι µεγάλοι µάς στέλνουν τα φιλάκια τους από τη Μύκονο. Ανεπίσηµη εξήγηση: αν τους πειράξουν θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και θα αυξηθεί η ανεργία. Αυτή προφανώς µάρανε τα υπουργεία µας που ετοιµάζουν δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, ίσως αναγκαίες (εξαρτάται…) αλλά ανθρώπινα βάρβαρες.

Το τρίτο είναι το «ειδικό καθεστώς», ιδιοκτησιακό και κυρίως φορολογικό της Εκκλησίας. Μας λένε ψέµατα και για το ένα και για το άλλο. Κρύβονται πίσω από κατασκευασµένα στοιχεία και ευεργετικούς νόµους αλλά και από εκβιαστικές απειλές που θυµίζουν υπόκοσµο. Για να καλύψουν µια νόµιµη ανοµία: την ανισότητα στη φορολόγηση ανάµεσα σε εµάς και σε αυτούς µε πρόσχηµα… τα θεία, το 1821 (!) και µερικά συσσίτια. Λες και ξεχάσαµε όλοι το σκάνδαλο της κρατικοδίαιτης «Αλληλεγγύης» και των «χαµένων» εκατοµµυρίων της. Ποιος µπορεί να πιστέψει ότι αυτά και τόσα άλλα τα επιβάλλει… το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο;

Και ακόµη: πόσους φόρους πληρώνουν οι έχοντες, πόσο έχουν προχωρήσει οι διαδικασίες για τον έλεγχο θεσµικών (τράπεζες) και µη χρηµατοφυγάδων, πόσο έχουν συµβάλει οι λεγόµενοι «άρχοντες» στην κοινή υποτίθεται προσπάθεια, πόσα γρόσια προσφέρθηκαν από τους υποτίθεται «ευεργέτες», µε τον απαιτούµενο έλεγχο της χρήσης τους, για να µην έχουν και αυτό το πρόσχηµα, για την κοινή προσπάθεια σωτηρίας και πόσα σκαµπίλια έδωσαν στα υποτίθεται «αγανακτισµένα» τέκνα τους;

Εδώ που φτάσαµε, χωρίς αποδείξεις δικαιοσύνης στις θυσίες, µάς περιµένει µια κοινωνική και πολιτική κόλαση. Ολους. somerit@otenet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