98 δευτερόλεπτα. Το βλέμμα της μοιάζει να κοιτά το άπειρο. Μια αναδυόμενη Αφροδίτη. Ισως σαν την Μπριζίτ Μπαρντό στην «Περιφρόνηση» του Ζαν Λικ Γκοντάρ, ίσως σαν τη Λιβ Ούλμαν και την Μπίμπι Αντερσον στην «Περσόνα» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, ίσως σαν τη Ρόμι Σνάιντερ στην «Πισίνα» του Ζακ Ντερέ. Ο άλλος εαυτός της: η Λίντσεϊ Λόχαν μέσα στο νερό και έξω από τα σκάνδαλα, τα ξέφρενα πάρτι, τα δικαστήρια και τα αστυνομικά τμήματα. Μελαγχολική, ενδοσκοπική, σαγηνευτική και ευάλωτη.
Το φιλμ δημιούργησε ο ζωγράφος Ρίτσαρντ Φίλιπς και αποτελεί μέρος της έκθεσης «Commercial Break» που θα παρουσιαστεί τον Ιούνιο στη Βενετία παράλληλα με την 54η Biennale. Με τίτλο «Lindsay Lohan» επικεντρώνεται στην προσωπικότητα της «άτακτης» ηθοποιού. Μοιάζει με φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στην αναζήτηση της ταυτότητας. Η επιλογή του κακού κοριτσιού του Χόλιγουντ μόνο τυχαία δεν μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί. Ισως κανένα άλλο πρόσωπο, εκτός βεβαία από τη χαζοχαρούμενη Μπρίτνεϊ Σπίαρς, δεν έχει τσαλακωθεί και εκτεθεί τόσο πολύ. Και όμως το μουτράκι της Λίντσεϊ Λόχαν πάντα έμοιαζε να θέλει να πει κάτι περισσότερο από τις προσβλητικές αναρτήσεις του ΤΜΖ και του Περέζ Χίλτον και τις χαζοκωμωδίες στις οποίες συνήθως πρωταγωνιστεί. Το σπινθηροβόλο βλέμμα, η βραχνάδα στη φωνή, η φυσικότητα στο παίξιμο, υπονοούν ότι της αξίζουν περισσότερα. Στο φιλμ του Ρίτζαρντ Φιλιπς μοιάζει τελικά να κλείνει το μάτι στον θεατή αλλά και στον εαυτό της, σε αυτά που ίσως είναι ικανή να δώσει.
Η ειρωνεία της υπόθεσης, τραγική ή όχι, είναι ότι η Λόχαν δεν θα μπορέσει να παρευρεθεί στα εγκαίνια της έκθεσης καθώς βρίσκεται σε κατ’οίκον περιορισμό, φορώντας ένα βραχιόλι στο πόδι της που μετράει το επίπεδο του αλκοόλ στο αίμα της. Οταν μπορέσει να το αφαιρέσει δια παντός, αν θυμηθεί να κρατήσει κάτι από το υγρό της βλέμμα στο φιλμ, δεν θα μοιάζει ούτε με την Μπριζίτ Μπαρντό, ούτε με την Ρόμι Σναίντερ. Θα μοιάζει με τον εαυτό της.
