Ευγνωμοσύνη νιώθω για τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Που ψιθύρισε τα δυο σωστά φωνήεντα στο αυτί της γερμανίδας νοικοκυράς. ‘Η γκουβερνάντας, όπως προτιμάτε. «Ελα, μπράβο Frau Merkel. Ξέρει τι λέει ο Ομπάμα. Ξέρει πως για να μην πληρωθούν τα αρχικά 13 δισ. δολάρια προς σωτηρίαν της Lehman Brothers, η πτώχευση της τράπεζας Επενδύσεων συνεπέφερε στην αμερικανική οικονομία μια καταστροφή 3 τρισ. δολαρίων, που τελικώς θα γίνουν 5 τρισ. μέχρι να συνέλθει η μεγάλη η ώρα. Σβήνουμε τη φωτιά όσο ακόμη παραμένει μικρή, δεν την προσανάβουμε κουνώντας το δάχτυλο απειλητικά». Τα Αμερικανάκια μαθαίνουν από τα παθήματα. Εμ, αλλιώς πώς θα πρόκοβαν; Ελπίζω κάτι να διδαχθούν από τον βάρβαρο προπηλακισμό κατά του Ντομινίκ Στρος Καν.
Α! Μέλι γεύθηκα με τα προχθεσινά νέα. Ο άνδρας μου καμαρώνει για μιαν αρχή του: ποτέ δεν λέει «είδες που στα ‘λεγα;» Εχει το μεγαλείο να συμπονά τον ηττημένο. Εγώ, όχι. Δηλαδή, όχι πάντα. Λοιπόν, σας τα ‘λεγα: συναινούντες ενήλικοι. Μερικοί είχατε αντιρρήσεις. Την καημένη, την πτωχή πλην τίμια έγχρωμη καμαριέρα. Ενα άπραγο κορίτσι 32 ετών με γιο έφηβο, τι να ξέρει από τέτοια; Την επομένη τηλεφώνησε στο amore της φυλακισμένο για εμπορία ναρκωτικών, ότι τσάκωσε λαβράκι. Ναι, ξέρω η ζωή μπορεί να σε κάνει και εκβιαστή και παλιάνθρωπο. Τον ηθικό εκτελεστή κάποιου άλλου. Διαφωνώ πώς μπορεί ο κάθε μειονοτικός να έχει εκ προοιμίου όλο το δίκιο. Συμφωνώ πως μπορεί να έχει ελαφρυντικές δικαιολογίες.
Μαγκιά του DSK και των δικηγόρων του η άρνηση παραδοχής έστω και πταίσματος. Γιατί θα ομολογούσε κάτι που θα τον αποστερούσε της δυνατότητος να γυρέψει από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης αποζημίωση για τον κανιβαλισμό που υπέστη; Και πόσο άραγε αποτιμάται ο πολιτικός, επαγγελματικός, ηθικός θάνατος ενός προβεβλημένου ανθρώπου; Ενός οποιουδήποτε ανθρώπου. Εσείς πόσο θα κοστολογούσατε την απώλεια της Γαλλικής Προεδρίας; Για να βλέπω βαθιά το χέρι στην τσέπη, η λείανση των ηθών στοιχίζει ακριβά. Παρακαλώ, τα δίδακτρα. Κάτι θα μάθετε κι από αυτό.
Οχι, δεν μου αρέσει ο τέως πρόεδρος του ΔΝΤ. Διότι δεν είχε αίσθηση του συμβολικού του ρόλου. Της πολιτικής ευθύνης να γίνει ο πρώτος εβραίος ύπατος αρχηγός της πατρίδας του. Μέγα το ιστορικό βάρος. Στερείται του αντίστοιχου αναστήματος. Διέψευσε τις προσδοκίες των Γαλλοεβραίων, για ένα καπρίτσιο της στιγμής. Ο Λεόν Μπλουμ, τρις πρωθυπουργός της Γαλλίας, σοσιαλιστής, αγνωστικιστής αλλά Ιουδαίος μπόρεσε να ανθέξει την αντίστοιχη αποστολή. Κάτι που μοιάζει να φέρνει σε πέρας ο Μπαράκ Ομπάμα. Ξέρει τη σημασία του να εκλεγεί ο Πρώτος Μαύρος στον Λευκό Οίκο. Αντιλαμβάνεται πως μετά την προεδρία του οι έγχρωμοι στις Ηνωμένες Πολιτείες ανεθάρρησαν, αναβαθμίστηκαν, κέρδισαν σε αξιοπρέπεια. Γνωρίζει την ευθύνη του απέναντι στην ιστορία.
Αμερική – Γαλλία = 1-1.
