Τα πρώτα βιβλία του Τζορτζ Πελεκάνου έχουν ήρωες µετανάστες· κυρίως Ελληνες. Γιαπαράδειγµα, στο Ο βα σιλιάς του πεζοδροµίου (εκδόσεις Οξύ) πρωταγωνιστής είναι ο ελληνικής καταγωγής Ντιµίτρι Καράς: αν και πουλάει ναρκωτικά σε εφήβους, έχει τον δικό του κώδικα ηθικής που τον βγάζει από τον εσµό των κακοποιών.

Βαθµιαία, ο Πελεκάνος εγκατέλειψε τους µετοίκους για να ασχοληθεί µε τους γηγενείς κατοίκους των ΗΠΑ, θέλοντας να µιλήσει για τον ρατσισµό και το πώς αυτός επιδρά στην αµερικανική κοινωνία.

Στο Ο κηπουρός της νύχτας πρωταγωνιστούν παραβάτες του νόµου και αστυνοµικοί.

Περιέργως, εδώ δεν εµπλέκονται καθόλου αστυνοµικοί: δεν υπάρχει ούτε ένας για δείγµα. Αλλωστε ένα καλό αστυνοµικό µυθιστόρηµα δεν χρειάζεται τους εκπροσώπους του νόµου, είτε ως διώκτες είτε ως τιµωρούς. Οι πολίτες είναι ικανοί να αλληλοσκοτωθούν, να αποδώσουν δικαιοσύνη και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι χωρίς καταναγκασµούς και παντοειδείς φρονηµατισµούς.

Η ιστορία αρχίζει ένα καλοκαιρινό απόγευµα του 1972, όταν τρεις λευκοί έφηβοι µε νοικιασµένο αµάξι εισβάλλουν σε µια γειτονιά µαύρων στην Ουάσιγκτον και προσβάλλουν λεκτικά τα αγόρια που συναντούν.

Είναι ο Μπίλι, ο Πιτ και ο Αλεξ.

Ο Αλεξ Πάπας είναι γιος του Ελληνα Τζον Πάπας, ο οποίος έχει ένα εστιατόριο µε την επιγραφή «Καφέ Πάπας και Υιοί». Την οικογένεια αποτελούν η µητέρα Καλλιόπη και ο άλλος γιος, ο Μάθιου.

Ο Τζον είναι επιτυχηµένος µετανάστης. Εχει µια δουλειά και αυτή είναι δική του: το όνειρο κάθε εργαζοµένου, όπου Γης. ∆ιότι ο Τζον δεν έχει επιθυµήσει να κάνει κάτι άλλο «για να βγάλει το ψωµί του». Τα αγόρια που δέχονται τους χλευασµούς είναι τα αδέλφια Τζέιµς και Ρέιµοντ και ο φίλος τους ο Τσαρλς.

Λευκοί και µαύροι συµπλέκονται µε αποτέλεσµα µια τραγωδία: ένας λευκός πέφτει νεκρός από πυροβόλο όπλο και ο Αλεξ τραυµατίζεται σοβαρά στο πρόσωπο και στο µάτι. Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, ο Αλεξ Πάπας διευθύνει το µαγαζί του πατέρα του.

Ενώ ο ένας του γιος, ο Γκας, έχει σκοτωθεί στο Ιράκ, αυτός προσπαθεί να επουλώσει το ψυχικό του τραύµα µε τη δουλειά και ετοιµάζεται να παραδώσει το εστιατόριο στον άλλο του γιο, τον Τζον. Τότε ο Τσαρλς, ο οποίος καταδικάστηκε, αποφυλακίζεται και µη έχοντας πόρους και ζώντας στο περιθώριο επιζητεί να αποζηµιωθεί για τον χαµένο του χρόνο.

Στο Αδιέξοδο ο συγγραφέας αρχικά περιγράφει την κοινωνία της Ουάσιγκτον του 1972, όταν ο πόλεµος του Βιετνάµ βρισκόταν στο φόρτε του.

