Είναι και οι δύο γέννημα θρέμμα της Δράμας. Στην Αθήνα ζουν τα τελευταία δυόμισι χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον τόπο καταγωγής τους.
Αλλωστε μετά τη συνέντευξη θα ανέβαιναν «και πάλι πάνω». Εκεί γνωρίστηκαν με τη μουσική, εκεί έφτιαξαν τα πρώτα τους μαθητικά συγκροτήματα, εκεί έκαναν τα πρώτα τους όνειρα. Το όνομά τους θυμίζει τον τόπο καταγωγής τους, όπως επίσης και το αντι-ισταμινικό φάρμακο που χρησιμοποιείται κατά της ναυτίας. Ευτυχώς, όταν ακούς τη μουσική και τα τραγούδια τους, δεν απαιτείται η χρήση του. Ο λόγος για το συγκρότημα Δραμαμίνη, το οποίο επισήμως συμπληρώνει εφέτος έξι χρόνια ζωής και έχει δύο άλμπουμ στο ενεργητικό του, με δεύτερο «Το Σύμπαν μέσα μου». Ο δίσκος κυκλοφορεί από τη δική τους ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Stereo και περιέχει 2 CD και ένα DVD. Στο τελευταίο περιέχονται τέσσερα βιντεοκλίπ σε σκηνοθεσία των ιδίων, ένα acoustic live project και μια ταινία-ντοκυμαντέρ μικρού μήκους με τίτλο «Νέφη».
Παραγωγικότατα τα αδέλφια Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης (ο τρίτος της παρέας είναι ο Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου ) σε μια εποχή όπου η ελληνική μουσική, όπως και η ελληνική παραγωγικότητα, δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες της. «Βλέπουμε και εμείς τι συμβαίνει γύρω μας και δεν μπορούμε παρά να αισθανόμαστε οργή, θλίψη, φόβο αλλά και αγωνία για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα αύριο. Δεν είναι φυσιολογικές οι καταστάσεις που ζούμε.Σήμερα όλοι αισθανόμαστε και βιώνουμε τα ίδια πράγματα.Λίγο παλαιότερα άλλοι έλεγαν ότι περνάνε καλά,άλλοι όχι.Υπήρχαν διαιρετικές καταστάσεις.Τώρα όλοι ζούμε το ίδιο.Η πραγματικότητα είναι κοινή για όλους. Αυτό όμως δεν θα μας εμποδίσει να ασχοληθούμε με τη μουσική.Οσο πάει». Ο Γιάννης και ο Χάρης Μιχαηλίδης κυκλοφόρησαν τη νέα τους δουλειά από τη δική τους δισκογραφική εταιρεία. «Πήγαμε σε εταιρείες αλλά οι απαντήσεις τους δεν ήταν θετικές. Ετσι το βγάλαμε μόνοι μας. Από ανάγκη ιδρύσαμε την εταιρεία. Πάντως το τελευταίο διάστημα έχουμε καταφέρει να ζούμε από τη μουσική.Στο όριο μεν αλλά ζούμε.Οπως στο όριο ζει και όλη η Ελλάδα».Δύο-τρία χρόνια προτού συμπληρώσουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους οι Δραμαμίνη, απέναντι στην «κλεισούρα του σπιτιού» και στην «αηδία της τηλεόρασης», διαπίστωσαν ότι αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα κάθε βράδυ με τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» τούς αφορά. «Εχουμε πάει και εμείς.Γιατί όχι;Θεωρούμε ότι όλος αυτός ο κόσμος που συγκεντρώνεται κάθε βράδυ ενστικτωδώςδείχνει ότι κάτι γίνεται.Δεν έχει σημασία τι θα καταφέρουν,τι θα καταφέρουμε.Ούτε έχει νόημα αν θα πετύχει.Σημασία έχει ότι δεν υπάρχει πολιτική γραμμή,σημασία έχει ότι οι πολίτες εξοικειώνονται με τέτοιες μορφές αντίδρασης και κυρίως μιλάνε μεταξύ τους. Δημιουργούνται παρέες, γίνονται ζυμώσεις. Τώρα ποιος και τι φταίει που φθάσαμε ως εδώ, δεν είμαστε οικονομολόγοι για να δώσουμε απάντηση.