Η κυβερνητική ηγεσία λέει συνήθως πολλά και πάντως περισσότερα από όσα χρειάζονται. Τα έργα της, υπαρκτά, είναι όμως λιγότερα.

Οι φοβίες της εξηγούν και το ένα και το άλλο : έχει να αντιμετωπίσει κάθε λογής αντιδράσεις που στηρίζονται από τις αντιπολιτεύσεις. Τις επίσημες αλλά και εκείνες με τις κουκούλες που, ως προς την ουσία, δεν διαφέρουν και τόσο.

Ορισμένα πράγματα είναι όμως ανεξήγητα.

Το πρώτο το υπέγραψε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος : τί ήταν αυτή η κωμωδία με την Τρόικα που ξεκίνησε με «πληροφορίες» για ηρωικά «όχι» για να καταλήξει σε συνθηκολόγηση χωρίς μάχη, προκαλώντας και μια ακόμα χρηματιστηριακή κρίση εδώ και παντού αλλού;

Το δεύτερο το υπέγραψε ο κ.Γιώργος Παπανδρέου : τί ήταν αυτή η παλαιάς κοπής πασοκική σύναξη της περασμένης εβδομάδας;

Συνδιάσκεψη την αποκάλεσαν αλλά για τους περισσότερους ήταν μόνο μια ευκαιρία για έναν ακόμα πρωθυπουργικό μονόλογο (τον άκουσαν και έφυγαν) , με μερικές άναρθρες κραυγές νεολαίων της ΠΑΣΠ για… το άσυλο του λαού και λίγες σοβαρές κριτικές παρεμβάσεις, όπως αυτή του Νίκου Μπίστη. Να περιμένουμε τώρα τη ΔΕΘ;

Δεν είναι προφανές ότι με τις πρωτοβουλίες του – και την άδοξη κατάληξή τους- ο κ.Βενιζέλος κατάφερε να πείσει δανειστές και δανειζόμενους, τους μεν για κάποια παραπανίσια «βοήθεια χριστιανοί» και τους δε ότι «αλλιώς δεν γίνεται» κι ότι αν δεν θέλουμε την άμεση στάση πληρωμών πρέπει να εφαρμόσουμε τα όσα αποφασίστηκαν και τα όσα (το είπε τελικά και ο ίδιος ο αντιπρόεδρος) θα έπρεπε να είχαμε προωθήσει μόνοι μας, χωρίς καμιά Τρόικα και καμιά Μέρκελ. Φυσικά, ο αντιπρόεδρος δεν μας είπε και γιατί αυτά τα τελευταία μόνο τώρα θα θυμόμαστε.

Είναι δεδομένο, όσο υπάρχουν φυσικά δεδομένα στην πολιτική, ότι η κυβερνητική ηγεσία έπαιξε (και όχι παίζει) το πολιτικό της μέλλον. Της αναγνωρίζουν πολλοί τόλμη αν όχι γοητεία. Τότε, προς τι οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις, οι υπαναχωρήσεις, οι δολοφονικές δημόσιες διχογνωμίες, οι συμβιβασμοί κάτω από το τραπέζι όπως έγινε αρχικά με
τους ιδιοκτήτες ταξί και τις παρανομίες τους;

Μία καλή εξήγηση κρύβεται πίσω από την γραφειοκρατία. Είναι η εξήγηση για τους φόρους που δεν εισπράττονται, για τα σχολικά βιβλία που δεν τυπώνονται έγκαιρα, για τόσα και τόσα. Η άλλη εξήγηση είναι η συστηματική αναφορά στο ενδεχόμενο εκλογών που όπως πάντα εμποδίζει τα πάντα με το επιχείρημα του «άσε να δούμε».

Θα ήταν μια συμπληρωματική εξήγηση το γνωστό ότι κάθε άνθρωπος επιδιώκει να φτάσει, συνεχώς ανελισσόμενος, στο επίπεδο της πλήρουςανημποριάς του. Πρέπει όμως να αποδεχτούμε ότι η πιθανή ισχύς του κανόνα είναι σαφέστατα διακομματική.

somerit@otenet.gr