Παρουσιάζει τους εφήβους της εποχής θυµίζοντας τον τρόπο ζωής τους (µουσική, σπορ, µπίρες, χασίς και ραδιόφωνο). Ο Αλεξ θυµάται ιδιαίτερα τη συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς και τον Μικ Τζάγκερ να χοροπηδάει σαν κατσίκι, αφιονισµένος από την κόκα. Περιγράφει επίσης την κοινωνία του 2007, εποχή Τζορτζ Μπους του νεότερου, υπεύθυνου για τον πόλεµο στο Ιράκ, κάνοντας τον Αλεξ να κάνει «βίαιες σκέψεις» για τον πρόεδρο της χώρας. Τώρα η ανεργία καλπάζει και πολλοί περιθωριακοί, πιτσιρικάδες και µη, γίνονται «βαποράκια» διακινώντας µαριχουάνα.

Ο Πελεκάνος νοιάζεται για την αµερικανική κοινωνία. Εχει την άποψη ότι η µιζέρια τους πλήττει όλους εξίσου. Ως αντίδοτο προβάλλει τον θεσµό της οικογένειας. Η οικογένεια και το τι συµβαίνει στο εσωτερικό της τον απασχολούν σε υπερβολικό βαθµό και αυτό είναι εµφανές σε κάθε βιβλίο του.

Πρότυπο ζευγάρι, δηλαδή παράδειγµα προς µίµηση για κάθε σηµερινή αµερικανική οικογένεια, αποτελούν ο Αλεξ Πάπας και η γυναίκα του. Ναι, µπορεί να πει κάποιος ότι αυτοί είναι ευτυχισµένοι. Εν τέλει οι ήρωες, θετικοί και αρνητικοί, προσπαθούν να πάρουν το µερίδιό τους από την πίτα που λέγεται «αµερικανικό όνειρο» και αρκετοί το κατορθώνουν. Στο τέλος του βιβλίου, οι κακοί τιµωρούνται, ώστε να αποκατασταθεί η διαταραχθείσα κοινωνική ισορροπία.

Το Αδιέξοδο είναι ένα συγκινητικό µυθιστόρηµα για την ενοχή και τη συγχώρεση, για τις οικογενειακές αξίες, την ανδρική φιλία, µα και την προδοσία. Κυρίως είναι ένα πολιτικό µυθιστόρηµα, όπως τα υπόλοιπα του Πελεκάνου.

Ισως να είναι το πιο πολιτικό του, πιθανότατα το πιο προοδευτικό από όσα έχει γράψει, µε την έννοια ότι ο συγγραφέας δεν τάσσεται µόνο µε το µέρος των µη προνοµιούχων, των ανθρώπων της εργασίας και των βιοπαλαιστών, λευκών και εγχρώµων, αλλά παίρνει σαφή θέση κατά του πολέµου και εναντίον εκείνων που υπόσχονται δράση και επιδόµατα στους άνεργους νέους για να στρατολογηθούν.

Ο σπαρτιάτης υπέρµαχος του Οµπάµα

Ο Τζορτζ Πελεκάνος γεννήθηκε στην Ουάσιγκτον το 1957. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Σπάρτη και ο πατέρας του είχε εστιατόριο στην Ουάσιγκτον.

Αφού εργάστηκε ως μάγειρας, λαντζέρης, πωλητής γυναικείων παπουτσιών και εργάτης, εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα, το «Α firing offence», το 1992, και στη συνέχεια ασχολήθηκε συστηματικά με τη λογοτεχνία.

Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων στις ΗΠΑ.

Είναι επίσης παραγωγός ανεξάρτητων κινηματογραφικών ταινιών και παραγωγός και σεναριογράφος της επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς «The wire».

Ζει στο Σίλβερ Σπρινγκ του Μέριλαντ με τη σύζυγό του, μια ξανθιά Αμερικανίδα, και τα τρία υιοθετημένα έγχρωμα παιδιά τους. Στα βιβλία του συνυπάρχουν λευκοί και μαύροι, καλοί και κακοί. Οι φανατικοί αναγνώστες του Πελεκάνου γνωρίζουν ότι περιγράφει την ωμή πραγματικότητα και όχι μια ψεύτικη κοινωνία «καλών» μαύρων και «κακών» λευκών.

Αλλωστε κατ’ αυτόν ρατσιστές δεν είναι μόνον οι λευκοί, αλλά και οι μαύροι, ενώ δηλώνει ένθερμος υποστηρικτής του προέδρου Ομπάμα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