Ολοι φταίνε, όλοι φταίμε. Ισως μας έμαθαν να ζούμε με αυτόν τον τρόπο». Στη διαδρομή τους οι Δραμαμίνη δεν έχουν κάνει και λίγα πράγματα. Το 2005 συμμετείχαν με το τραγούδι «Δρόμος» στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Τον Ιούνιο του 2007 κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο «Ταξίδι πλάι στο παράθυρο» σε παραγωγή του Μανώλη Φάμελλου. Τον Οκτώβριο του 2007 εμφανίστηκαν με τον Μανώλη Φάμελλο, τον Στάθη Δρογώση και τον Μύρωνα Στρατή στον Σταυρό του Νότου. Τον Νοέμβριο του 2007 εμφανίστηκαν με τον Φίλιππο Πλιάτσικα και την Ορχήστρα της ΕΡΤ στο 3ο Φεστιβάλ Τραγουδιού ερμηνεύοντας μαζί του το τραγούδι «Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο». Τον χειμώνα του 2008 εμφανίστηκαν στον Σταυρό του Νότου με τον Στάθη Δρογώση στη μουσική παράσταση «Δε σε ξεχνώ». Εναν χρόνο αργότερα συμμετείχαν στην παραγωγή του δίσκου του Στάθη Δρογώση με τίτλο «Η αγάπη στο τέλος» και έκαναν την ενορχήστρωση των τραγουδιών της θεατρικής παράστασης «Κάθε Δευτέρα χωρίζουμε». Το 2010 ενορχήστρωσαν την τελευταία δουλειά του Στάθη Δρογώση «Ομορφη ζωή», ενώ επίσης ενορχήστρωσαν τα τραγούδια της θεατρικής παράστασης «Το ντοκυμανταίρ» και σκηνοθέτησαν μια ταινία μικρού μήκους δικής τους δημιουργίας. Η ταινία ονομάζεται «Νέφη» και έχει ως θέμα τα χωριά που ερημώνουν, τη μοναξιά των ηλικιωμένων, ενώ παράλληλα απαγγέλλονται ποιήματα από την πρώτη ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γιάννη Μιχαηλίδη.
Το εντυπωσιακό είναι πάντως ότι, ενώ όλοι μιλούν για οικονομικές δυσκολίες, οι Δραμαμίνη αποφάσισαν να δώσουν δωρεάν από το site τους κάποια τραγούδια από τη νέα τους δουλειά. «Εφόσον ο καθένας μπορεί να βρει πλέον στο Ιnternet ελεύθερα τραγούδια και να τα κατεβάσει,γιατί να μην τα δώσουμε κι εμείς;» αναρωτιούνται οι ίδιοι και συνεχίζουν: «Μπορεί να αρέσουν στον κόσμο και να τους παρακινήσουμε να αγοράσουν τη δουλειά μας.Δεν λέμε ότι από το free download δεν χάνονται χρήματα αλλά τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να βάλουμε stop στην πληροφορία ή στη διαχείριση της τεχνολογίας,αλλά μπορούμε να βάλουμε stop στον εαυτό μας». Οι Δραμαμίνη έχουν μια θετική αύρα και αυτό δεν φαίνεται μόνο στη μουσική και στα τραγούδια τους αλλά και σε αυτά που λένε. Οπως από το γεγονός ότι δεν αναφέρθηκαν στο «ντεσαβαντάζ» της καταγωγής τους σε σχέση με την καριέρα τους. «Το ευκολότερο είναι να βγεις και να κράζεις. Να λες για τυχόν προβλήματα που υπάρχουν. Μεγαλώσαμε στη Δράμα, όπου σαφώς υπάρχει δυσκολία στα τοπικά συγκροτήματα να προβληθούν σε σχέση με την Αθήνα. Γι΄ αυτό ακολουθούν τον δρόμο προς Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις πράγματα. Ουσιαστικά η Δράμα είναι η πόλη μας. Και όπως όταν πρωτοξεκινήσαμε,έτσι και τώρα όλα μόνοι μας τα κάνουμε.Δεν έχει αλλάξει κάτι».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
