«Σε ορισμένα έργα μου υπάρχουν αποτυπωμένα στοιχεία της φύσης. Ο ουρανός, τα αστέρια. Το τοπίο του Τζόσουα Τρι. Μόλις δύο ώρες έξω από το Λος Αντζελες και βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Επέλεξα αυτή τη θεματική γιατί με ενδιέφερε να απογυμνώσω το έργο μου από στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού, να υπάρχει μόνο περιβάλλον. Βγαίνεις έξω στον κόσμο και έρχεσαι σε επαφή με ένα τοπίο που είναι πολύ όμορφο, αλλά είναι πολύ δύσκολο να βάλεις σε λέξεις αυτήν την εμπειρία και να την επικοινωνήσεις. Αυτό που ωθεί κάποιον να κάνει τέχνη είναι ό,τι ωθεί κάποιον να επικοινωνήσει με κάποιον άλλον. Για εμένα η τέχνη είναι εικονογράφηση αυτής της ανάγκης για επικοινωνία».
«Είχα υπαρξιακές αναζητήσεις από όταν ήμουν 13 χρόνων. Είχα κρίσεις πανικού για τη ζωή μετά θάνατον. Μεγάλωσα ως χριστιανή και είχα πάντα ανησυχία για το τι γίνεται μετά, τι συμβαίνει στον Παράδεισο. Δεν με απασχολεί πια το ίδιο, αλλά έχω πάντα επίγνωση του τι βιώνω. Μια φευγαλέα στιγμή μπορεί να με απορροφήσει. Πλέον δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ανησυχούμε για το μέλλον ή να αισθανόμαστε νοσταλγία για το παρελθόν. Πιστεύω ότι αν καθέναν από εμάς μας έβαζαν μέσα σε ένα δωμάτιο ολομόναχους, μόνους με τους εαυτούς μας, θα τρελαινόμασταν. Αν όμως είχαμε ένα χαρτί και ένα μολύβι για να γράψουμε ή να ζωγραφίσουμε, τότε θα ήμασταν καλύτερα για μεγαλύτερο διάστημα. Το να αποσπάς τον εαυτό σου από το γεγονός ότι υπάρχεις είναι αυτό που μας δίνει κίνητρο να ζούμε».
«Μου αρέσει να ξυπνάω και να ζωγραφίζω. Βρίσκομαι σε μια ονειρική κατάσταση και αυτό μου αρέσει γιατί η λογική δεν είναι απολύτως παρούσα. Μπορούν έτσι να γεννηθούν ιδέες που ίσως να μη σκεφτόμουν αλλιώς. Στην ουσία, δικές μου είναι οι ιδέες, αλλά δεν τις αισθάνομαι ως τέτοιες. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου συνυπάρχουν επάνω στο χαρτί. Ορισμένα έργα μου αποπνέουν μοναξιά. Για μένα είναι ένα πολύ οικείο συναίσθημα. Νομίζω ότι είχα πάντα ένα μελαγχολικό ταμπεραμέντο. Μου φαίνεται φυσικό· λέω: “Α ναι, αυτό είναι η ζωή”. Βυθίζομαι όλο και βαθύτερα σε αυτό το συναίσθημα, γιατί στο τέλος μπορεί κάτι να πάρω από αυτό, κάτι να μάθω».
«Ναι, είμαστε περιστοιχισμένοι από μια καταναλωτική κοινωνία, αλλά για κάποιον λόγο αυτό δεν με επηρεάζει ιδιαίτερα. Υπό μία έννοια ζω μέσα στο κεφάλι μου και είναι πολύ ωραία εκεί μέσα. Ισως αυτή ήταν η προδιάθεσή μου. Επειτα, δεν υπάρχει ποτέ το τέλειο πλαίσιο για να κάνεις τέχνη. Εχετε δει την ταινία “Αντρέι Ρουμπλιόφ”;
Ο ζωγράφος κάνει τέχνη ενώ μαίνονται αναταραχές. Ζει στον Μεσαίωνα και βρίσκει τον τρόπο να δημιουργήσει. Πιστεύω ότι ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί».
«Νομίζω ότι η πρώτη φορά που ανακοίνωσα πως θέλω να γίνω καλλιτέχνις ήταν στα πέντε μου. Δεν άλλαξα ποτέ γνώμη. Δουλεύω εδώ και δέκα χρόνια. Εχω εκθέσει σε μουσεία και αυτή είναι η πρώτη έκθεση σε γκαλερί που κάνω εδώ και καιρό. Ημουν προσεκτική, γιατί δεν ήθελα κάποιον να με πιέσει να παράγω ή μάλλον να “υπερπαράγω”. Με τη συγκεκριμένη γκαλερί και συγκεκριμένα με τον Ζαν Μπερνιέ αναπτύχθηκε μια σχέση εμπιστοσύνης μέσα στα χρόνια, οπότε πείστηκα ότι πρέπει να ανακατευτώ περισσότερο με τον χώρο των γκαλερί».
* Η έκθεση «Wild» με έργα της Χάνα Γκρίλι θα φιλοξενείται στην Γκαλερί Bernier-Eliades (www.bernier-eliades.gr) στο Θησείο έως τις 26 Μαΐου.* Αυτή η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 30 Απριλίου 2011.
