Γούντι Αλεν:
«Παρά τη γοητεία του, το παρελθόν κρύβει παγίδες»
Με την τελευταία ταινία του «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», o Γούντι Αλεν μας προσκαλεί για μια βόλτα στην Πόλη του Φωτός.
«Είναι μια παγίδα να ζεις στο παρελθόν. Νομίζουμε ότι το παρελθόν είναι προτιμότερο από το παρόν αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Σκεφτόμαστε το παρελθόν και απομονώνουμε μόνο τα καλά, θυμόμαστε μόνο τις όμορφες στιγμές. Για φαντάσου όμως να ζεις στη δεκαετία του 1920 και να πρέπει να πας στον οδοντίατρο. Χωρίς νοβοκαΐνη, χωρίς αναισθητικό. Δεν θα ήθελα ποτέ να πάω πίσω. Θέλω να κάτσω στ’ αυγά μου. Στην εποχή μου…» λέει ο ίδιος.
Ρομαντικός, τρυφερός και ευαίσθητος από τη μια μεριά, αλλά την ίδια ώρα ρεαλιστής και προσγειωμένος. Μπορεί στην τελευταία ταινία του «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» ο Γούντι Αλεν να επιστρέφει στην εποχή των ειδώλων του – από τον Ερνεστ Χέμινγουεϊ μέχρι τον Σαλβαδόρ Νταλί και από τον Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ ως τον Μαν Ρέι –, όμως στην πραγματικότητα αυτό που θέλει είναι να απολαμβάνει το τώρα.
Το παρελθόν είναι καλό, αρκεί να το κοιτάζεις διασκεδαστικά όπως ακριβώς κάνει στο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» που άνοιξε την Τετάρτη 11 Μαΐου το 64ο Φεστιβάλ των Καννών.
Στην ταινία ένας αμερικανός συγγραφέας (Οουεν Γουίλσον) περιπλανάται στο Παρίσι μαζί με τη μέλλουσα σύζυγό του (Ρέιτσελ Μακ Ανταμς) και τα πεθερικά του. Είναι προφανές ότι δεν ταιριάζουν καθόλου διότι εκείνος ελκύεται από τον κόσμο του παρελθόντος, ενώ εκείνη θέλει να ζήσει το παρόν. Στο μεγαλύτερο μέρος της, η ταινία παρακολουθεί τις φαντασιώσεις του συγγραφέα που «επισκέπτεται» το Παρίσι του ένδοξου παρελθόντος στη δεκαετία του 1920. Το φιλμ είναι ένα γλυκό παιχνίδι που αεροβατεί ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα, ένα παραμύθι με ήρωες τον Χέμινγουεϊ, τη Γερτρούδη Στάιν, τον Φιτζέραλντ, τον Νταλί, τον Πάμπλο Πικάσο, τον Ρέι, όλα τα πρόσωπα που ο συγγραφέας συναντά μέσα στη φαντασίωσή του. Στο παρελθόν δεν θα βρει μόνο την αληθινή Τέχνη αλλά και τον αληθινό έρωτα. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει.
«Ημουν φαν όλων αυτών των προσωπικοτήτων, γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε να κάνω κάποια σημαντική έρευνα» είπε ο Γούντι Αλεν απευθυνόμενος προς τους δημοσιογράφους. Παραδέχθηκε μάλιστα ότι δεν κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια γράφοντας το σενάριο της ταινίας διότι δεν χρειαζόταν να εμβαθύνει στα πρόσωπα. «Ηταν απλώς μια σατιρική προσέγγισή τους, επομένως έγινε εύκολα» είπε.
Απούσα από τη συνέντευξη Τύπου ήταν η Κάρλα Μπρούνι, η σύζυγος του Νικολά Σαρκοζί, η οποία κρατά έναν μικρό ρόλο στην ταινία. «Η Κάρλα δεν είναι διπλωμάτις ούτε δικηγόρος αλλά καλλιτέχνις, με πείρα από το κοινό. Και ήθελε να έχει να λέει στα εγγόνια της ότι έπαιξε κάποτε σε ταινία» είπε ο Αλεν.
Οσο για το ίδιο το Παρίσι, ως αποκλειστικός χώρος γυρισμάτων της ταινίας, δεν τον επηρέασε ιδιαίτερα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το σενάριο. «Ο χώρος δεν αλλάζει τον τρόπο δουλειάς μου. Από πόλη σε πόλη η μέθοδος είναι η ίδια. Το Παρίσι είναι σπουδαία πόλη και ήθελα να το δείξω με τον ίδιο τρόπο που είχα δείξει τη Νέα Υόρκη στο “Μανχάταν”. Δεν είναι τόσο το Παρίσι αυτό που βλέπω δίπλα μου αλλά αυτό που εχω θαυμάσει στο σινεμά. Ηταν ένα υποκειμενικό Παρίσι, των δικών μου ματιών» δήλωσε ο Αλεν, ο οποίος γοητεύεται από τη βροχή. «Μου αρέσει το βροχερό Παρίσι, όπως μου αρέσει γενικότερα η βροχή. Ηταν ένα υποκειμενικό και όχι ρεαλιστικό Παρίσι αυτό που επέλεξα να δείξω».
Είναι η πόλη που έμαθε από το αμερικανικά κινηματογραφικά έργα, όπως λέει ο ίδιος, και που δεν είχε καμία σχέση με το Παρίσι που ανακάλυψε την πρώτη φορά που το επισκέφθηκε, το 1965.
