Όπως ακριβώς οι ήρωες της παράστασης του Μοσχόπουλου στο πλαίσιο του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, μετεωρίζονται μεταξύ ελπίδας και απελπισίας, έτσι και οι Έλληνες αναρωτιούνται ποιος θα ζήσει να αφηγηθεί την ιστορία. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον πίνακα του Ζερικό.
Η παράσταση είναι μία μοντέρνα προβολή – παραβολή της επικαιρότητας. Έτσι τουλάχιστον την «είδα» εγώ. Παίρνοντας αμπάριζα από τον θρυλικό πίνακα που κόντεψε να ανατρέψει την κοινωνική και πολιτική ευταξία της Γαλλίας, έτσι και η σημερινή Ελλάδα μετεωρίζεται πάνω στην σχεδία (βλέπε πλατεία Συντάγματος) από την οποία κανείς δεν ξέρει ποιος θα επιβιώσει για να αφηγηθεί, όσα αισθήματα βιώθηκαν πάνω σε αυτήν: οργή, συμπλοκή, δοκιμασία της συνύπαρξης, αυταπάτες, απελπισία, παράνοια, κανιβαλισμός… Εδώ ήρθαμε.
Ένα πολυκύμαντο και σχεδόν υπαρξιακό παιχνίδι, η παράσταση «Μέδουσα – Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί … για σχεδίες και ναυάγια» που για μία εβδομάδα γέμιζε το Χώρο Δ της Πειραιώς 260, αποτελεί ένα συλλογικό επίτευγμα της ομάδας γύρω από το Θωμά Μοσχόπουλο στην σκηνοθεσία και τη σύλληψη και τον Κορνήλιο Σελαμσή στο πιάνο και στη σύνθεση με τους επτά σταθερά θαυμάσιους ηθοποιούς (Άννα Μάσχα, Αργύρης Ξάφης, Κώστας Μπερικόπουλος, Μαρία Σκουλά, Θάνος Τοκάκης, Δημήτρης Νασιούλας, Άννα Καλαϊτζίδου) και είκοσι πέντε εθελοντές που δίνουν το χρώμα του χορού της τραγωδίας αλλά και χρησιμοποιούνται ως ο ανθρώπινος πολτός που απομένει συνήθως μετά από τα ναυάγια.
Υπάρχουν συγκλονιστικές φράσεις που μπορούν να εξαχθούν από την παράσταση ως πολύτιμα τρόπαια, είτε πρόκειται για στίχους του λιμπρέτο της δεύτερης πράξης («Θέλω κι άλλο… Όλο…» επαναλαμβανόμενο εκκωφαντικά σε σημείο πανικού) είτε για αποσπάσματα της αφήγησης («Η εσωτερική σημαντικότητα έχει να κάνει με την τέχνη. Η εξωτερική σημαντικότητα είναι θέμα της ιστορίας.»). Υπάρχουν συγκλονιστικές στιγμές αναγωγής στην σημερινή εντροπία της Ελλάδας (η σκηνή των αλληλοσπαρασσόμενων επιβατών της σχεδίας), υπάρχουν βλέμματα και εκκλήσεις από τους συμμετέχοντες που ανεβάζουν τους παλμούς («Εγώ! Εγώ! Εγώ!» εν χορώ), υπάρχει μία ολόκληρη πολιτισμική και κοινωνική αλήθεια στην παράσταση. Μία παράσταση που έτσι κι αλλιώς αποτελεί ένα τεχνικό και καλλιτεχνικό επίτευγμα.
Υπάρχει λύση; Υπάρχει αύριο; Υπάρχει ισορροπημένος τρόπος συνύπαρξης; Υπάρχει περίπτωση να δικαιωθεί το «μέσα» του καθένα, χωρίς αυτό να έχει κόστος για την αντίστοιχη δικαίωση του διπλανού; Και το σημαντικότερο: υπάρχουμε εσύ και εγώ στον πίνακα του Ζερικό; Υπάρχουμε στην παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου;
