Αυτό που ακολουθεί είναι αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν Αρχαία Ιστορία. Το πάλαι ποτέ, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Λονδίνο τότε, είχα ερωτευτεί έναν Έλληνα που έκανε το μεταπτυχιακό του στο Κέμπριτζ. Αρχαιολόγος κι εκείνος. Γνωριστήκαμε σε ένα από εκείνα τα παραδοσιακά αγγλικά Χριστουγεννιάτικα δείπνα με τις άβραστες πατάτες και τη γαλοπούλα, έμαθα το μικρό του όνομα (ας τον λέμε Βαγγέλη), καθίσαμε δίπλα δίπλα σε ένα κεφαλόσκαλο, μου εξηγούσε πώς χρονολογείται η Μακεδονική κεραμική, η βραδιά έληξε κατά τις 9, χαιρετηθήκαμε χλιαρά και αυτό ήταν.
Κάποια από αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις που κυβερνούν το σύμπαν με τύφλωσε κι ερωτεύτηκα το Βαγγελάκη κεραυνοβόλα. Αστραπιαία. Σφόδρα. Νύχτες και μέρες προσπαθούσα να σκεφτώ έναν τρόπο να τον ξανασυναντήσω. Μάταιος κόπος. Κανένα διαβολικό σχέδιό μου δεν ευοδωνόταν.
Λίγο μετά την Πρωτοχρονιά, μπήκα με φόρα σε μία αρχαιολογική βιβλιοθήκη της Αθήνας. Κρατούσα έναν τόμο κάποιας δημοσίευσης και φορούσα φόρμα – μπορεί να ήμουν και ολίγον άλουστη. Όπως πάντα συμβαίνει στο Χόλυγουντ και στη ζωή, έπεσα πάνω στο Βαγγέλη. Φρίκη και δέος. Εκείνος ευγενής, σηκώθηκε, μου ευχήθηκε για το νέο έτος, μιλήσαμε για τις μεταπτυχιακές μας διατριβές (εκείνος Μακεδονία, εγώ αρχαία Φωκίδα), και άντε γεια.
Πίσω στην Αγγλία, με τη λαμαρίνα πλέον σούπερ δαγκωμένη, αποφάσισα να πάρω την υπόθεση στα χέρια μου. Έχοντας βρει το επώνυμό του από τη λίστα αναγνωστών της βιβλιοθήκης, βρήκα το email του μέσω του καταλόγου του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ. Και του έγραψα. Ξεκίνησα κάπως αμήχανα, σε στυλ «Γεια σου Βαγγέλη, συγγνώμη για την ενόχληση, ελπίζω να είσαι καλά, δεν ξέρω αν με θυμάσαι, είμαι η τάδε», και μετά πήρα φόρα «Σου γράφω να σε ρωτήσω αν εκεί στη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ έχετε τον τόμο 5 των Φωκικών Χρονικών. Θα το εκτιμούσα πολύ αν μπορούσες να κοιτάξεις, και, αν τον έχετε, να μου φωτοτυπίσεις τις τάδε σελίδες και να τις στείλεις στο Λονδίνο. Ευχαριστώ και καλή τύχη με το μεταπτυχιακό σου».
Η πραγματικότητα ήταν, βέβαια, ότι οι εν λόγω καυτές σελίδες των Φωκικών Χρονικών είχαν περιέλθει στην κατοχή μου αρκετές βδομάδες πριν. Πού να το ξέρει όμως αυτό ο Βαγγελάκης. Ως γνησίως επιμελής φοιτητής, έψαξε και δε βρήκε τα Φωκικά Χρονικά στο Κέμπριτζ. Και μου απάντησε. Και εγώ απάντησα. Και τα υπόλοιπα δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα αυτό το blog, αλλά πάντως το κόλπο έπιασε.
Ο φίλος μου, λοιπόν, ο Γεράσιμος, ή αλλιώς Gerry Stergiopoulos, ο οποίος ζει πάμπολλα χρόνια στην Αγγλία, το 2007 μπήκε στο αγγλικό Big Brother (!), και εκεί είναι πλέον διασημότητα (celebrity, κοινώς), έγραψε το 2008 το βιβλίο Treat Them Mean And Keep them Keen – συμβουλές σε κοπέλες για το πώς να ρίξουν ή να κρατήσουν έναν άντρα. Ο Gerry είναι γκέι, και ως εκ τούτου οι συμβουλές αυτές έχουν ένα επιπλέον ειδικό βάρος.
Προσφάτως, έμαθα το εξής καταπληκτικό: η ιστορία του Βαγγελάκη με τα Φωκικά Χρονικά συμπεριλαμβάνεται στα επιτυχημένα case studies του Gerry! Καταπληκτικό: Ανήκω στο μικρό πάνθεον των γυναικών που αποτελούν παράδειγμα κατάκτησης ενός άντρα! Ποιος θα το έλεγε!
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ακόμα. Με τον Gerry περάσαμε μαζί κάποιους μήνες στο Εδιμβούργο, χαθήκαμε για χρόνια αλλά πάντα μάθαινα τα νέα του και ξαναβρεθήκαμε πρόσφατα στο Λονδίνο. Μου είπε διάφορα, με μάλωσε που δεν έχω διαβάσει το Treat Them Mean And Keep Them Keen (“Πώς τολμάς;;”), και μετά μου είπε ότι έχει γράψει για τα Φωκικά Χρονικά.
Δεν του το είπα, αλλά, για κάποιο μυστήριο λόγο, ένοιωσα μια μικρή φλογίτσα περηφάνιας. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και δεν είναι και λίγο, ας πούμε, να παραδίδεις μαθήματα κατάκτησης σε μικρές ανυποψίαστες Ιταλίδες.
