Ο εύκολος και γρήγορος τρόπος να αλλάξουν η ατζέντα και οι εντυπώσεις για τους Αγανακτισμένους είναι οι πράξεις βίας. Λεκτικής και, ακόμη χειρότερα, σωματικής. Οι ύβρεις, ο εκφοβισμός, η απειλή με λιντσάρισμα ΕΙΝΑΙ βία.
Κάθε πολίτης που (λέει ότι) προασπίζεται τη δημοκρατία και τα δικαιώματά του, πρέπει πρώτα και κύρια να μην κάνει ό,τι κατηγορεί τους άλλους ότι κάνουν σε αυτόν. Αλλιώς, γίνεται ίδιος με εκείνους (όχι στην…τσέπη, ε;). Και τους δίνει το δικαίωμα να πάνε την κουβέντα αλλού. Να διαμορφώσουν εντυπώσεις, να κηλιδώσουν το νόημα των κινητοποιήσεων, στο τέλος να ανακυκλώσουν τη δική τους βία (κρατική, κατασταλτική, πάντως νόμιμη…) σε βάρος όποιου σηκώσει φωνή ή παλάμη και τη στρέψει εναντίον τους – ακόμη και από απόσταση.
Κάποιοι μπορεί να μιλούν για «προβοκάτσια». Αυτή όμως είναι εύκολο να εντοπιστεί και να νικηθεί. Η ηλιθιότητα είναι που δεν αντιμετωπίζεται. Η βλακεία.
Ανάμεσα στις χιλιάδες του κόσμου που καθημερινά συγκεντρώνονται στις πλατείες, το ποσοστό των επικίνδυνα ηλίθιων είναι όσο και στην κοινωνία. Οσο περισσότεροι πολίτες (Αγανακτισμένοι ή μη), τόσο περισσότεροι οι βλάκες. Θα επικρατήσουν όμως μόνο αν κυριαρχήσει και εδώ η μειοψηφία. Δεν είναι απίθανο. Συμβαίνει σε τόσα στη χώρα, γιατί όχι και στο Σύνταγμα;
Τότε οι πολλοί θα φύγουν. Θα μείνουν οι ηλίθιοι ή (και) οι προβοκάτορες. Όμως οι Αγανακτισμένοι θα υπάρχουν. Δεν γεννήθηκαν στην πλατεία, εκεί βρέθηκαν για να φανούν. Καθώς, λοιπόν, θα έχουν δει ότι οι φωνές τους πνίγηκαν για ακόμη μια φορά από τη βία (ή τη βλακεία) των ολίγων, θα πρέπει να πιστέψουν ακόμη πιο πολύ στην αξία της ελευθερίας, της δημοκρατίας και στη δύναμη της ψήφου. Αυτής που, στο κάτω-κάτω, νομιμοποιεί (ή ακυρώνει) κάθε επανάσταση. Ειρηνική ή μη…
