Πού πα ρε Καραμήτρο… Για την κυβέρνηση λέω. Που αποφάσισε (υποτίθεται), υπό την πίεση της Ευρώπης και του ΔΝΤ, να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα. Ολα, εκτός από εκείνο του… Δημόσιου Υπάλληλου. Οταν όλα ανοίγουν, αυτό κλείνει. Μια και καλή (μια και για πάντα;).
Ελα όμως που οι συντεχνίες τσινάνε. Δεν θέλουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Δεν θέλουν καν τον ανταγωνισμό. Μια χαρά λειτουργούσαν δεκαετίες τώρα, σαν μικρές και μεγάλες επαγγελματικές «φαμίλιες», όπου όχι απλώς καθόριζαν τα του οίκου τους (και «καθάριζαν» όποιον ένιωθαν ότι τους απειλούσε), αλλά μαζί όριζαν τα έξοδα και τα των δικών μας οίκων. Τιμές, επιβαρύνσεις, ποιότητα υπηρεσιών κλπ κλπ πάνω κάτω στο ίδιο επίπεδο…
Δημόσιοι υπάλληλοι κατ’ ουσίαν και αυτοί, υπό την έννοια της μονιμότητας (που ίσχυε μάλιστα μετά θάνατον, για τους… νόμιμους κληρονόμους!), αλλά και της προστασίας από τα κόμματα και το Κράτος (ή το παρακράτος). Προς τα οποία κατέβαλαν και τον όβολό τους, όχι πάντως μέσω της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος, όχι πάντα πάνω από το τραπέζι…
Γέννημα – θρέμμα των πολιτικών μας και της ελληνικής (βασιλευόμενης ή προεδρικής, αλλά πάντα κληρονομικής) Δημοκρατίας οι κάθε είδους επαγγελματικές συντεχνίες, μηδέ αυτών του Τύπου εξαιρουμένων. Γι’ αυτό και τώρα μπορούν και αντιδρούν και αντέχουν στις προσπάθειες απελευθέρωσης των επαγγελμάτων. Μία – μία περνάνε μέσα από το πολιτικό σύστημα διατάξεις που ουσιαστικά κρατούν κλειστό το επάγγελμα – ή απλώς αποθαρρύνουν όποιον σκέφτεται να το ακολουθήσει.
Εγώ πάντως τους καταλαβαίνω. Αν δει κανείς τον μέσο όρο του δηλωμένου εισοδήματός τους, θα κλαίει μαζί τους. Πεινάνε οι άνθρωποι, όχι τώρα που πεινάμε όλοι, αλλά τα τελευταία 30 χρόνια. Και ο λόγος για τον οποίον αντιδρούν είναι διότι σκέφτονται το συμφέρον των δικών σου παιδιών. Για να μην πεινάσουν και αυτά.
Και τι θα κάνουν, πού θα βρουν δουλειά, θα μου πεις. Ο,τι έκανες και εσύ. Θα καταφύγουν στο σύστημα, για να τα… βοηθήσει. Και να του χρωστάνε. Την εργασία (ή την ανεργία).
Στο κάτω – κάτω δεν χρειάζεται να (μπορούν να) είναι όλοι αφεντικά και με άδεια επαγγέλματος. Ας γίνουν και κάποιοι υπάλληλοι. Ιδιωτικοί υπάλληλοι «δημοσίων υπαλλήλων».
Αμ πώς, που έλεγε και ο μακαρίτης ο Χατζηχρήστος…