Ρόμπερτ ντε Νίρο: «Τα βραβεία δεν τα κερδίζουν πάντα οι καλύτεροι»
Η ερώτηση «Did you fuck my wife?» («Εκανες σεξ με τη γυναίκα μου;») προς τον Ρόμπερτ ντε Νίρο έπεσε σαν βόμβα στη συνέντευξη Τύπου της κριτικής επιτροπής και η απάντηση του ηθοποιού που εφέτος κάθεται στην καρέκλα του προέδρου της ήταν ένα σεμνό χαμόγελο. Λίγο αργότερα, μάλιστα, ζήτησε από τον συντονιστή να επαναληφθεί η ερώτηση.
Ουδείς κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε ή τι είχε στο μυαλό του ο «δημοσιογράφος», όμως η ερώτηση έγινε και αυτό σημαίνει ότι μπορείς να ακούσεις το οτιδήποτε στις συνεντεύξεις Τύπου των μεγάλων φεστιβάλ.
Αμήχανος όπως πάντα, ολιγόλογος όπως πάντα, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο δεν χρειάστηκε πάντως να κάνει πολλά για να πρωτοστατήσει με την γοητευτικότατη παρουσία του.
Παρόντες δίπλα του όλα τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής, ανάμεσα στα οποία η αμερικανίδα ηθοποιός Ούμα Θέρμαν, ο βρετανός ηθοποιός Τζουντ Λο και η νορβηγίδα ηθοποιός και σεναριογράφος Λιν Ούλμαν.
«Δεν ξέρω τι γυρεύω από τις ταινίες που πρόκειται να δω. Αυτό που ξέρω είναι ότι πολύ δύσκολα έχω τον χρόνο να δω μαζεμένες τόσες πολλές ταινίες και ότι αυτή την εποχή μου δίδεται η ευκαιρία. Βλέποντας και κάνοντας λοιπόν…» είπε ο Ντε Νίρο.
Για τον αμερικανό ηθοποιό που είναι και καλλιτεχνικός διευθυντής φεστιβάλ – της Tribeca στη Νέα Υόρκη – η σημασία των βραβείων είναι αμφιλεγόμενη. Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι στο πέρασμα του χρόνου πολλές ταινίες έχουν βραβευθεί παρότι δεν το άξιζαν, ενώ άλλες, αν και πραγματικά το άξιζαν, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ. «Τα βραβεία δεν τα κερδίζουν πάντοτε οι καλύτεροι. Οπως και να το κάνουμε, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος» συμπλήρωσε.Συγκινητικός ο Μπερτολούτσι
«Το ξέρω ότι δεν έχω να σας προσφέρω κάτι φρέσκο και ότι λέω πράγματα που έχετε ακούσει στο παρελθόν, αλλά παρ’ όλα αυτά σας ευχαριστώ που ήρθατε για να με τιμήσετε». Σχεδόν σπαραχτικός ήταν ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Τετάρτη 11 Μαΐου με αφορμή την τελευταία επίσκεψή του στο Φεστιβάλ των Καννών προκειμένου να του δοθεί ένας ειδικός Χρυσός Φοίνικας για το σύνολο της δουλειάς του στον κινηματογράφο.
Καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι εξαιτίας των εγκεφαλικών επεισοδίων που είχε υποσττεί πριν από λίγο καιρό, ήταν παρ’ όλα αυτά γεμάτος ζωντάνια και όρεξη για την ταινία που πρόκειται να σκηνοθετήσει, βασισμένος στο διήγημα του Νίκολα Αλαμανίτι «Dio e me» («Ο θεός κι εγώ»). «Περιμένω πώς και πώς να αρχίσω γυρίσματα, διότι είμαι περίεργος πώς ένα κλειστό δράμα δωματίου με μόνο δύο πρόσωπα θα λειτουργήσει σε 3 D» είπε για την επερχόμενη ταινία του η οποία θα γυριστεί τρισδιάστατη. «Ανέκαθεν αναρωτιόμουν γιατί οι τρισδιάστατες ταινίες να είναι μόνο θρίλερ και περιπέτειες; Για φανταστείτε πόσο ενδιαφέρον θα είχε το “8 ½” του Φεντερίκο Φελίνι ή η “Περσόνα” του Ινγκμαρ Μπέργκμαν τρισδιάστατη!»
Τόσο ο «Τελευταίος αυτοκράτορας» όσο και το «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» κυριάρχησαν στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. «Ο Μάρλον Μπράντο μου έδωσε τόσα πολλά γιατί δεν το καταλάβαινε» είπε ο Μπερτολούτσι για τον πρωταγωνιστή του «Τελευταίου ταγκό στο Παρίσι». «Οταν το γύρισμα τελείωσε δεν ήθελε να με ξαναδεί. Ισως επειδή η ουσία της φύσης του έβγαινε για πρώτη φορά σε μια ταινία εντελώς διαφορετική από αυτές που είχε κάνει ως τότε».
Οσο για τον «Τελευταίο αυτοκράτορα», ο Μπερτολούτσι παραδέχθηκε ότι δεν είχε ιδέα για την κινεζική κουλτούρα όταν την γύριζε. «Ηταν η πιο απίστευτη εμπειρία της ζωής μου. Γιατί ενώ τη γύριζα έβλεπα την Κίνα να αλλάζει. Εβλεπα το χαμόγελο να βγαίνει στα πρόσωπα των Κινέζων. Και σήμερα βλέπουμε όλοι τη δυναμική αυτής της χώρας. Και να θέλεις να την αποφύγεις, βρίσκεται διαρκώς μπροστά σου».
