Άκουσα – όπως όλοι μας – τα νέα για την οικονομία και περί χρεοκοπίας επιλεκτικής ή μη. Έτσι έκανα μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν. Θυμάμαι σαν τώρα τον προηγούμενο πρωθυπουργό να μας διαβεβαιώνει πως η οικονομία μας είναι σιδερένια, πως το τραπεζικό μας σύστημα είναι χτισμένο από μπετό. Εντάξει δεν το έλεγε ακριβώς έτσι αλλά αυτό ήθελε να μας πει. Μετά από λίγο καιρό έφθασε η κρίση στην Ελλάδα και ήρθαν και εκλογές, έτσι μας μίλησε περί μέτρων που πρέπει να πάρουμε.
Έχοντας ακόμα τα όμορφα λόγια του περί σιδερένιας οικονομίας ακούσαμε και πιστέψαμε τον άλλον εν δυνάμει πρωθυπουργό, τον τωρινό. Αυτός μας μίλησε περί αυξήσεων μισθών και συντάξεων, ότι λεφτά υπάρχουν και ακόμα θυμάμαι την σκηνή στην τηλεόραση που ρώταγε με σθένος τον τότε πρωθυπουργό “Που πήγαν τα λεφτά Κύριε Καραμανλή.» Είπαμε: Δεν μπορεί κάτι θα ξέρει αυτός. Εκλέχθηκε και σχεδόν αμέσως είπε πως δεν είναι ακριβώς όπως τα έλεγε τα πράγματα αλλά να μην φοβόμαστε γιατί έχει ένα πρόγραμμα 100 ημερών που θα μας έβγαζε από την κρίση, μετά ακούσαμε σενάρια για ΔΝΤ και μέτρα που θα έπαιρνε η κυβέρνηση.
Αλλά και τότε ακούσαμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μπούμε υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ πως αν κάποιοι πληρώσουν θα είναι αυτοί που πλήγωσαν τον λαό, που φάγανε κρατικό χρήμα, αυτοί που πλουτίσανε από σκάνδαλα, και είπαμε. ΑΑΑΑ ωραία θα ξεβρομίσουμε. Τελικά και το ΔΝΤ ήρθε και αυτούς που τα έφαγαν δεν τους ακούμπησε κανείς και στο πρώτο μνημόνιο πλήρωσαν οι γνωστοί που πλήρωναν πάντα: Συνταξιούχοι, μισθωτοί, και άλλα ήρεμα ήδη της Ελληνικής πανίδας.
Αλλά είπαμε να βάλουμε πλάτη για να σωθεί η χώρα αφού μόνο με αυτό το μνημόνιο θα βγαίναμε στις αγορές το 2011 και έτσι λίγο, λίγο θα τρώγαμε το χρέος αφού σύμφωνα με κάποιον μεγάλο πολιτικό όλα αυτά τα φάγαμε μαζί. Παγώσαμε στην αρχή με όλα αυτά τα μέτρα αλλά είπαμε χαλάλι Έλληνες είμαστε αντέχουμε. Έτσι δεν καμπουριάσαμε ούτε θυμηθήκαμε όσα ψέματα είχαμε ακούσει.
Ένα χρόνο μετά και αφού ακούσαμε και νιώσαμε πολλές απειλές για κάθε δόση που παίρναμε ήρθε το μεσοπρόθεσμο, κάποιοι είπαν να σηκώσουν λόγο αλλά έφαγαν τόσα δακρυγόνα που έκλαψαν για αυτήν την χωρίς λογική διαμαρτυρία τους. Η οικονομία ήταν τότε σε χειρότερα χάλια από ότι ήταν όταν δεχόμασταν τον πρώτο μνημόνιο και τώρα αυτά τα μέτρα τα παίρναμε για να πάρουμε μια δόση όχι για να βγούμε στις αγορές το 2011 και έτσι να βγούμε από την κρίση.
Εν τω μεταξύ όλον αυτόν τον καιρό ενώ το κράτος έκανε αφαίμαξη δινόταν στις τράπεζες το ποσό τον 150 δις. Και αφού είδαμε απειλές για χρεοκοπία, στάση πληρωμών και δακρύβρεχτα όπως πως θα πληρωθούν οι συντάξεις πήραμε και το μεσοπρόθεσμο στις πλάτες μας.
Χθες λοιπόν όπως άκουγα τις ειδήσεις έμαθα πως τελικά αυτό που φοβόμασταν είναι η λέξη χρεοκοπία και όχι η έννοια και έτσι φρόντισε ο νέος υπουργός οικονομικών να μας την πει στα Αγγλικά ώστε να ησυχάσουμε και εμείς που τόσο πολύ αντηχούσε στα αυτιά μας άσχημα η Ελληνική λέξη και μας εκνεύριζε. Και τελικά μετά από τόσα εμένα πλέον δεν με πειράζει η χρεοκοπία ή default – όπως αρέσκεται πλέον να την λέει ο υπουργός και όπως μάλλον πρέπει να μάθουμε να την λέμε και εμείς – αυτό που με τρελαίνει είναι η κοροϊδία.
Δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να βγει κάποιος να μας πει την αλήθεια όσο σκληρή και να είναι. Έχουν μαλώσει με την αλήθεια εκεί στα πρώην ανάκτορα; Πείτε μια φορά την αλήθεια, τόσα χρόνια έχουμε χορτάσει παραμύθια με το κιλό και τελικά όλα αυτά τα παραμύθια αποδεικνύεται πως είχαν και έναν πολύ κακό δράκο. Δεν ξέρω αν στο τέλος θα έχουμε το γνωστό χάπι εντ του ότι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Αυτό που ξέρω είναι πως για την ώρα ισχύει μόνο το πρώτο σκέλος της πρότασης.
