Δέκα χρόνια µετά «είµαστε (πάντα) όλοι Αµερικανοί»; Η απάντησή µου, όπως και τότε, παραµένει θετική. Ηταν τότε επείγον και σωστό να εκδηλώσουν όλοι τη συµπαράστασή τους στις ΗΠΑ, να µην τις αφήσουν µόνες, να στρατευθούν στο πλευρό τους. Το απίστευτο χτύπηµα στους «Δίδυµους Πύργους» της Νέας Υόρκης, πέρα από τις 3.000 νεκρούς, ήταν και χτύπηµα σε όλη την Ελεύθερη Δύση από φανατικούς που θέλουν αποκλειστική παγκόσµια εξουσία. Γενική έπρεπε να είναι, συνεπώς, και η αντίδραση των δηµοκρατιών. Αλλά ελεγχόµενη. Ετσι ξεκίνησε µε τις αποφάσεις των Ηνωµένων Εθνών και µια ευρύτατη συµµαχία. Δυστυχώς, ο έλεγχος χάθηκε και συνεχίστηκε (χωρίς τον ΟΗΕ) µε τον πόλεµο στο Ιράκ, που στηρίχθηκε στο ψέµα. Με το οποίο ο πρόεδρος Μπους και ο βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ προσυπέγραψαν την προοπτική ήττας στο Αφγανιστάν και άνοιξαν τις πόρτες της Κόλασης για ολόκληρη την Κεντρική Ασία.
Δέκα χρόνια µετά, η αναγκαιότητα µιας δύσκολης ισότιµης συµµαχίας της Ευρώπης µε τις ΗΠΑ παραµένει αναγκαία. Προϋποθέτει όµως ισορροπίες πολιτικές, οικονοµικές και αµυντικές που δεν έχουν βελτιωθεί. Η αλήθεια είναι ότι η φθίνουσα, δυστυχώς, Ευρώπη αµυντικά είναι εξαρτηµένη από την αµερικανική ισχύ γιατί δεν θέλει ή δεν µπορεί – κυρίως τώρα µε την κρίση – να καταβάλει το τεράστιο κόστος της. Το απέδειξε η παρέµβαση στη Λιβύη, παρά τη µεγάλη ευρωπαϊκή συµµετοχή στις αεροπορικές επιχειρήσεις, όπως το είχε αποδείξει στη δεκαετία του ‘90 η παρέµβαση στην πρώην Γιουγκοσλαβία: ήταν πολιτική επιλογή της Ευρώπης και κυρίως της Γαλλίας, αλλά οργανώθηκε µε αµερικανικά µέσα. Ενα άλλο διαρκές παράδειγµα είναι η Μέση Ανατολή. Η αµοιβαία εξάρτηση ΗΠΑ – Ισραήλ έχει ως τώρα οδηγήσει στην αποτυχία κάθε ειρηνευτική ευρωπαϊκή απόπειρα παρά τη µεγάλη παράδοση ευρωπαϊκής (Βρετανία και Γαλλία, κυρίως) «παρουσίας» και ευθύνης στην περιοχή…
Και µολοντούτο, για ένα απροσδιόριστο διάστηµα πάντα «θα είµαστε όλοι Αµερικανοί». Γκρινιάζοντας, επαναστατώντας ενδεχοµένως, κατακρίνοντας, καταφεύγοντας για να εξηγήσουµε ακόµη και τα δικά µας λάθη στις «συνωµοσίες» που εξυφαίνονται (!) στα υπόγεια των µυστικών υπηρεσιών και στα ανώγεια διαφόρων µυθικών ιδρυµάτων. Αλλά µε την πεποίθηση, οι περισσότεροι, ότι παρά τις τεράστιες διαφορές υπάρχει µια βαθιά αµερικανο-ευρωπαϊκή πολιτική οικονοµική και πολιτιστική συγγένεια. Ούτως ή άλλως κάτι το πολύ σηµαντικό και το οποίο σίγουρα δεν έχει ακόµη αναλυθεί σε βάθος, µε µεγάλες συνέπειες για όλους, άλλαξε στις 11 Σεπτεµβρίου του 2011. Δεν ήταν λαµπρός ο κόσµος που γνωρίζαµε ως εκείνη την ηµέρα, αλλά έγινε χειρότερος. Η Αλ Κάιντα του Μπιν Λάντεν οδήγησε µε τα φοβερά της εγκλήµατα σε µια πολύ σηµαντική συρρίκνωση των ελευθεριών σε όλον τον κόσµο. Παγκοσµιοποίησε την τροµοκρατία, αλλά αιτιολόγησε φυσικά και τις πανάκριβες οικονοµικά (και ηθικά) µιλιταριστικές πολιτικές καταστολής της. Απετέλεσε έτσι, µε την άκριτη συµµετοχή και του κ. Μπους, την αφετηρία της σηµερινής οικονοµικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης.
somerit@otenet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
