Η πτήση για το Λονδίνο διαρκεί τρεις ώρες και κάτι, έπρεπε να οργανωθώ. Κάθομαι στην τελευταία σειρά θέσεων και έχω απλώσει στις δύο διπλανές άδειες θέσεις ό,τι είχε και δεν είχε το τραπεζάκι της κουζίνας καθώς έφευγα από το σπίτι: δύο εφημερίδες χθεσινές και μία σημερινή, ένα βιβλίο του Αλέν ντε Μποτόν, το εγχειρίδιο της καινούργιας -πολύπλοκης!- καφετιέρας, μερικές εκτυπώσεις από το γραφείο που πρέπει να μελετήσω μέχρι τη Δευτέρα και το ebook φορτωμένο με αμέτρητα επιτεύγματα της κλασικής λογοτεχνίας.
Είμαστε ήδη μία ώρα στον αέρα, χυμοί και φαγητά πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους, και ακόμα αναζητώ το πιο ευχάριστο ανάγνωσμα χωρίς τύχη. Ξεφυλλίζω δυο σελίδες από κάθε βιβλίο στο ebook αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Πιάνω τις εκτυπώσεις από τη δουλειά, αλλά αμέσως αποφασίζω πως δεν είναι σωστό να δουλεύουμε στις διακοπές και τα παρατάω. Το εγχειρίδιο της καφετιέρας είναι πολύ πολύπλοκο για να εξηγεί τη χρήση μιας καφετιέρας, και οι εφημερίδες πολύ μεγάλες για να χωρέσουν στο αεροπορικό τραπεζάκι.
Άγχος και απόγνωση για το ιδανικό αερο-ανάγνωσμα μέχρι που πιάνω στα χέρια μου το περιοδικό της πτήσης. Δεν μπορώ να φανταστώ τι είδους τέχνη χρειάζεται για να δημιουργήσει κανείς ένα τέτοιο έντυπο, αλλά τελικά υπάρχει σοβαρός λόγος που το βρίσκουμε μπροστά στα μάτια και στα γόνατά μας μόλις επιβιβαστούμε.
Λίγο οι μαγικές φωτογραφίες από προορισμούς που πήγαμε ή θα πάμε, λίγο τα γενικόλογα άρθρα για το πού να φάμε στο Παρίσι, τι να πιούμε στη Ρώμη και πόσο νεότερους μας κάνει να δείχνουμε το φρέσκο γιαούρτι, και το δίωρο έχει περάσει πριν το καταλάβω.
Και για φινάλε πάντα οι χάρτες. Θα ήθελα πολύ να είχε μετρήσει κάποιος τις ώρες που έχω περάσει χαζεύοντας τους χάρτες στις τελευταίες σελίδες των περιοδικών πτήσης καθώς σχεδίαζα πραγματικά ή φανταστικά ταξίδια για το μέλλον. Ίσως να μην είναι τυχαίο πως τα περιοδικά τελειώνουν με χάρτες, ειδικά για όσους από εμάς θέλουμε τα σχέδια για ένα ταξίδι να αρχίζουν πριν καν τελειώσει το προηγούμενο.
