* Στα Εξάρχεια: κατηφορίζοντας τη Βαλτετσίου το μεσημέρι της 12ης Αυγούστου, ένα ήταν το θέαμα που δέσποζε στον συγκεκριμένο πεζόδρομο. Ενας νεαρός ξαπλωμένος σε πεζούλι φορώντας μόνο το εσώρουχό του, κρατούσε ψηλά με το ένα χέρι μισό πεπόνι, το οποίο και πίεζε με ήρεμη δύναμη, αφήνοντας τους πλούσιους χυμούς του να σπάσουν τη μύτη των περαστικών. «Η Αθήνα τον Αύγουστο!» είπε με δαιμόνιο χιούμορ ένα αγόρι στη φίλη του κι εκείνη αφού γέλασε στη θέα του αστικού καλοκαιριού, του απάντησε: «Πάντως αν το έβλεπε αυτό ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, θα το έκανε παράσταση. Μόνο αυτό. Θα γινόταν τρίωρη περφόρμανς… Για φαντάσου… Μήπως κι αυτό που βλέπουμε είναι εικαστικό δρώμενο και δεν το ξέρουμε;» Αθήνα και πάλι Αθήνα. Η πόλη που μετατρέπει ακόμη και τις πιο απροσάρμοστες συμπεριφορές σε τέχνη.
* Στην Ιπποκράτους: «Δεν δίνεις τίποτε, ε; Δεν δίνεις; Δεν έχεις λεφτά, ε;» Ενα αγόρι που τρέκλιζε στα λόγια και στο περπάτημα ακολουθούσε επίμονα μία κοπέλα που είχε αρνηθεί να του προσφέρει ελεημοσύνη. «Για να πάρεις αυτό όμως, είχες λεφτά!» της είπε και με μία απότομη κίνηση της έριξε κάτω το σάντουιτς που κρατούσε. Οταν εκείνος που πεινάει σε ταϊζει ενοχή και σου επιβάλλει την απόγνωσή του με τον χειρότερο τρόπο.
* Σε βιτρίνα της Αγίου Μελετίου: «ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ (ΛΟΓΩ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ)» έγραφε το χαρτόνι που κάλυπτε ολόκληρο το τζάμι του καταστήματος ρούχων σε έναν αθηναϊκό δρόμο που κάποτε έσφυζε από εμπορική κίνηση. Και λίγες εβδομάδες αργότερα, το σύνθημα έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο: «ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ, ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ (ΛΟΓΩ ΚΡΙΣΗΣ)». Μήνυμα ελήφθη.
* Σε παραλία στο Αλεποχώρι: «Κάποτε υπήρχε μόνο μία μάρκα αντηλιακού και όλη η πλαζ μοσχοβολούσε καρύδα, θυμάστε; Τώρα υπάρχουν 800 διαφορετικά αρώματα και 500 δείκτες προστασίας. Τώρα δεν μπορώ να μυρίσω τίποτα» είπε με πόνο καρδίας βετεράνος λουκουματζής, νοσταλγώντας κάτι περασμένα καλοκαίρια.
