Το Ισραήλ έζησε το περασμένο Σάββατο τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της ιστορίας του. Σε όλες τις πόλεις. Με την αποφασιστική συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών. Που, όπως και σε πρόσφατες προηγούμενες διαδηλώσεις αξιώνουν καλύτερη ζωή, μεγαλύτερη ισότητα, ισονομία, πάταξη της γενικευμένης διαφθοράς, επιστροφή στο κοινωνικό κράτος που ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της χώρας. Η ελπίδα των διαδηλωτών είναι ότι τελικά θα πετύχουν τις ανατροπές που πέτυχαν οι Τυνήσιοι και οι Αιγύπτιοι. Δηλαδή μια αποφασιστική αλλαγή στην ηγεσία της χώρας. Και ίσως μια νέα απόπειρα ειρήνης που δεν θέλουν οι πνευματικοί απόγονοι των δολοφόνων του Γιτζάκ Ραμπίν.

Το Ισραήλ είναι κράτος βαθιά δημοκρατικό για τους εβραίους πολίτες του, λιγότερο για τους πολίτες του Αραβες και καθόλου για τους σκλαβωμένους Παλαιστίνιους. Από αρκετά όμως χρόνια το πάνω χέρι στο Ισραήλ δεν το έχουν οι (προδομένοι) εργατικοί αλλά με τον Σαρόν πρώτα και τον Νετανιάχου μετά σκληροί ακροδεξιοί με κύριο εκπρόσωπο τον υπουργό Εξωτερικών Λίμπερμαν που πολλοί χαρακτηρίζουν και νεοφασίστα.

Με όλους αυτούς συνομιλεί ο δικός μας υπουργός Άμυνας κ. Μπεγλίτης (πώς αλλάζει τους ανθρώπους η εξουσία!) που κάτι πρέπει να έμαθε για τις διαδηλώσεις. Λογικό: με πρωτοβουλία του κ. Γιώργου Παπανδρέου, το Ισραήλ είναι ο νέος και γεμάτος αδιευκρίνιστα δώρα σύμμαχός μας. Πολιτικός, οικονομικός και στρατιωτικός. Το Ισραήλ είναι και ο σύμμαχος της σημερινής κυπριακής ηγεσίας: έχει πρόβλημα με την Τουρκία. Και είναι συνεταίρος με την Κυπριακή Δημοκρατία και με αμερικανικές εταιρείες για την αναζήτηση φυσικού αερίου και ίσως πετρελαίων στα βάθη της Ανατολικής Μεσογείου σε «οικόπεδα» που ανήκουν στις δύο χώρες. Ξεχνώντας φυσικά ότι ακτογραμμή με τη Μεσόγειο έχουν και οι Παλαιστίνιοι (ναι, υπάρχουν !), ο Λίβανος και η Συρία αλλά ας τους παρακάμψουμε. Όσο για τους Τουρκοκύπριους δεν έχουν παρά να ενταχτούν στην κυπριακή Δημοκρατία και το θέμα λύθηκε, μας εξηγούν μερικοί «αναλυτές».

Δεν είναι όμως αυτή η άποψη της Τουρκίας που την υπενθυμίζει με αναφορές (επικίνδυνες και συνεπώς απαράδεκτες) στον στόλο της. Κίνδυνος λοιπόν;. Ίσως. Αν ναι, εμείς, δηλαδή η Ελλάδα, τί κάνουμε;

Για να απαντήσουμε θα έπρεπε να γνωρίζαμε ορισμένα στοιχεία, εκτός από τα παραδοσιακά περί της Ελληνικής Κύπρου και τα νεώτερα περί (με βάση ποιές αρχές;) συμμαχίας με το Ισραήλ: ποιες είναι ακριβώς οι δεσμεύσεις μας σε σχέση με το Τελ Αβίβ, ποιες συμμαχίες έχουμε εξασφαλίσει στην Ευρώπη, ποιους ρώτησε η Λευκωσία για τις επικείμενες έρευνες (π.χ., εμάς;) κι αν χρειαστεί τη στρατιωτική βοήθεια της χωρίς ευρώ χώρας μας για τις έρευνες, ποιο ποσοστό της ενδεχόμενης παραγωγής φυσικού αερίου ή και πετρελαίου έχουμε εξασφαλίσει. Αλλά αυτά δεν τα γνωρίζουμε. Όπως δεν γνωρίζουμε τη σχέση των απρόοπτων αμυντικών αντιαρματικών έργων στον Έβρο με την απειλούμενη κρίση.