Όταν περιμένεις ή όταν είναι να συμβεί κάτι πολύ σημαντικό όλα είναι ήσυχα, γύρω σου οι άνθρωποι, μες στο μυαλό σου, παραδόξως και η φύση, παντού όλα είναι γαλήνια μέχρι τελικά να συμβεί αυτό που πρόκειται να συμβεί και να πρέπει πια τότε να βρεις τον τρόπο να αντιδράσεις σε αυτήν την νέα πληροφορία σε ότι νέο – καλό ή κακό – που έφθασε. Αυτήν η ανεξήγητη ησυχία πιθανών να συμβαίνει για να μπορείς να σκεφτείς την μελλοντική σου αντίδραση. Να έχεις τον χρόνο και το καθαρό μυαλό ώστε να μπορέσεις να βρεις την ενδεδειγμένη λύση ανάμεσα σε ίσως αρκετά καλές άλλες.
Είσαι σαν τον Κύριο Κ. από την δίκη του Κάφκα που ενώ του συμβαίνουν τα πάντα, ενώ είναι σε μια δίκη μπλεγμένος – που ούτε ο ίδιος γνωρίζει τα αίτια – που γνωρίζει συνέχεια ανθρώπους που ξέρουν γι’ αυτόν και την περίπτωση του, που όλοι ξέρουν πως μπορούν να τον βοηθήσουν, που του υπόσχονται πως θα μεσολαβήσουν για την καλύτερη απόφαση που θα μπορούσε να έχει για την δίκη του αυτός ο ίδιος δεν γνωρίζει τίποτα. Κάπως έτσι, πιστεύω, νιώθουμε και εμείς.
Ακούμε συνέχεια για αποφάσεις, διασώσεις, συζητήσεις, διαβουλεύσεις, αλλά δεν γνωρίζουμε τελικά ακριβώς τι θα μας συμβεί, ούτε για πιο λόγο βρεθήκαμε σε αυτήν την θέση. Έχουμε ακούσει κάτι λίγο, αποσπασματικές λέξεις ή περιπτώσεις, θραύσματα μικρά θα τα χαρακτήριζα από έναν τεράστιο τοίχο που αν προσπαθήσεις να τα ενώσεις επειδή είναι το κάθε ένα από άλλη επιφάνεια του τοίχου περισσότερο σε μπερδεύει παρά σε οδηγεί σε κάποιο λογικό συμπέρασμα. Θα μπορούσε η γνώμη μου να είναι πιο δυνατή, πιο αντικαθεστωτική, να φωνάζω γι’ αυτούς που οδήγησαν την χώρα εδώ.
Σε μια τόσο δύσκολη ημέρα, σε μια τόσο ήσυχη ημέρα, που ίσως αύριο όλα τα σημερινά να φαντάζουν τόσο μακρινά, δεν έχει νόημα να φωνάζεις. Νόημα έχει να κάτσεις να σκεφτείς, να κάτσει να σκεφτεί ο καθένας μας που ακριβώς χάσαμε τον έστω υποτυπώδη έλεγχο που θα έπρεπε να είχαμε σαν πολίτες αυτής της χώρας και φθάσαμε εδώ. Που ακριβώς δώσαμε, χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση, την αξιοπρέπεια μας για άλλα υλικά αγαθά. Πως γίναμε από μια Ελλάδα με φιλότιμο και που μέτραγε το ποιος είμαι και το καθαρό κούτελο στο τι έχω και στο πόσο πονηρός είμαι για να κοροϊδέψω τους άλλους. Αυτό λουζόμαστε. Η δίκη του Κάφκα τελείωσε, η δική μας δεν ξέρω πότε.
Είσαι σαν τον Κύριο Κ. από την δίκη του Κάφκα που ενώ του συμβαίνουν τα πάντα, ενώ είναι σε μια δίκη μπλεγμένος – που ούτε ο ίδιος γνωρίζει τα αίτια – που γνωρίζει συνέχεια ανθρώπους που ξέρουν γι’ αυτόν και την περίπτωση του, που όλοι ξέρουν πως μπορούν να τον βοηθήσουν, που του υπόσχονται πως θα μεσολαβήσουν για την καλύτερη απόφαση που θα μπορούσε να έχει για την δίκη του αυτός ο ίδιος δεν γνωρίζει τίποτα. Κάπως έτσι, πιστεύω, νιώθουμε και εμείς.
Ακούμε συνέχεια για αποφάσεις, διασώσεις, συζητήσεις, διαβουλεύσεις, αλλά δεν γνωρίζουμε τελικά ακριβώς τι θα μας συμβεί, ούτε για πιο λόγο βρεθήκαμε σε αυτήν την θέση. Έχουμε ακούσει κάτι λίγο, αποσπασματικές λέξεις ή περιπτώσεις, θραύσματα μικρά θα τα χαρακτήριζα από έναν τεράστιο τοίχο που αν προσπαθήσεις να τα ενώσεις επειδή είναι το κάθε ένα από άλλη επιφάνεια του τοίχου περισσότερο σε μπερδεύει παρά σε οδηγεί σε κάποιο λογικό συμπέρασμα. Θα μπορούσε η γνώμη μου να είναι πιο δυνατή, πιο αντικαθεστωτική, να φωνάζω γι’ αυτούς που οδήγησαν την χώρα εδώ.
Σε μια τόσο δύσκολη ημέρα, σε μια τόσο ήσυχη ημέρα, που ίσως αύριο όλα τα σημερινά να φαντάζουν τόσο μακρινά, δεν έχει νόημα να φωνάζεις. Νόημα έχει να κάτσεις να σκεφτείς, να κάτσει να σκεφτεί ο καθένας μας που ακριβώς χάσαμε τον έστω υποτυπώδη έλεγχο που θα έπρεπε να είχαμε σαν πολίτες αυτής της χώρας και φθάσαμε εδώ. Που ακριβώς δώσαμε, χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση, την αξιοπρέπεια μας για άλλα υλικά αγαθά. Πως γίναμε από μια Ελλάδα με φιλότιμο και που μέτραγε το ποιος είμαι και το καθαρό κούτελο στο τι έχω και στο πόσο πονηρός είμαι για να κοροϊδέψω τους άλλους. Αυτό λουζόμαστε. Η δίκη του Κάφκα τελείωσε, η δική μας δεν ξέρω πότε.
