Ο ΚΑΤΑ τον μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο «γενναίος έλληνας αδελφός» Νικόλαος Ντερτιλής είναι ο τελευταίος από τους πρωταίτιους του απριλιανού πραξικοπήματος που βρίσκεται στη φυλακή. Υπερηφανευόμενος για το «εθνοσωτήριον έργον» της χούντας,έχει δηλώσει «πολιτικός κρατούμενος» και «απλούς στρατιώτης της Ελλάδος», ενώ έχει αποτρέψει με κάθε μέσον όσους ομοϊδεάτες του νοσταλγούς της επταετίας έχουν επιδιώξει να τον πείσουν να περάσει τα τελευταία χρόνια τού βίου του εκτός φυλακής επικαλούμενος λόγους υγείας, όπως έπραξαν στο παρελθόν άλλοι χουντικοί. «Είναι πιθανότερο να πέσει μαύρο χιόνι ή ο ήλιος να βγει από τη δύση παρά να υπογράψω εγώ ένα τέτοιο χαρτί» είχε πει στους βουλευτές που επισκέφθηκαν τις φυλακές το 2009 ως μέλη της διακομματικής επιτροπής για τις συνθήκες κράτησης όταν τον ρώτησαν γιατί δεν αιτείται την αποφυλάκισή του. Σήμερα, το προσωπικό δράμα του 88χρονου Ντερτιλή είναι όχι αν θα αφεθεί ελεύθερος, αλλά μην τυχόν και του δοθεί χάρη. Ο Ντερτιλής καταδικάστηκε και για την εν ψυχρώ δολοφονία του 20χρονου Μιχάλη Μυρογιάννη, την ώρα που αυτός προσπαθούσε να ξεφύγει από τους αστυνομικούς που τον χτυπούσαν έξω από το Πολυτεχνείο, το μεσημέρι της Κυριακής της 18ης Νοεμβρίου του 1973. «Είδα τον Ντερτιλή να βγάζει το περίστροφό του και να σκοτώνει έναν νεαρό στην οδό Πατησίων. Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε:“Με παραδέχεσαι,ρε;Με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι”» είχε καταθέσει στη δίκη για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ο οδηγός του Αντώνης Αγριτέλης.
Θαυμάζοντας «τον ηρωισμό ενός αξιωματικού- πολιτικού κρατουμένου» , ο οποίος «αρνείται να προδώσει τις αρχές του και τις ιδέες του και προτιμάει να τερματίσει την επίγεια ζωή του μέσα στις Φυλακές Κορυδαλλού», ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος τον επισκέφθηκε στο κελί του για να «του σφίξει το χέρι» , «γράφοντας στα παλαιά του υποδήματα τις λυσσαλέες αντιδράσεις», όπως έγραψε στο προσωπικό του ιστολόγιο, όσων χαρακτήρισαν πρόκληση για τη Δημοκρατία τα όσα διθυραμβικά για τον Ντερτιλή έγραφε στην επιστολή που απηύθυνε προς τον αρμόδιο υφυπουργό Δικαιοσύνης κ. Γ. Πεταλωτή αιτούμενος αδείας να επισκεφθεί τον κρατούμενο χουντικό, η αμετακίνητη στάση του οποίου αποτελεί για τον κ. Αμβρόσιο «πρότυπο ζωής».
Ο κ. Πεταλωτής αντέδρασε δηλώνοντας ότι «είναι πρόκληση να απευθύνεται ένα έγγραφο από έναν ιεράρχη προς έναν υπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας,η οποία έχει υποφέρει από τη χούντα και από όλες τις συνέπειες της δικτατορίας,για έναν πρωταίτιο της χούντας,τον κ.Ντερτιλή,με τέτοιους χαρακτηρισμούς», επισημαίνοντας ότι «οι κολακευτικοί χαρακτηρισμοί προς βασανιστές και υπηρέτες της χούντας προσβάλλουν σαφέστατα το δημοκρατικό αίσθημα του ελληνικού λαού».
Η επίσκεψη επετράπη, ενώ ο κ. Αμβρόσιος εξεμάνη κατά του κ. Πεταλωτή δηλώνοντας ότι η πρωτοβουλία του δεν ήταν μόνον μια «ανθρωπιστική πράξη», αλλά και «μια γροθιά στην ψευδεπίγραφη Δημοκρατία της εποχής μας,δηλαδή στους φασιστο-χουντο-ψευδο-δημοκράτες της εποχής μας και στο νοθευμένο Δημοκρατικό πολίτευμα των ημερών μας». «Ναι,τη σημερινή πολιτική κατάσταση, η οποία κυβερνά απολυταρχικά, έχει όμως κοινοβουλευτικό μανδύα, δεν την αποθαυμάζω» έγραψε στο ιστολόγιό του o κ. Αμβρόσιος. Από το 1976, όταν εξελέγη τιτουλάριος μητροπολίτης Ταλαντίου, ο κ. Αμβρόσιος προκαλούσε έντονες αντιδράσεις για τη στοργή που επεδείκνυε προς τους στυλοβάτες του «καθεστώτος». Μάλιστα στον χειροτονητήριο λόγο του δεν είχε παραλείψει να αναφερθεί σε όσους είχαν καταδικαστεί για βασανιστήρια την περίοδο της χούντας απευθύνοντας «θερμόν εν Κυρίω ασπασμόν προς όλους εκείνους τους αγαπητούς μου αξιωματικούς και οπλίτας της Ελληνικής Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων οι οποίοι την στιγμήν ταύτην,συνεπεία οιουδήποτε ατυχούς συμβάντος εν τη εν ασκήσει του υπηρεσιακού των καθήκοντος, εστερήθησαν των αγαθών της υγείας και της ελευθερίας» !
Μπορεί για το άλλοτε μέλος της ισχυρής τριανδρίας της μοναστικής αδελφότητας «Χρυσοπηγή» (μαζί με τους μακαριστούς Καλλίνικο και Χριστόδουλο ) και πάλαι ποτέ επικεφαλής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας της (τότε) Χωροφυλακής κ. Αμβρόσιο «όποια και αν είναι τα εγκλήματα ενός καταδίκου, έπειτα από ένα χρονικό διάστημα να τον αποφυλακίζουν», ωστόσο ο ίδιος ο Ντερτιλής έχει αρνηθεί κάθε απόπειρα αποφυλάκισής του μη αναγνωρίζοντας ακόμα και τη σχετική δικαιοδοσία των δικαστηρίων. Εχει μάλιστα αποστείλει προς το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών επιστολή, όταν ο δικηγόρος (και «υφυπουργός Τύπου» επί Μαρκεζίνη) κ. Σπ.Ζουρνατζής κατέθεσε σχετικό αίτημα, με την οποία δηλώνει πως δεν επιθυμεί την υφ΄ όρων απόλυσή του εάν προηγουμένως… δεν επέλθει η δικαίωσή του εκ μέρους της Πολιτείας! Στην πιο πρόσφατη δήλωσή του δε, την οποία επικαλέστηκε ο κ. Αμβρόσιος για να τον επισκεφθεί, αναφέρει: «Δηλώ,ότι είς και μόνον τρόπος, υφίσταται εξόδου μου από τας φυλακάς. Εκείνος, από του να αιτήση συγγνώμην από εμέ επισήμως η Ελληνική Πολιτεία διά το διαπραχθέν, υπό ταύτης δικαστικόν έγκλημα κατ΄ εμού όπερ και απετέλεσε την μεγαλυτέραν ηθικήν, νομικήν και πολιτικήν ατιμίαν των αιώνων.Εν αντιθέτω περιπτώσει θα αποθάνω, εντός των φυλακών εκπληρών αποστολήν, ου μόνον ως στρατιώτης,αλλά και επαναστάτης εν τη πράξει»!
Ακόμα και ο αμετανόητος «αόρατος δικτάτορας» Δημήτριος Ιωαννίδης , ο οποίος πέθανε πέρυσι, υπέβαλε προ τριετίας αίτηση για προσωρινή έστω διακοπή εκτέλεσης της ποινής του για λόγους υγείας, η οποία ωστόσο απορρίφθηκε λόγω κυρίως των αντιδράσεων από κυπριακής πλευράς, καθώς ευθυνόταν για την προδοσία της Κύπρου. Εκτός φυλακών βρέθηκαν λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας τους οι πρωταίτιοι Στυλιανός Παττακός (το 1990), Νικόλαος Μακαρέζος (το 1987), Γρηγόριος Σπαντιδάκης (το 1987), Ιωάννης Λαδάς (το 1987), κ.ά. Ο Ντερτιλής εδώ και καιρό έχει δηλώσει σχετικά με πρωτοβουλίες αποφυλάκισής του: «Είμαι εντελώς ξένος προς τας τοιαύτας κινήσεις και ενέργειας τας οποίας,εφ΄ όσον αύται εκδηλούνται υπέρ εμού,απορρίπτω και καταδικάζω,θεωρών ταύτας δεινήν προσβολήν και θανάσιμον ύβριν κατά του προσώπου μου». Οπως έχει γράψει: «Είμαι στρατιωτικός και όχι πολιτικός», συντασσόμενος με όσους αρνήθηκαν την υπό όρους αποφυλάκισή τους, όπως ο αρχιπραξικοπηματίας Γεώργιος Παπαδόπουλος που πέθανε το 1999, ο Οδυσσέας Αγγελής που αυτοκτόνησε στο κελί του το 1987, ο Μιχαήλ Μπαλόπουλος που πέθανε το 1978, κ.ά. «Πώς λοιπόν θα εξέλθω εγώ των φυλακών υπό όρους, όστις διενήργησα την Στρατιωτική Επιχείρησιν καταλήψεως των Αθηνών, με το υπό διοίκησίν μου 521 Τάγμα Πεζικού, την νύκτα 20/21-4-67, άνευ ουδεμίας ενισχύσεώς μου δια προσθέτων δυνάμεων και όπλων και δη αναιμάκτως, πράγμα πρωτοφανές, διεθνώς, δια τοιαύτης μορφής στρατιωτικήν επιχείρησιν;», έχει γράψει ο Ντερτιλής επαιρόμενος, δηλώνοντας: «Τούτο εάν έπραττον, θα απετέλει πράξιν προδοσίας από εμέ, έναντι της Επαναστάσεως και των θανόντων συναδέλφων μου».
Ακόμα και η πρωτοβουλία ομοϊδεατών του να τον ανακηρύξουν στις ευρωεκλογές του 2009 επικεφαλής της ευρωλίστας του συνδυασμού «Ελληνική Ενότητα» (ΕΛ.ΕΝ.) δεν ευοδώθηκε, καθώς ο άτεγκτος «στρατηγός» δεν υπέγραψε τη σχετική υπεύθυνη δήλωση προς τον Αρειο Πάγο.
Ζούμε σε μια εποχή πλήρους απαξίωσης κάθε έννοιας καθήκοντος. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις ξεπουλούν τις προοπτικές και το μέλλον των λαών τους, στων αγορών «τοις ρήμασι πειθόμενες». Σε αυτό το κλίμα τι θα περίμενε κανείς από έναν μητροπολίτη-πρώην χωροφύλακα που προβάλλει ως σύμβολο και κοινωνικό πρότυπο έναν δολοφόνο; Οχι έναν οποιονδήποτε, αλλά έναν δολοφόνο των απαιτήσεων των νέων ανθρώπων για «ψωμί- παιδεία- ελευθερία». Με άλλα λόγια: Σκοτώστε την ελπίδα! Ομως η ελπίδα επιμένει στους σημερινούς σκοτεινούς καιρούς και δυναμώνει μέσα σε καινούργιους αγώνες. Ας προσπαθούν φαντάσματα ενός σκοτεινού παρελθόντος να την εξοντώσουν. Είναι μάχες οπισθοφυλακών των πεθαμένων. «Ας αφήσουμε τους πεθαμένους να θάψουν τους νεκρούς τους…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
